Fiance of Mafia คุกรัก (一)

— เปลือกตาขาวลืมตาขึ้นมาท่ามกลางความมืด เซียวจ้านสลัดความสะลึมละลือออกจากหัว ความจำสุดท้ายที่หลงเหลืออยู่คือในขณะที่เขากำลังอยู่ในห้องพัก เสียงกริ่งหน้าห้องก็ดังขึ้น ในยามค่ำคืนเช่นนี้แขกที่มาเยือนคงไม่ใช่มิตรสหาย เพราะที่นี่เซียวจ้านไม่ได้มีเพื่อนหรือมีญาติ อีกทั้งยังไม่เคยรู้จักกับใครมาก่อน มือเรียวกระชับปืนในมือแน่นลอบเดินลงน้ำหนักเท้าเบาไร้เสียงไปที่ประตู ส่องผ่านตาแมวออกไปก็พบว่าเป็นเจ้าของห้องพัก แต่ถึงอย่างนั้นสัญชาตญาณภายในตัวก็ไม่ได้บอกให้เซียวจ้านลดการป้องกันตัวเองลง

แกร๊ก!

เสียงขึ้นนกปืนดังชัดเจนในความเงียบ มือบางเอื้อมไปจับแล้วหมุนลูกบิดประตู ทันทีที่ประตูเปิดออกโลหะเย็นเฉียบก็จ่ออยู่ที่หัว ลำตัวบางนิ่งค้าง มือที่ถือปืนอยู่ลดลงเพื่อความปลอดภัยของตัวเอง ดวงตาเรียวเสมองคนที่จ่อปืนข้างขมับตนด้วยหางตา

“หวังอี้ป๋อ!” เซียวจ้านกัดฟันกรอด เท้าบางภายใต้รองเท้าบูทยกขึ้นเตะขาของหวังอี้ป๋อจนอีกคนร่นถอยห่างออกไป

กึก!

ปลายกระบอกปืนทั้งคู่ยกขึ้นหันใส่กันและกัน หญิงสาวเจ้าของหอที่เห็นท่าไม่ดีก็รีบก้าวขาจะวิ่งหนี แต่ทว่าเสียงขู่ก็ดังขึ้นมาจากหวังอี้ป๋อด้วยภาษาอิตาเลียนสำเนียงแปร่งๆ

“บอกไว้ก่อนว่าตำรวจทำอะไรฉันไม่ได้ แต่ถ้าเธอลองวุ่นวายอยากไปเยือนนรกสักครั้งฉันก็ยินดีจะอนุเคราะห์ให้” สิ้นประโยคหญิงสาวก็วิ่งกรีดร้องหนีไป ยิ่งเห็นนิสัยของหวังอี้ป๋อ เซียวจ้านก็ยิ่งรู้สึกไม่ชอบใจ

“มองหน้าฉันแบบนี้มีปัญหาหรือ จุ๊ๆ ไม่ต้องกลัวไป ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอก”

“ฉันจะฆ่านาย!”

“ฉันนึกว่าเธอเรียนรู้แล้วเมื่อตอนกลางวันว่าเธอฆ่าฉันไม่ได้”

ปั้ง! เป็นเซียวจ้านที่ลั่นไกก่อน หวังอี้ป๋อเบี่ยงตัวหลบไปอีกทางแล้วคว้าแขนของเซียวจ้านไขว้ไปด้านหลัง ดันลำตัวบางให้แนบไปกับผนัง

“อึก!” เซียวจ้านส่งเสียงในลำคอออกมาด้วยความเจ็บ แขนข้างขวาที่ถูกกดเอาไว้รู้สึกราวกับว่ากระดูกจะหัก

“แขนเล็กๆ นี่ให้ฉันหักทิ้งดีไหม”

“ไม่ดี! ปล่อย!” เซียวจ้านดิ้นไปมาอย่างรุนแรง แต่ทว่าก็ไม่สามารถหลุดออกมาจากพันธนาการของหวังอี้ป๋อได้

