— เวนิส เมืองหลักของแคว้นเวเนโต ประเทศอิตาลี

          ราชินีแห่งทะเลเอเดรียติกนี้ เป็นเมืองแห่งสายน้ำที่เต็มไปด้วยมนต์เสน่ห์ที่จะทำให้ตกหลุมรัก เฉกเช่นกันหากกล่าวถึงอิตาลี เรื่องราวของมาเฟียก็โด่งดังไม่แพ้กัน ว่ากันว่าในอดีตมาเฟียคือ กลุ่มพันธมิตรในยุคกลางของอิตาลี ที่รวมตัวกันเพื่อต่อต้านชาวนอร์มันและชาวเติร์ก

“ดอนครับ” เสียงเรียกของร่างสูงใหญ่ตาน้ำข้าวคนหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลัง “หวังอี้ป๋อ” มาเฟียลูกครึ่งจีนอิตาลีทำเพียงปรายตามองเล็กน้อย ก่อนจะยกไวน์สีแดงขึ้นจิบราวกับว่าไม่ใส่ใจ

*ดอน เป็นคำเรียกผู้มีอิทธิพลของอิตาลี

“โทรศัพท์จากเจ้าพ่อเซียวเฟิงครับ” มือเรียวสวยส่งแก้วไวน์ให้กับชายชุดดำด้านหลัง ก่อนจะรับโทรศัพท์มา

“โทรมาตั้งแต่เช้ามีอะไรด่วนหรือครับ” ถามเสียงเรียบเป็นภาษาจีนสำเนียงเปล่งๆ แม้จะเป็นลูกครึ่งจีน แต่เพราะย้ายมาอยู่ที่อิตาลีตั้งแต่เด็กจึงทำให้หวังอี้ป๋อพูดภาษาจีนได้ไม่ชัดนัก

“เรื่องนัดดูตัวเมื่อรืนขอเลื่อนไปก่อนได้ไหม”

“มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่าครับ” ดูเหมือนว่าปลายสายหนักใจที่จะตอบ แต่สุดท้ายก็ยอมพูดออกมา

“ลูกชายฉันดันหายไปนี่สิ” หวังอี้ป๋อก็พอจะรู้มาบ้างอยู่แล้วว่าลูกชายของเสี่ยเซียวเฟิงเป็นคนดื้อรั้น เมื่อสองวันก่อนที่รู้ข่าวว่าต้องมาหมั้นกับหวังอี้ป๋อมาเฟียใหญ่แห่งอิตาลี ลูกชายเจ้าพ่อเซียวเฟิงก็โวยวายจนคนเป็นพ่อถึงกับกุมขมับ มาคราวนี้ก็เล่นหนีหายเข้ากลีบเมฆ ดูท่าแล้วอีกฝ่ายคงจะไม่อยากหมั้นกับหวังอี้ป๋อจริง ๆ

แต่กลับกันด้านมาเฟียใหญ่ยิ่งชอบใจว่าที่คู่หมั้นคนนี้นัก ยิ่งดื้อก็ยิ่งควรค่าแก่การปราบพยศ

หวังอี้ป๋อยกยิ้มร้ายขึ้นมุมปากก่อนจะรับเอาแก้วไวน์แดงมาจิบลงคอ พลางนึกใบหน้าของว่าที่คู่หมั้นของตนเองไปด้วย

ลำเรือแหวกผ่านคลื่นน้ำส่งเสียงครางครืน เรือกอนโดลาล่องลอยไปตามลำคลองอย่างเชื่องช้า ชายชุดดำร่างถึกบึกบึนนั้นอดสงสัยไม่ได้ว่าเหตุใดดอนจึงอยากจะมานั่งเรือชมวิวที่แสนธรรมดาอย่างนี้ แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่อาจหาญพอที่จะถาม

ริมคลองทั้งสองฝั่งเต็มไปด้วยบ้านเรือนที่สวยงามเต็มไปด้วยศิลปะด้านสถาปัตยกรรม เลยไปหน่อยจะมองเห็นพระราชวังดอจ พระราชวังสไตล์โกธิคของดยุคผู้ครองเมืองเวนิส ซึ่งมองเห็นได้แม้กำลังล่องเรือ

ฟิ่ว!

