สิ่งที่ตัดสินใจผิดพลาดที่สุดในทริปครั้งนี้คือ "การไปที่จัดงานช้าเกินไป" คงเพราะไปสำรวจที่ทางมาแล้วด้วยส่วนหนึ่ง เห็นบนตั๋วเขียนเอาไว้ว่าเริ่มแสดงบ่ายสองโมงครึ่ง พวกเราเลยชิลด์ๆ สิคะ ตื่นก็สาย อาบน้ำ แต่งตัว แต่งหน้า แล้วเดินอ้อยอิ่งไปกินแมคร้านเดิม (ไม่คิดจะกินอย่างอื่นบ้างเรอะ) ขึ้นรถไฟ กว่าจะไปถึงงานก็เกือบเที่ยง  เพิ่งมารู้ความจริงทีหลังว่า บ้านแฟนคลับแต่ละบ้านเริ่มกิจกรรมกันตั้งแต่ 8 โมงเช้า! อารายน้าาา

ตอนไปถึงเขาแจกของซัพพอร์ทกันเกือบหมดแล้วล่ะค่ะ (เอิ๊ก) เลยไม่ได้เก็บภาพบรรยากาศหน้างานตอนที่กำลังพีคๆ มาให้ดู  แต่วันนี้เห็นเต้นท์สีอื่นนอกจากสีแดงแซมขึ้นมาบ้างแล้ว เช่น เต้นท์สีส้มซึ่งเป็นบู้ทของบ้านแฟนคลับวง มีการเช่ารถ LED มาเปิดฉาย VTR ของ TFBOYS แล้วยังเปิดให้แฟนๆ เข้าไปเซ็นชื่อเขียนข้อความแสดงความยินดีบนแบนเนอร์ด้วย  แล้วก็เต้นท์สีน้ำเงินของหวังจุนไค  ส่วนหวังหยวนนั้น เราคงไม่มีดวงกับน้องจริงๆ เพราะเห็นกลุ่มลูกโป่งสีเขียวกลุ่มใหญ่กับรถ LED ของน้องอยู่นะ แต่ถ่ายไม่ทัน  ระหว่างนั้นมีการ์ดในเครื่องแบบ 5-6 คนไล่ตรวจดูตามบู้ทต่างๆ ซึ่งไม่รู้จริงๆ ว่าตรวจอะไรกันแน่?  เพราะเห็นบางบู้ทเก็บของขึ้น บางบู้ทไม่เก็บ พอการ์ดจากไปบู้ทที่เก็บก็เอากลับมาวางใหม่  หาคำตอบไม่ได้จริงๆ

(เต้นท์สีส้มสีประจำวง TFBOYS)

ได้เวลาเปิดประตูแล้ว แถวยาวมากกกก ยาวเป็นกิโล แถมรถยังติดอีกต่างหาก ระหว่างเข้าแถวรอก็สูดควันพิษไปพลางๆ เรายืนเข้าคิวข้างๆ สาวสวยเสื้อแดงที่เป็นแฟนคลับเชียนซี ด้วยความที่เข้าคิวด้วยกันอยู่พักใหญ่ นางคงสงสัยว่ายัยสามคนนี้พูดภาษาอะไรกันทำไมถึงฟังไม่เข้าใจ ถึงได้มาสะกิดถามเรา เอาล่ะวุ้ย ได้เวลาทดสอบภาษาจีนพื้นฐาน 1 (40 ชั่วโมง) อีกครั้งแล้ว  เราฟังประโยคต้นๆ ที่นางพูดไม่ออก แต่ประโยคท้ายนี่ชัดมาก "จื้อ หนาหลี่?" คงถามว่าพวกเรามาจากที่ไหนสินะ ตอบตรงกับที่อาจารย์สอนเป๊ะ "หว่อ ปู๋ ซื่อ จงกั๋ว เหริน (ฉันไม่ใช่คนจีน) หว่อ ซื่อ ไท่กั๋ว เหริน (ฉันเป็นคนไทย)..." พูดจบ ประโยคภาษาจีนในคลังก็หมดเกลี้ยงแล้ว แต่ถ้าไม่พูดต่อเดี๋ยวถามนางถามอีก เราเลยสปีคเป็นภาษาอังกฤษแทน "This's the first time we come to Beijing for TFBOYS concert." 