“ฝันไปเถอะ เพราะวันนี้ฉันตั้งใจมารับเธออย่างไรล่ะ คู่หมั้นของฉัน” มืออีกข้างที่ว่างเร็วพอๆ กับรอยยิ้มร้ายมุมปากที่ผุดขึ้นมา สันกระบอกปืนกระแทกลงไปบนท้ายทอยของเซียวจ้านอย่างแรงจนหมดสติในทันที หวังอี้ป๋อรีบทิ้งปืนในมือแล้วรับร่างของเซียวจ้านเอาไว้ก่อนที่หัวจะฟาดพื้น

“ฉันถูกใจเธอจริงๆ นะเซียวจ้าน” เอ่ยพลางจุมพิตลงบนหน้าผากขาว แล้วอุ้มร่างบางขึ้นพาดบ่า

แกร๊ง!

เซียวจ้านยกมือขึ้นกุมหัวที่ปวดหนึบ พลันรับรู้ได้ถึงสิ่งที่พันธนาการแขนและขาของตนเองเอาไว้

‘โซ่’

มือเรียวลูบคลำไปตามสายโซ่และรอบกายตนเอง แล้วสะบัดศีรษะอย่างหัวเสีย “เสียท่าให้มันจนได้” คราแรกตั้งใจว่าจะมาฆ่าหวังอี้ป๋อเพื่อปลดพันธนาการตนเองออกจากการหมั้นหมาย แต่ทำไมตอนนี้เขาถึงพาตัวเองมาถูกขังอยู่ที่นี่กัน เซียวจ้านหลับตาลงรอให้การมองเห็นปรับตัวเข้ากับความมืด แม้อาจจะมองไม่เห็นทุกสิ่งอย่าง แต่อย่างน้อยก็น่าจะมองรูปร่างรูปทรงของสิ่งที่อยู่ในห้องนี้ออก แต่ว่ายังไม่ทันจะได้ลืมตาขึ้น เสียงฝีเท้าที่เดินเข้ามาในห้องก็ทำให้เซียวจ้านรีบกระถดตัวถอยหลัง

“ตื่นแล้วหรือ”

“ปล่อยฉัน!”

“พ่อเธอยกเธอให้ฉันแล้ว”

“ไม่มีทาง” เซียวจ้านมองไปยังเงาสีดำที่เดินใกล้เข้ามาด้วยแววตาเกรี้ยวโกรธ

“พูดกันตามตรงนะ ฉันถูกใจเธอ” นิ้วเรียวเย็นไล้ไปตามขมับไล่ลงมาจนถึงลำคอ เซียวจ้านใช้มือทั้งสองข้างที่ถูกล่ามอยู่ปัดมือนั้นออกอย่างแรง

“และเวลาฉันถูกใจอะไรแล้ว ก็จะเล่นจนกว่าจะเบื่อ” มือที่ล่ามโซ่อยู่สะบัดลงบนแก้มของหวังอี้ป๋อ ลิ้นชื้นสีแดงแลบออกมาเลียของเหลวคาวกลิ่นสนิมมุมปากของตนเอง ก่อนจะเผยยิ้มร้ายราวกับนักล่าที่กำลังโกรธจัด

“เธอชอบความรุนแรงหรือ ถ้าอย่างนั้นฉันจะสนองความต้องการนั้นให้เธอเอง”