เสียงที่หวังอี้ป๋อคุ้นเคยดีดังขึ้น ไม่ใช่เสียงปืนธรรมดา แต่เป็นเสียงกระสุนของไรเฟิลที่ซุ่มยิงมาจากตึกสูงทางด้านซ้าย ร่างเพรียวสามารถหลบได้อย่างหวุดหวิดจนเรือโคลงเคลงเล็กน้อย หวังอี้ป๋อตวัดสายตาขึ้นไปมองตามวิถีกระสุนแล้วชักปืนเก็บเสียงออกมายิงตอบโต้กลับไป สายตาที่มองได้ยาวไกลนั้นเห็นเพียงเงาสีดำที่ผลุบหายไปในตึกเท่านั้น และเขาก็มั่นใจว่าเขายิงถูกเป้าหมายแน่ๆ ส่วนชายชุดดำที่ติดตามมาด้วย หลังจากได้สติก็รีบชักปืนออกมาแล้วขยับตัวเองไปบังร่างของเจ้านายตนเองทันที

“เก็บปืนซะ ก่อนจะมีคนเห็น” หวังอี้ป๋อสั่งเสียงนิ่ง

ร่างสูงโปร่งที่บนไหล่สะพายกระเป๋าปืนไรเฟิลก้าวเดินอย่างเร่งรีบ ก่อนจะหลบหายไปในซอกตึกแคบ ๆ มือขวาที่กุมมือซ้ายอยู่โชกไปด้วยเลือดสีแดงฉาน เขารีบใช้กุญแจไขห้องพักเข้าไปก่อนจะเหวี่ยงกระเป๋าไรเฟิลลงบนโซฟาอย่างแรง

ใบหน้าหล่อเหลาอย่างคนเอเชียบัดนี้ขมวดคิ้วหนาชนกันอย่างไม่สบอารมณ์ ในใจก็อัดแน่นเต็มไปด้วยความเจ็บใจ เขารีบทำแผลให้กับตัวเอง ดีที่กระสุนถากไปแค่เล็กน้อยเท่านั้นจึงไม่อันตรายมาก หลังจากพันผ้าสีขาวบนมือซ้ายเสร็จเรียบร้อยแล้ว เขาก็หยิบเอารูปใบหนึ่งออกมาจากกระเป๋าเสื้อแจ็กเก็ตที่สวมอยู่

“คู่หมั้นหึ!” รูปใบเล็กลูกเหวี่ยงลงบนโต๊ะอย่างไม่ใส่ใจ ในเมื่อคุยกันดี ๆ แล้วไม่ได้ผล ก็เหลืออยู่ทางเดียวเท่านั้นก็คือกำจัดให้พ้นทางไปเสีย

ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าที่พ่อให้เขาหมั้นกับหวังอี้ป๋อมาเฟียใหญ่ของอิตาลีคนนั้นเพราะเรื่องของธุรกิจที่ทั้งคู่กำลังวางแผนทำร่วมกัน และก็ไม่รู้ว่าหวังอี้ป๋อคนนั้นคิดอะไรอยู่ถึงได้ยอมหมั้นกับผู้ชาย คนอย่างเขาจะยอมได้อย่างไรหากอิสระในชีวิตถูกช่วงชิง ทายาทเจ้าพ่อกุมขมับพลางเริ่มคิดแผนอีกครั้งว่าจะกำจัดหวังอี้ป๋อออกไปจากชีวิตได้อย่างไร

สองชั่วโมงต่อมาหลังจากกลับมาจากการล่องเรือชมเมือง หวังอี้ป๋อก็ยกโทรศัพท์ต่อสายไปถึงแดนมังกร

“ไม่ต้องเป็นห่วงลูกชายไปหรอกนะครับ ตอนนี้เขาอยู่ที่อิตาลี ผมจะดูแลเขาให้เป็นอย่างดี” บอกปลายสายพลางหยิบรูปบนโต๊ะไม้สีน้ำตาลอ่อนขึ้นมาดูไปด้วย เป็นภาพของลูกชายทายาทเจ้าพ่อแดนมังกรที่หวังอี้ป๋อคุ้นหน้าคุ้นตาดี

“เซียวจ้าน”