ถึง เซน เพื่อนรัก

       ก่อนอื่น เราขอโทษจริงๆที่ต้องมารบกวนให้ช่วยเป็นคู่เขียนจดหมายส่งในวิชาครูสมร ขอโทษที่วันนั้นเราหยุดไปสอบเหมือนกันเราเลยต้องมาคู่กันโดยไม่ได้ตั้งใจอย่างนี้ แต่ถึงยังไง หวังว่าเซนก็คงจะไม่แกล้งบอกครูสมรว่าไม่ได้จดหมายของเรานะ ไม่งั้นเราคงไม่มีคะแนนแน่เลย เราก็จะไม่แกล้งเซนเหมือนกัน เราสัญญา

           เราขอโทษที่ต้องสร้างความลำบากให้เซนมากๆ ที่ต้องกลั่นกรองอะไรออกมาเขียนตั้ง 1 หน้า ทั้งๆที่เราไม่ได้สนิทกันสักหน่อย เราก็อยากเขียนให้ดีกว่านี้นะ แต่ว่าเราก็ไม่รู้ว่าจะเขียนอะไรให้เซนเลยจริงๆ ตอนนี้จดหมายของเราก็เลยมีแต่น้ำเต็มไปหมด ถ้าเซนไม่มีอะไรจะเขียนให้เรา เซนเขียนเนื้อเพลงอะไรมาก็ได้นะ เราจะไม่บอกครูแน่นอนไม่ต้องห่วงแต่สำหรับเรา เราคงตัดใจทำแบบนั้นไม่ได้ เราเลยพยายามเขียนให้ครบอยู่ ขอโทษนะที่เป็นคนคิดมากกับเรื่องเรียนถ้าเซนอ่านมาถึงตรงนี้ แล้วไม่อยากอ่าน ก็ไม่เป็นไรนะ แต่ถ้าจะไม่อ่านตั้งแต่บรรทัดแรก ก็ไม่เป็นไรเหมือนกัน

       เซนรู้ไหม ถึงเราจะไม่ได้สนิทกัน แต่เราก็จำเลขที่เซนได้นะ เพราะเราเรียนห้องเดียวกันมาตั้ง 6 ปีแล้ว ตั้งแต่ตอน ม.1 เซนจำได้ไหม ถึงเราจะไม่ค่อยคุยกัน แต่เราจำได้นะว่าตอน ม.1 เราเคยทำงานกลุ่มด้วยกันด้วย ที่มีบอล แชมป์ จีน กับอาย อยู่ด้วยกันไง แล้วหลังจากนั้นเราก็ไม่ค่อยได้คุยกันเลยเนอะ (ทำไม 1 หน้ามันยาวจัง เพิ่งเขียนได้แค่นี้เอง) ตอนนี้จะจบ ม.6 แล้ว เซนจะไปเรียนที่ไหนต่อเหรอ ใช่ที่เดียวกันกับที่เราหยุดไปสอบรึเปล่า ถ้าเป็นที่เดียวกันก็คงดีเนอะเพราะเพื่อนเราไม่ได้มาสอบเข้าที่นี่กันเลย ถ้าเจอกันคงจะได้ทักกันบ้าง เซนก็อย่าทำเป็นไม่รู้จักเราเลยนะ

          ไม่รู้จะเขียนอะไรถึงเซนแล้ว ถ้าเซนอ่านมาถึงตรงนี้ เราก็จะขอบคุณมากๆ งั้นเราขอให้เซนช่วยอะไรหน่อยก็แล้วกันนะถ้าไม่รบกวนจนเกินไป เซนช่วยคอมเม้นพล็อตนิยายเราทีได้ไหม เราไม่อยากให้จีนกับอายอ่านเลยกลัวว่ามันจะล้อเราแต่ถ้าเป็นเซนที่เงียบๆ คงไม่ล้อเราใช่ไหม

           มันเป็นเรื่องของเด็กหญิงคนหนึ่งที่เข้ามาเป็นเด็กใหม่ตอน ม.1 ตอนนั้นเด็กคนนั้นไม่รู้จักใครเลย ไม่มีเพื่อน ไม่กล้าพูดไม่กล้าคุยกับใคร หลบสายตาเพื่อนๆทุกคนที่เข้ามาหา เด็กที่จืดชืดจนเพื่อนไม่อยากมาเล่นด้วย ไม่มีเพื่อนสนิทเหมือนกับเด็กในห้องคนอื่นๆที่รู้จักกันมานานแล้ว จนกระทั่งวันหนึ่งที่เด็กคนนั้นจำเป็นต้องจับกลุ่มทำงานกับเพื่อน เธอก็ยืนรออยู่ตรงนั้น รอใครสักคนที่จะเรียกให้เธอเข้าไปหา รอเป็นเศษที่เพื่อนไม่เอาอยู่กลางห้อง แต่จู่ๆก็มีมือของเด็กชายคนหนึ่ง คนที่เธอไม่เคยพูดด้วยสักครั้ง คนที่ตาดุและตัวสูงมาจูงเธอเข้ากลุ่ม และทำให้เธอได้พูดคุยกับเพื่อนมากขึ้นจนได้เพื่อนที่เรียกว่าเป็นเพื่อนสนิทเข้ามาในชีวิต เด็กทั้ง 2 คนอยู่ห้องเดียวกันเสมอ ความประทับใจแรกติดอยู่ในหัวใจดวงน้อยของเด็กหญิงแต่ตั้งแต่งานกลุ่มครั้งนั้น เธอกับเขาก็ไม่เคยได้คุยกันเลยสักครั้ง เด็กหญิงมักจะนั่งอยู่หน้าห้อง ส่วนเด็กชายก็อยู่หลังสุดของห้อง ทั้ง 2 คนมีโลกที่แตกต่างกันไปอย่างสิ้นเชิง มีเพื่อนคนละกลุ่ม มีความชอบคนละแบบ แต่รู้ไหมว่าในสายตาของเด็กหญิงคนนั้น เฝ้ารอเสมอให้ตนเองมีโอกาสได้เข้าไปทำความรู้จักกับโลกของเด็กชายบ้าง