“อื้อ อ่ะ ปล่อย!” ท้ายทอยถูกดึงเข้ามาใกล้ ริมฝีปากแดงถูกประกบลงมาอย่างรุนแรงจนฟันกระแทกกันดังกึก คนถูกกระทำมีหรือจะยินยอม ทันทีที่ลิ้นชื้นสอดเข้ามา ฟันคมก็กัดลงทันที เซียวจ้านรับรู้ได้ถึงรสเลือดฝาดในปากไม่ใช่แค่เลือดของตน แต่ยังมีรสเลือดของหวังอี้ป๋อด้วย เอวบางถูกจับพลิกให้คว่ำลง แผ่นหลังก็ถูกมือแกร่งกดทับแขนของตัวเอง เซียวจ้านรับรู้ได้ถึงความเจ็บบริเวณหน้าอกเพราะถูกแรงจากด้านหลังกดทับไปกับสายโซ่ กางเกงเอวยางยืดถูกกระชากลงไปกองอยู่ที่ข้อเท้าอย่างง่ายดาย ตอนนี้เองที่เซียวจ้านรับรู้ว่าเสื้อผ้าที่ใส่อยู่ไม่ใช่ชุดเดิมที่เคยใส่

“ปล่อย!” เซียวจ้านกัดฟันกรอดพูดเสียงลอดไรฟัน

“ขอร้องฉันสิ” หากแม้แต่ครั้งเดียวที่เซียวจ้านเอ่ยขอร้อง หวังอี้ป๋อก็คงหมดสนุก แต่ทว่าอีกฝ่ายกลับไม่มีท่าทีจะลดความพยศลงเลยแม้แต่น้อย สิ่งนี้เองที่ทำให้หวังอี้ป๋อรู้สึกสนุก และถูกใจคู่หมั้นคนนี้ของตนนักหนา แท้ที่จริงแล้วพ่อของเซียวจ้านต้องการให้เขาลบล้างนิสัยนักเลงของเซียวจ้านออกไปเพื่อให้อีกฝ่ายขึ้นเป็นเจ้าพ่อที่เยือกเย็นได้ แต่ด้วยนิสัยมุทะลุแม้จะเก่งกาจแค่ไหน เซียวจ้านก็จะพาตัวเองไปตายได้ง่ายๆ อย่างเช่นครั้งนี้ที่อีกฝ่ายคิดจะลองดีกับเขา

ลิ้นชื้นไล้เลียไปตามใบหูบางไล่ลงมาถึงลำคอ เซียวจ้านรีบหดคอหนีด้วยความรังเกียจ

“อ๊ะ!” มืออีกข้างที่ลูบไล้อยู่แถวหน้าท้องแบนราบก็ไล้ขึ้นมาจนถึงหน้าอกแล้วสะกิดถันสีน้ำตาลเข้มจนคนใต้ร่างสะดุ้งเฮือก “ยิ่งเธอดิ้นหนีเท่าไหร่ ฉันก็ยิ่งสนุกมากไปเท่านั้น หึ!”

เคร้ง! เท้าบางดิ้นไปมาอย่างรุนแรงจนโซ่กระทบกันส่งเสียงดังลั่นห้อง หวังอี้ป๋อจับเอวของเซียวจ้านพลิกกลับมาให้นอนหงาย แม้ร่างกายจะขยับแขนขาไม่ได้ แต่ก็ยังมีส่วนหนึ่งที่ทำได้

ใบหน้าของหวังอี้ป๋อเคลื่อนเข้ามาใกล้หวังช่วงชิงริมฝีปากของคนใต้ร่าง แต่กลับถูกเซียวจ้านผงกหัวตัวเองขึ้นมาอย่างแรงจนกระแทกเข้าไปที่สันจมูกของหวังอี้ป๋อ

“โอ๊ย!” ร่างสูงผงะและมึนงงไปชั่วครู่ ของเหลวสีชาดไหลออกมาจากจมูก มือแกร่งยกขึ้นปาดมันออก