เท่าน้้นแหละ ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นพากันแตกฮือ  อ้าวนี่แอบฟังกันอยู่เหรอ? คงแปลกใจที่เห็นชาวต่างชาติบินข้ามน้ำข้ามทะเลเพื่อมาดู TFBOYS สินะ  ทีนี้เลยถูกรุมถามใหญ่ด้วยภาษาจีน ภาษาจีน และภาษาจีน ได้ข่าวว่าตะกี้เพิ่งตอบเป็นภาษาอังกฤษไปเองนะ ถึงเวลายอมแพ้แล้วล่ะ เราหลบไปอยู่หลังน้องนิ้งที่น่าจะพูดภาษาจีนได้ดีสุดแล้วให้มาออกหน้า  ที่พวกเขาสนใจกันมากๆ คือ ที่เมืองไทย TFBOYS ดังมั้ย?  อันนี้เราตอบเป็นภาษาอังกฤษไปตามตรงว่า "ดังนะ แต่ดังในหมู่ของคนที่เรียนภาษาจีน พวกศิลปินเกาหลีจะดังให้วงกว้างมากกว่า"        

ทั้งนิ้งทั้งหมิวที่พูดภาษาจีนพอได้ คุยกับพวกเค้าเพลินเลย (กัดผ้าเช็ดหน้าด้วยความอิจฉา อยากพูดภาษาจีนให้ได้มากกว่านี้จัง) มีการแลก Weibo และขอถ่ายรูปเอาไว้เป็นที่ระลึกด้วย

ถึงจะเป็นที่นั่่งบนสแตนด์แต่อยากตะโกนบอกว่า เป็นทำเลที่ดีม้ากกก เพราะอยู่ตรงกลางเป๊ะ!  ตอนที่นั่่งลงแล้วหันไปมองรอบๆ มั่นใจเลยนะว่า ถ้ากลับไปดูคลิปถ่ายทอดสด จะต้องหาตัวเองเจอแน่ๆ แล้วก็เจอจริงๆ

(ใช้กล้องไอโฟนถ่าย นี่คือซูมเต็มที่แล้ว)

และแล้วก็แสดงก็เริ่มขึ้น ไม่แปะรูปล่ะนะ เพราะที่ถ่ายมาไม่ค่อยจะชัดสักเท่าไหร่ แปะเป็นคลิปชัดๆ ที่ Tencent ถ่ายทอดสดเอาไว้ดีกว่า

ถ้าถามว่าระหว่างดูถ่ายทอดสดอยู่ที่บ้านกับเข้าไปดูในฮอลล์จริงๆ มันต่างกันตรงไหน  อย่างแรกเลยก็คือ ดูอยู่กับบ้านนั้นเห็นชัดกว่าในฮอลล์เยอะค่ะ  ขนาดเราคิดว่าตัวเองได้ที่นั่งดีแล้วนะ ยังเห็น TFBOYS ตัวเท่าไม้ขีดไฟเลย พวกอยู่บนดอยไม่ต้องไปพูดถึง  ต้องอาศัยมองน้องๆ ผ่านกล้องส่องทางไกล+ดูจอบนเวที  ก็อยากพูดแบบที่แฟนคลับคนอื่นๆ ชอบพูดล่ะนะว่า "ตัวจริงเค้าหล่อมากกกก หล่อกว่าในทีวีอีก" อะไรแบบนี้ แต่ที่คิดขึ้นมาแวบแรกในตอนนั้นคือ "TFBOYS ตัวจริงกับในทีวีนี่เหมือนกันเด๊ะ!" 

