"แล้วคุณคิดว่า คนที่คุณเขียนถึงจะรู้ไหมครับว่าถูกจับมาขังไว้ในตัวอักษรของคุณ"

เราเกลียดประโยคนี้ .. เกลียดที่มันกระทบความรู้สึกของเราเป็นบ้าเป็นหลัง เกลียดที่เรามีประสบการณ์ร่วมอย่างตรงไปตรงมา 

เราเคยกักขังใครบางคนไว้ในตัวอักษรของเรา นั่นคือหนังสือเล่มแรกในชีวิต ซึ่งเราเขียนถึงเขา... เขายังมีตัวตนอยู่ในตัวอักษรของเราเสมอ เขายิ้มให้เรา ใจดีกับเรา แม้ว่าความจริงแล้วเราทั้งคู่จะหายไปจากชีวิตของกันและกัน ราวกับเรื่องราวเหล่านั้นไม่เคยเกิดขึ้นจริง

และเพราะประโยคนี้ของเรื่อง 'แล้วความรัก ก็ถูกเผา เป็นเถ้าบุหรี่' ทำให้เราคิดถึงเขา คงเป็นความเกลียดอย่างที่เนื้อเรื่องต้องการจะสื่อสาร ความเกลียดที่เกิดจากความรักอันขื่นขมนั่นน่ะ

ช่วงวันสองวันก่อนหน้านี้เราเคยบอกไว้ในทวิตเตอร์ ว่ากำลังอ่านหนังสือเรื่องหนึ่งและชื่นชอบสำนวนนักเขียนคนนี้มากๆ แม้จะอยากเก็บไว้อ่านเงียบๆ แต่ในฐานะนักอ่าน(ที่ไม่ได้มีนักเขียนคนโปรดมากมายเท่าไหร่) เราก็อยากให้กำลังใจเขาให้เทียบเท่ากับสิ่งที่เขาเขียนออกมา

ซึ่งเป็นไปไม่ได้หรอก แค่หนังสือเล่มเดียวทำให้เราสงสัยเหลือเกินว่าคนที่เขียนประโยคขมปร่า ภายใต้บริบทหอมหวาน ผ่านภาษาจุกอก เขาต้องผ่านการแตกสลายมามากเท่าไหร่กัน หรือไม่อย่างนั้น เขาคงเป็นนักอ่านที่ผ่านหนังสือดีๆ มาไม่น้อยทีเดียว

นั่นยิ่งทำให้เราอยากอ่านเรื่องอื่นๆ ของเขาอีก อยากรู้ว่าคนที่ทำให้เราลุ่มหลงกับหนังสือเล่มเล็กๆ เล่มนี้ได้นั้นถ่ายทอดบางสิ่งบางอย่างออกมาขนาดไหน ล้ำลึกหรือหอมหวานกว่าสิ่งที่เราเพิ่งได้อ่านมากันนะ

เราค่อยๆ อ่านอย่างเชื่องช้า ยิ่งประโยคที่ชอบใจก็จะอ่านซ้ำอยู่อย่างนั้น สิ่งที่ตกตะกอนอยู่ในความคิดและความรู้สึกหลังจากอ่านจบมาหนึ่งคืน ได้แก่ เราดีใจที่เจอนิยายวายในลักษณะนี้ ซึ่งหาได้ยากเหลือเกินสำหรับคนที่ไม่กระเตื้องเรื่องการอ่านวายเท่าไหร่ และเชื่อเถอะว่าหนังสือเล่มนี้ไม่ใช่การนำเสนอเนื้อเรื่องที่ดูไม่มีอะไรให้มีอะไรหรอก เราเห็นความด่างพร้อยของตัวละครที่เป็นเอกลักษณ์แต่กลับสามัญ จนกระทั่งหน้าสุดท้าย เราก็ยังไม่สามารถพาตัวเองออกมาจากเรื่องราวของพวกเขาได้

มันจารึกไว้ดีทีเดียว

และใช่ เราไม่อาจเล่าเรื่องย่อให้น่าสนใจได้ในตอนนี้ เพราะอยากให้ทุกคนที่เรารักได้อ่านเล่มนี้จริงๆ คุณจะได้ซึมซับเรื่องราวของคนสองคนเหมือนที่เราเจอ ซึ่งถ้าคุณชอบมัน พวกเราคงเป็นคนลักษณะเดียวกันหรือไม่ก็มีประสบการณ์ร่วมที่คล้ายคลึงกัน แต่ถ้าไม่ คุณจะได้อะไรจากหนังสือเล่มนี้ไม่น้อยเลย

ปล. เราอาจจะพลาดบางสิ่งบางอย่างระหว่างบรรทัด ซึ่งบางทีเราอาจจะปล่อยผ่าน หรือไม่ก็เก็บไปคิดระหว่างอ่านรอบที่สอง สาม สี่ และห้า...

ปล.(อีก) เพราะเรื่องราวของจารึกกับพี่(ของเขา) ทำให้เราตื่นเต้นกับรูปเล่มมากขึ้นเป็นกอง ทั้งบรรณาธิการ ครั้งที่พิมพ์ และคุณนักเขียนคนเก่ง :-)