“โอ๊ย!” คราวนี้เป็นเสียงของเซียวจ้านที่ดังขึ้นมาบ้างเพราะหมัดของหวังอี้ป๋อที่ต่อยลงมาที่หน้าท้องแบนราบอย่างแรง แม้จะไม่ใช่ผู้หญิงที่ถูกต่อยท้องครั้งเดียวแล้วสลบ แต่ด้วยแรงของหวังอี้ป๋อก็ทำให้เซียวจ้านตัวงอเพราะความจุกจนเรี่ยวแรงหดหายลงไปได้ แต่ถ้าหากหวังอี้ป๋อลุกขึ้นไปเปิดไฟขึ้นมาดูจะเห็นว่านอกจากตัวเองที่เสียเลือดแล้ว บนศีรษะของเซียวจ้านก็มีแผลปริแตกจากการใช้หัวกระแทกสันจมูกของหวังอี้ป๋อด้วยเหมือนกัน

____________

ดวงตารีเรียวหลุบต่ำมองอาหารบนโต๊ะ ปลายนิ้วเรียวลูบไล้ขอบจานกระเบื้องอย่างเชื่องช้า ฉับพลันก็ปัดทุกอย่างทิ้งลงพื้น

เพล้ง!

เท้าเปล่าเปลือยยกขึ้นถีบโต๊ะอย่างไม่กลัวว่าจะเจ็บ หวังอี้ป๋อรีบกระโดดถอยหลังหลบโต๊ะที่กระเด็นมาทางตนเอง

“ยังมีแรงพยศเหลืออีกเหรอ” ดวงตาคมก้มมองเศษจาน ช้อน แก้วที่แตกละเอียดปนกับเศษอาหารบนพื้น ก่อนจะข่มอารมณ์ที่ปะทุขึ้นลงด้วยไม่อยากระเบิดออกมาใส่เซียวจ้านที่ก่อนหน้านี้ก็รับศึกจากเขาไปมากพออยู่แล้วดูได้จากร่องรอยสีกุหลาบบนคอของร่างบางที่ยืนพยศอยู่ตรงข้าม

“เก็บกวาดแล้วตั้งโต๊ะใหม่” หวังอี้ป๋อสั่งเสียงเรียบ ไม่นานแม่บ้านก็รีบเข้ามาจัดการเก็บกวาดเศษถ้วยชามและแก้วแตกออกไป ผ้าปูโต๊ะสีขาวที่เลอะเศษอาหารถูกเปลี่ยนเป็นอีกผืนแทน เซียวจ้านมองภาพตรงหน้าด้วยสายตาเรียบนิ่ง

ถ้วยข้าวและซุปเริ่มถูกนำมาวางไว้บนโต๊ะอีกครั้ง อาหารจีนหลายอย่างถูกนำมาตั้งโต๊ะเพื่อเอาใจเซียวจ้านทายาทเจ้าพ่อแดนมังกรเชื้อสายจีนแท้ๆ

“นั่งสิ” หวังอี้ป๋อเชิญ พร้อมกับเดินมานั่งลงบนเก้าอี้ เซียวจ้านเองก็เดินเข้ามานั่งด้วย มือเรียวลูบไปตามผ้าปูโต๊ะสีแดงเข้ม แต่ก่อนที่จะได้ทำอะไรหวังอี้ป๋อก็เอ่ยขึ้นดักเอาไว้

“หยุดความคิดเธอไว้ดีกว่า” เซียวจ้านเดาะลิ้นละมือที่กำลังจะสะบัดผ้าปูโต๊ะออก แล้วหันมาจับช้อนตักข้าวเข้าปาก ใบหน้าราวกับคนกินยาเบื่อ

“อิดออดแบบนั้นอยากให้ป้อนหรือ” มาเฟียหนุ่มถามขึ้นพร้อมกับแสยะยิ้มมุมปาก

“ไม่หิว”

“ถ้าอย่างนั้นเราไปกินอย่างอื่นบนห้อง...”

เพล้ง!