แล้วแบบนี้จะเสียเงินเสียทองบินมาดูทำไม?  

สิ่งที่เราต้องการเสพจริงๆ คือ "บรรยากาศ" น่ะค่ะ นั่งดูอยู่กับบ้านคนเดียวมันจะไปสนุกอะไร  การได้มาอยู่ในสถานที่ที่ทุกคนมารวมตัวกันเพื่อ TFBOYS มาดูผลจากการเติบโตของพวกเขา นี่มันฟินกว่าจริงๆ  คำพูดที่ TFBOYS ชอบพูดอยู่เสมอๆ ว่า "ให้รอดูพัฒนาการของพวกผม" ไม่ใช่คำพูดที่พูดออกมาลอยๆ พวกเขาแสดงให้พวกเราได้เห็นจริงๆ บนเวทีแห่งนี้  แค่นี้ก็เป็นเหตุผลที่ควรจะมาแล้วล่ะค่ะ

เรื่องที่เราประทับใจมากที่สุดสำหรับโชว์ครั้งนี้  เห็นจะเป็นการที่เด็กๆ ได้แสดงร่วมกับวงดนตรีแบบสดๆ เป็นก้าวกระโดดครั้งสำคัญของพวกเขาเลย  คิดดูสิ! จากวงไอดอลที่ร้องสดเกือบจะไม่รอด  มาตอนนี้สามารถยืนร้องเพลงบนเวทีกับวงดนตรีเต็มวงได้แล้ว พวกเขาอายุยังไม่ถึง 18 เลยด้วยซ้ำ  ไม่แปลกว่าทำไมแฟนๆ ถึงได้ภูมิใจนัก หัวอกคนเป็นแม่มันเป็นแบบนี้นี่เอง /ปาดน้ำตา

ไม่พอ TFBOYS ยังมาโชว์ทักษะการเล่นดนตรีให้ดูอีก ตอนนี้อาจจะแยกเป็นโชว์ใครโชว์มัน  แต่ทำให้สามารถจินตนาการไปได้ถึงงานครบรอบในอนาคตได้เลยล่ะว่า  ในปีต่อๆ ไปพวกเราคงมีโอกาสได้เห็นพวกเขาเล่นดนตรีด้วยกันเป็นวง ให้หวังจุนไคเล่นกีตาร์ หวังหยวนเล่นคีย์บอร์ด เชียนซีตีกล้อง แล้วทั้งสามคนร่วมร้องเพลง Youth Say ด้วยกัน (กรี๊ด มโนเองกรี๊ดเอง)

หรือไม่ก็อาจจะจับคู่ร้องเพลงเล่นดนตรีกันเป็นคู่ๆ  หวังจุนไคเล่นกีต้าร์ให้หวังหยวนร้องเพลง หรือ หวังหยวนเล่นเปียโนให้เชียนซีร้องเพลง หรือ เชียนซีบีทบ็อกให้จุนไคร้องแร็พ  เห็นไหมล่ะว่าแค่นี้ก็สามารถต่อยอดการแสดงไปได้อีกหลากหลาย เช่นเดียวกับอนาคตของ TFBOYS ที่ยังไปได้อีกไกล

ในส่วนของโปรดักชั่นนั้น  เห็นเวทีครั้งแรกอาจไม่ร้องว้าวแบบปีที่แล้วที่ประดับประดาเต็มไปด้วยใบโคลเวอร์  เพราะธีมปีนี้เป็นโทนสีดำเรียบหรูแต่ดูเท่ และมันก็เท่จริงๆ มีลูกเล่นเยอะมาก แค่จอด้านหลังสามารถแยกออกเป็นสามจอ ถ่ายเจาะเมมเบอร์ทีละคน เมนใครเมนมััน นี่คือเจ๋งมากเลยนะ  แต่อยากให้เพิ่มเอฟเฟ็คจุดฟงจุดไฟ ยิงสายรุ้ง โปรยกระดาษตอนจบบ้าง (ใจเย็นๆ โยม นี่แค่งานมีตติ้ง)   