เด็กหญิงคนนั้น ที่ทำเป็นชวนเพื่อนไปนั่งกินข้าวแถวสนามบอลทุกพักเที่ยง

เด็กหญิงคนนั้น ที่แกล้งส่องกระจกเพื่อดูเงาสะท้อนข้างหลัง

เด็กหญิงคนนั้น ที่แอบยิ้มเวลาเอาสมุดไปส่งแล้วได้วางติดกับสมุดของเขา

เด็กหญิงคนนั้น ที่กรี๊ดในใจแทบบ้าตอนเขาวิ่งมาช่วยเก็บของหลังจากที่ลูกบอลกระเด็นตกลงมากลางโต๊ะ

เด็กหญิงคนนั้น ที่แอบเอาดาร์กช็อกโกแลตไปวางเอาไว้ในวันวาเลนไทน์ แล้วดีใจแทบแย่ตอนเห็นเขาอมยิ้ม

เด็กหญิงคนนั้น ที่ฝากเพื่อนเอาขนมไปให้ทุกครั้งที่เขาแข่งกีฬา

เด็กหญิงคนนั้น ที่นอนหลับฝันดีเวลาเขาเป็นเวรแจกอาหารกลางวัน

และก็เป็นเด็กหญิงคนนั้น ที่แอบนั่งน้ำตาซึมเวลาเขาตั้งสถานะคบกับคนอื่นในเฟซบุ๊ก

เพราะเด็กหญิงคนนั้นก็ไม่รู้จริงๆว่าจะต้องทำอย่างไร เพื่อที่จะเข้าไปในโลกของเด็กชายถ้าหากเด็กชายคนนั้นไม่จูงมือเธอเข้าไปเหมือนวันแรกที่ได้รู้จักกัน 

จนเวลาล่วงเลยมาถึง 6 ปีแล้ว และระเบิดเวลาก็ค่อยๆนับถอยหลังลงเรื่อยๆ เด็กหญิงที่ยังกำความลับอยู่ในใจก็ยิ่งรู้สึกโหวงทุกครั้ง ที่จะรู้ว่าเวลาที่ได้เฝ้ามองเด็กชายมันค่อย ๆ ลดน้อยถอยลงทุกที...

           เป็นยังไงบ้างพล็อตที่วางเอาไว้ มันเลี่ยนไปหรือเปล่า เราเพิ่งวางพล็อตได้เท่านี้เลยยังไม่มีตอนจบน่ะ เราไม่รู้จริงๆ ว่ามันควรจะจบแบบไหน ถ้าเซนมีโอกาสอ่านมาถึงตรงนี้ล่ะก็ เราหวังว่าเซนจะมาช่วยคอมเม้น และบอกเราทีนะว่าเราควรจะให้เรื่องจบแบบไหน บอกตอนที่เรายังเจอกัน หรือในวันที่เราไม่ได้เจอกันแล้วก็ได้ แต่รีบบอกหน่อยนะ เพราะเรากลัวว่าเราจะคิดตอนจบขึ้นมาได้ซะก่อน และถ้าจบไม่ถูกใจคนอ่านคนแรกของเรา ก็คงแย่แน่เลยใช่ไหม 

           เขียนมาจะถึงหน้านึงแล้ว ถ้าเซนอ่านมาถึงตรงนี้ก็ขอบอกว่ายินดีด้วยนะ มีความอดทนสูงมากๆ หวังว่าจดหมายจะส่งถึงภายในวันศุกร์นะ เพราะเราจะเอาไปหย่อนตู้วันนี้ คงใช้เวลาสักวันสองวัน อย่าลืมเอาไปให้ครูสมรดูนะว่าเราส่งให้แล้วจริงๆ เราจะเช็คเลขแทรกกิ้งด้วย !!! ส่วนตอนจบของเรื่องก็อย่าลืมนะ เพราะเราอยากให้เซนคิดให้จริงๆนะ ถ้าจบแบบแฮปปี้ก็คงจะทำให้เด็กหญิงที่เฝ้ารอมา 6 ปีมีความสุขมากแน่ๆ แต่ยังไงก็แล้วแต่เซนก็ได้ นิยายเรื่องแรกของเราเราก็จะรอฟีดแบค จะรอจริงๆนะ 

ด้วยรักและคิดถึง

จาก แยม