ยังไม่ทันจบประโยคแก้วไวน์ก็ลอยเฉียดหัวหวังอี้ป๋อไปเพียงเล็กน้อยเลยไปกระแทกกับผนังด้านหลังตกลงมาแตกละเอียด พายุที่กำลังแปรปรวนดูเหมือนจะกำลังทวีความรุนแรงขึ้นมาอีกครั้ง และดูท่าว่าจะหนักกว่าครั้งก่อน

เพล้ง!

คราวนี้ไม่เพียงแต่แก้วไวน์ ทั้งจานชามตกลงไปแตกเกลื่อนพื้นอีกครั้งเพราะเซียวจ้านจับชายผ้าปูโต๊ะสะบัดทิ้งลงบนพื้น ชายเสื้อเชิตของหวังอี้ป๋อเปรอะคราบน้ำซุปเล็กน้อย เท้าใหญ่ภายใต้รองเท้าหนังย่างสามขุมเข้ามาหาเซียวจ้าน ยังไม่ทันจะได้แตะต้องตัว หมัดเล็กๆ ก็ลอยเข้ามาหา หวังอี้ป๋อเร็วพอที่จะหลบหมัดนั้นทัน จับบิดแขนของเซียวจ้านไขว้ไปด้านหลัง แต่ทายาทเจ้าพ่อแดนมังกรก็ไม่ได้สิ้นท่าใช้ศีรษะโขกกระแทกไปด้านหลัง หวังอี้ป๋อเผลอผ่อนแรงทำให้เซียวจ้านหลุดออกไปได้

แต่วินาทีที่ก้าวถอยหลังหนี เท้าเปลือยเปล่าก็เหยียบเศษแก้วเข้าอย่างจัง ความเจ็บที่เท้าไม่ได้ทำให้เซียวจ้านหยุดการกระทำ เท้าเรียวตวัดเตะสูงโดยมีเป้าหมายคือใบหน้าของมาเฟียหนุ่ม หวังอี้ป๋อรู้ทันรีบยกแขนขึ้นรับแล้วตวัดมือจับข้อเท้าบาง เวียวจ้านหงุดหงิดที่อีกคนรู้ทันจึงรวบรวมแรงทั้งหมดกระโดดใช้เท้าอีกข้างที่เหลือถีบลงบนอกของหวังอี้ป๋อจนอีกคนล้มลงไป ร่างของเซียวจ้านก็กระเด็นตกลงกระแทกพื้นเช่นเดียวกัน หวังอี้ป๋อเริ่มหงุดหงิดไม่ต่างกันลุกขึ้นยกเท้าถีบโต๊ะให้พ้นทางแล้วเดินไปกระชากตัวเวียวจ้านขึ้นจนตัวลอยเหวี่ยงกระแทกลงบนโต๊ะกินข้าวที่ถีบออกไปก่อนหน้านี้ หมัดเล็กลอยขึ้นมาอีกครั้งแต่ก็ถูกหวังอี้ป๋อรับเอาไว้อย่างทันท่วงที ด้วยแรงที่มากกว่าทำให้หวังอี้ป๋อกดแขนเรียวลงไปกับโต๊ะได้อย่างง่ายดาย แต่ถึงอย่างนั้นเซียวจ้านก็ไม่ได้ยอมแพ้ ในหัวคิดหาทางสู้อยู่ตลอดเวลา ขาที่ว่างยกขึ้นตั้งใจจะเตะไปที่กลางลำตัวของมาเฟียหนุ่ม แต่คนรู้ทันก็เตะเข้าที่หน้าขาจนรู้สึกชาขยับไม่ได้

“ใช้แต่อารมณ์” ไม่รู้ว่าเซียวจ้านจะเข้าใจสิ่งที่มาเฟียหนุ่มตั้งใจจะสื่อหรือไม่ แต่สิ่งที่หวังอี้ป๋อต้องการจะบอกก็คือทุกๆ หมัด ทุกๆ ลูกเตะของเซียวจ้านเต็มไปด้วยแรงอารมณ์ ไม่ได้ผ่านการกรองและการคิดก่อน วู่วามใจร้อน แม้จะเก่งและฝึกการต่อสู้ให้ตายไปข้าง หากวู่วามใช้แต่อารมณ์ก็ไม่มีวันเอาชนะใครได้