มีเรื่องที่ประทับใจต้องมีเรื่องขัดใจแหละ ขัดใจที่สุดเห็นจะเป็นเกมบนเวทีล่ะค่ะ มันดูกร่อยๆ ฝืดๆ ชอบกล เห็นชัดเลยว่าหวังจุนไคดูเหมือนไม่อยากจะเล่นเท่าไหร่  ไม่รู้ว่าตอนคิดเกมได้ปรึกษาน้องบ้างรึเปล่า คือเด็กผู้ชายที่กำลังจะโตเป็นหนุ่ม เค้ามีความคิดเป็นของตัวเองแล้ว อะไรที่ทำแล้วไม่เข้าท่าก็ไม่อยากทำเอาดื้อๆ  คิดว่าตรงนี้สต๊าฟคงรู้แล้วล่ะ เพราะเกมบนที่เวทีกว่างโจวเปลี่ยนรูปแบบไป ดูแล้วสนุกกว่าที่ปักกิ่ง พูดแล้วก็แปะคลิปงานแฟนมีตที่กว่างโจวไปด้วยอีกอัน

ส่วนเรื่องที่แฟนคลับ TFBOYS ไม่ค่อยสามัคคีกันเท่าไหร่เวลาเชียร์ก็เอาแต่เชียร์เมนของตัวเอง  มันไม่ได้แย่เหมือนที่เขียนในบทความ "ความแตกแยกของแฟนคลับ TFBOYS" หรอกค่ะ  คือถ้าเป็นช่วงโซโล่ของเมมเบอร์ที่ไม่ใช่เมน พวกเขาก็นั่งเฉยๆ ไป แต่พอเมนตัวเองขึ้นเท่านั้นแหละค่า แม่เจ้าประคุณเอ๋ย หูแทบแตก โซนที่เรานั่งมีแฟนเชียนซีอยู่เยอะ ตอนที่น้องมาร้องโซโล่ช่วงแรกยังไม่เท่าไหร่ แต่แดนซ์โซโล่ในช่วงหลังนี่สิ  อากาศร้อนขึ้นมาทันที ร้อนดั่งไฟเออร์!!!  รู้สึกเลยว่าพื้นที่เหยียบอยู่กำลังสั่นสะเทือน แฟนเชียนทุกคนกรีดร้องกันสุดชีวิต ไอ้เราก็กรี๊ดตามไปด้วย

เรายังจำฝังใจตอนที่ไปดูคอน Super Show 1 ของเอสเจที่เกาหลีมา  ช่วงเฮนรี่ที่ออกมาโชว์ไวโอลินโซโล่สั้นๆ แล้วโดนแฟนทั้งฮอลล์ตะโกน "Only 13" ใส่  แถมแกนนำแฟนคลับยังมาเดินไล่สั่งให้ทุกคนปิดแท่งไฟ  มันเป็นอะไรที่แย่มาก เพราะงั้นเมื่อเทียบกันแล้ว บรรยากาศของแฟนคลับ TFBOYS ในงานครบรอบ 3 ปี ยังดีกว่า

ถ้าดูคลิปทั้งปักกิ่งและกว่างโจวหมดแล้ว  แนะนำให้ดูสารคดีเบื้องหลังต่อเพื่อเพิ่มอรรถรส  สารคดีตัวนี้อยู่ในโครงการที่เราจะทำซับไทยด้วยเหมือนกัน  เหอๆ ตั้งแต่เขียนมาจนถึงบรรทัดนี้มีคลิปที่อยากทำซับไทยปาไปแล้ว 3 คลิป แล้วจะได้ฤกษ์ทำเมื่อไหร่เนี่ย...?     

(ตอนที่เดินออกจากฮอลล์) 

(ผลงานการช้อปในวันนั้น) 

รีวิวขนมแบบสั้นๆ : แฟนต้าจีนซ่ากว่าและหวานน้อยกว่าแฟนต้าไทย / ขนมตระกูลกูลิโกะเลือกซื้อเฉพาะรสที่เมืองไทยไม่มีขาย กินแล้วเฉยๆ แฮะ / นมเปรี้ยวขวดฟ้าลาย TFBOYS รสชาติคล้ายๆ คาลพิส แลคโตะ / เครื่องดื่มกระป๋องแดงรูปเด็กยิ้ม รสชาติเหมือนดื่มนมอัดเม็ด / Mengniu Yogurt ที่เป็นสปอนเซอร์รายการ Run for time เป็นโยเกิร์ตที่อร่อยที่สุดตั้งแต่เคยกินมาแล้ว : จบการรีวิวค่ะ

นอกจากซุปเปอร์แล้ว ถนน Dongsi ยังมีอะไรน่าสนใจกว่าที่คิด ร้านรวงก็เยอะร้านอาหารก็แยะ ตั้งใจจะเข้าสักร้านเพื่อกินข้าวเที่ยง จนไปสะดุดตากับป้ายร้านนี้เข้า

หมิวกับนิ้งบอกว่ามันคือร้านอาหารฉงชิ่ง  อ้าว...แล้วจะรออะไรกันล่ะ เหล่าสะใภ้ฉงชิ่งเฮโลกันเข้าไปในร้านทันที  ยังไม่รู้หรอกว่าจะมีอะไรกินได้รึเปล่า ดูเมนูแล้วราคาเอาเรื่องอยู่เหมือนกัน เลยสั่งไปแค่สองอย่าง เป็นต้มยำปลากับผัดพริกกุ้งไก่ทอด  ยกมาเสิร์ฟแล้วถึงได้รู้ว่าทำไมราคาจึงสูงกว่าร้านอาหารอื่นที่เคยกินมา เพราะชามอย่างยักษ์!

ที่สำคัญคือมันอร่อยมากเลยล่ะ ฮือ... คนฉงชิ่งเขากินเผ็ดอยู่แล้ว รสชาติอาหารฉงชิ่งเลยค่อนข้างถูกปากคนไทย  แต่เมืองไทยเขาไม่เสิร์ฟกันชามใหญ่แบบนี้  กับข้าวแค่สองอย่างกินกันสามคน กินยังไงก็กินไม่หมด  สุดท้ายต้องห่อกลับเอาไว้เป็นมื้อเย็นที่สนามบินได้อีกมื้อ

จากนี้ไปจะเป็นเรื่องตลกล่ะค่ะ  พวกเราแบกของพะรุงพะรังจากซุปเปอร์จะเดินกลับโรงแรม  ก็มีสามล้อเข้ามาทัก ถามว่าจะให้ไปส่งมั้ย  วันแรกตอนที่เราลากกระเป๋าไปโรงแรมก็โดนสามล้อทักแบบนี้เหมือนกัน  ตอนนั้นไม่กล้านั่งเพราะมาคนเดียว รอบนี้มากัน 3 คน เราเลยชวนน้องๆ นั่งสามล้อ เพราะของที่ซื้อมานี่ก็หนักอยู่  พอมาส่งถึงหน้าโรงแรม สามล้อบอกว่า 30 หยวน  แอบคิดนะว่าใกล้ๆ แค่นี้คิดแพงเชียว แต่ก็ไม่ว่าอะไรควักตังค์ออกมาคนละ 10 หยวนยื่นให้  มันบอกว่าไม่ใช่ 30 หยวนน่ะเป็นราคาต่อคน! สรุปคือจะเอา 90 หยวน ว่างั้นเหอะ! 