“ปล่อย อึก!” มือแกร่งที่ว่างอยู่อีกข้างกดบีบลงคอของเซียวจ้าน

“ฉันฆ่าเธอได้ง่ายๆ เลย”

“งั้นก็ฆ่าเลยสิ”

“หึ! ถ้าฆ่าเธอฉันก็เป็นม่ายน่ะสิ” หวังอี้ป๋อยิ้มแล้วตวัดร่างของเซียวจ้านขึ้นพาดบ่า ยังไม่ลืมที่จะตวัดสายตาอาฆาตมองลูกน้องที่เอาแต่จ้องขาขาว ๆ ของว่าที่คู่หมั้น

‘รู้อย่างนี้น่าจะให้ใส่ขายาวลงมาก็ดี’

หวังอี้ป๋อบ่นตัวเองในใจ แต่จริงๆ แล้วเขาชอบชุดที่เซียวจ้านใส่อยู่ตอนนี้มากกว่า เสื้อเชิ้ตตัวโคร่งที่ให้คนไปซื้อมาพร้อมกับกางเกงขาสั้นที่ยกขึ้นเตะเมื่อไหร่ก็มองเห็นไปได้ไปถึงไหนต่อไหน

‘เร้าใจอย่างบอกไม่ถูก’

หวังอี้ป๋อวางร่างที่อุ้มพาดบ่าลงบนโซฟาหนังสีขาว แล้วรับกล่องปฐมพยาบาลมาจากลูกน้อง

โคร่กกก

“หึ! ถ้าหิวแล้วก็อย่าดื้อนักเลย” เปิดฝากล่องไปก็เอ่ยเย้าเซียวจ้านไปด้วย มือหนายกขึ้นจับข้อเท้าเล็กขึ้นมาวางบนขาของตนเองที่ชันตั้งขึ้น ดวงตาเรียวมองสำรวจก็พบเศษแก้วที่ฝังอยู่บนฝ่าเท้า

“ดูเหมือนจะต้องเย็บ” หวังอี้ป๋อว่าแล้วหันไปเตรียมอุปกรณ์ เซียวจ้านได้ฟังก็ตาโตแต่ก็ไม่กล้าโวยวาย

“เจ็บหน่อยนะที่นี่ไม่มียาชา” มาเฟียหนุ่มมองคนกลัวจนเหงื่อแตกพลั่กก็ได้แต่ขำอยู่ในใจ มือหนาค่อยๆ คีบดึงเศษแก้วออกมาจากฝ่าเท้าขาว เลือดสีสดไหลทะลักออกมาดูน่ากลัว เซียวจ้านกัดฟันกำมือตัวเองแน่นกลั้นเสียงร้องจนหน้าแดง

“ถ้าเจ็บก็ร้องออกมา เธอจะกัดปากตัวเองทำไม” หวังอี้ป๋อทิ้งเศษแก้วลงไปในถังขยะ คีบผ้าขึ้นมาซับเลือดแล้วเหลือบขึ้นมองใบหน้าของเซียวจ้านเล็กน้อย จึงตัดสินใจถอดเนคไทของตัวเองออกแล้วโยนไปให้

“กัดเอาไว้ฉันจะเย็บแผลแล้ว”

พรึ่บ!