รู้ทันทีว่าโดนเข้าซะแล้ว พอทำท่าจะเถียง มันก็หยิบชาร์ตราคาภาษาอังกฤษออกมาให้ดู บอกว่าปกติมันเป็นรถวน ขับวนรอบ Wangfujing ในราคา 100 หยวนต่อคน นี่ลดให้แล้วนะ  ตอนนั้นอยากบอกน้องๆ มากเลยว่าให้ยกของแล้วโกยตีหมาวิ่งหนีเข้าโรงแรมเลย  แต่คิดดูแล้วไม่คุ้มแฮะ สามล้อพวกนี้คงหากินเป็นอาชีพและเราตกเป็นเหยื่อแล้ว อย่าให้ยื้อเยื้อ ตัดจบให้ไวเข้าไว้ดีกว่า  เพราะเวลาเที่ยวเหลือไม่มากแล้ว อย่าเสียเวลากับคนพวกนี้เลย  ในที่สุดก็กัดฟันจ่ายไปคนละ 30 หยวนด้วยความเจ็บใจ (30 หยวนนี่เท่ากับค่ารถไปสนามบินระยะทาง 30 กิโลเลยนะ)

ถามว่าโดนโกงแล้วมันตลกตรงไหน ตลกตรงที่หลังจากนั้นไม่นาน เด็ก TFBOYS ก็อัพ Weibo เล่าว่าไปปั่นจักรยานดูพิธีชักธงชาติขึ้นสู่เสาที่จัตุรัสเทียนอันเหมินมา  เชียนซีที่อยู่ปักกิ่งเป็นไกด์พาเพื่อนเที่ยวแล้วดันโดนสามล้อโกงซะได้  นี่ขนาดน้องเชียนโตที่ปักกิ่งแท้ๆ ยังโดน  นับประสาอะไรกับนักท่องเที่ยวอย่างเรา จริงมั้ย จากที่เคยเจ็บใจ ตอนนี้เลยกลายเป็นเรื่องเฮฮาไปแล้วล่ะค่ะ 

เอาของแพ็คใส่กระเป๋าเรียบร้อย  ก็มาเดินลันล้าที่ Wangfujing อีกรอบ สำหรับเราเป็นรอบที่ 4 ส่วนหมิวกับนิ้งเป็นรอบที่ 5 แล้ว เพราะทั้งคู่แอบย่องมาเที่ยวตอนกลางคืนไปแล้วรอบนึง  เป็นบ่ายวันอาทิตย์ที่อากาศดีอีกแล้ว ที่ Wangfujing มีร้านสไตล์ Snack Bar อยู่หลายร้าน  เก๋ตรงที่แต่ละร้านมีสปอนเซอร์เป็นพวกเครื่องดื่มยี่ห้อดังๆ  เลยตกแต่งร้านเพื่อการโฆษณากันอย่างเต็มที่  แล้วพรีเซนเตอร์โฆษณานี่แหละที่น่าสนใจ

พรีเซนเตอร์ดีมีชัยไปกว่าครึ่ง เห็นแล้วอดเข้าไปอุดหนุนไม่ได้  นี่ถ้าเกิดเป็นร้านที่ TFBOYS เป็นพรีเซนเตอร์บ้าง มีหวังได้เข้าไปนั่งกินในร้านแน่ๆ 

แม้จะมีเวลาเดินเล่นที่ Wangfujing ตลอดทั้งช่วงบ่าย  แต่ก็ไม่ได้ซื้ออะไรเป็นชิ้นเป็นอัน ทั้งๆ ที่นี่มีร้านขายของฝากกับของที่ระลึกเยอะอยู่นะ แต่มันไม่ตอบโจทย์ของติ่งไง  เดินดูดน้ำไป ดูคนไป ดูบ้านเมืองเขา หัวเราะพูดคุยกัน  แค่นี้ก็สามารถบินกลับประเทศได้โดยเก็บไว้แต่ความประทับใจ

ปักกิ่งแล้วเค้าจะมาอีกน้าาาาา....