เนคไทถูกโยนกลับมาโดนหน้าของคนให้ หวังอี้ป๋อเลื่อนมือลงไปจับเนคไทแล้วโยนใส่หน้าเซียวจ้านคืน มือหนาล็อกข้อเท้าเรียวไว้ให้อยู่นิ่งแล้วราดแอลกอฮอล์ลงบนแผลอย่างไม่เกรงกลัวว่าเซียวจ้านจะเจ็บหรือรู้สึกแสบ

“อ๊ากก” เซียวจ้านร้องออกมาเสียงดังแล้วรีบจับเนคไทยัดเข้าปากตัวเองแล้วกลั้นเสียงร้อง แม้จะรู้ว่าการเทแอลกอฮอล์สีฟ้าลงบนแผลโดยตรงไม่ใช่วิธีที่ถูกต้อง แต่เห็นท่าทางดื้อรั้นของเซียวจ้านแล้วก็อดไม่ได้ เมื่อเห็นว่าทายาทเจ้าพ่อแดนมังกรเริ่มหมดแรงพยศลงไปบ้างแล้ว หวังอี้ป๋อก็ส่ายหัว แล้วหยิบขวดน้ำเกลือมาเทใส่สำลีแล้วเช็ดแผลทำความสะอาดให้

ดวงตากลมโตจ้องเข็มเขม็ง พอหวังอี้ป๋อเงยหน้าขึ้นมามองก็รีบซ่อนความกลัวในแววตาตัวเองอย่างรวดเร็ว

“ถ้ากลัวก็หันไปทางอื่น”

“ไม่ได้กลัว”

ถูกเข็มทิ่มทีเวียวจ้านก็สะดุ้งที แต่ก็ไม่ยอมปล่อยให้เสียงร้องเล็ดลอดออกมา เนคไทสีกรมชุ่มไปด้วยน้ำลายของเซียวจ้าน  หวังอี้ป๋อปิดแผลให้เป็นอย่างสุดท้าย พอเสร็จเซียวจ้านพรั่งพรูลมหายใจออกมา แต่ก็ยังไม่ลืมท่าทางอวดดีโยนเนคไทเปื้อนน้ำลายกลับคืนให้มาเฟียหนุ่ม

หวังอี้ป๋อใช้นิ้วคีบเนคไทขึ้นมาดูด้วยสายตารังเกียจแล้วโยนทิ้งลงไปในถังขยะ ปิดกล่องปฐมพยาบาลส่งคืนให้คนเอาไปเก็บ แล้วเดินเข้ามาใกล้เวียวจ้าน

“จะทำอะไร อ๊ะ!” ลำตัวบางถูกแบกขึ้นบ่าอีกครั้ง “ปล่อย!!”

หวังอี้ป๋อเงียบไม่ต่อปากต่อคำกับเซียวจ้านอีก เพราะหากมัวแต่ต่อความยาวสาวความยืด คนไม่ยอมแพ้อย่างเซียวจ้านวันนี้คงไม่ได้กินข้าวแน่ๆ

เซียวจ้านถูกวางลงบนเก้าอี้ ดวงตาเรียวจ้องมองอาหารบนโต๊ะ แล้วตั้งท่าจะก่อเรื่องอีก

“ถ้าทำหกอีกก็ไม่มีกับข้าวให้กินแล้วนะ” มือเรียวชะงักเปลี่ยนมาจับช้อนตักข้าวเข้าปาก

“กินช้าแบบนั้นอยากให้ฉันป้อนเหรอ”

“ไม่อยากกิน เกลียดขี้หน้านาย”

“ไม่อยากกินนี่เพราะอยากถูกกินมากกว่าสินะ” และวันนั้นหวังอี้ป๋อก็ได้รับสายตาอาฆาตแค้นราวกับจะฆ่าคนของเวียวจ้านไปตลอดจนทานข้าวเสร็จ

"ถ้าจำไม่ผิดไม่ใช่ว่าเรามียาชาอยู่เหรอ" จิ่งอี๋ ชายชุดดำที่ยืนอยู่ไกลๆ คอยมองการกระทำทุกอย่างของเจ้านายนึกในใจ แต่ถึงกระนั้นก็ไม่กล้าเอ่ยออกมา

-โปรดติดตามตอนต่อไป-