เคยไหม ? กับการหมกตัวอยู่แต่ในห้อง ไม่ออกไปไหน ไม่เจอผู้คน และ ไม่อยากเจอใคร...

เคยไหม ? กับการชอบนั่งฟังเพลง และ มองออกทะลุไปข้างนอกโดยมีแค่หน้าต่างเป็นเพียงที่กั้นไว้ระหว่าง โลกแห่งความจริง กับ โลกส่วนตัวของเรา

เคยไหม ? กับการที่ชอบเวลาฝนตก แล้ว รถติด เปิดเพลงคลอเบาๆ จากนั้นสมองก็พาเราเดินทาง ถึงแม้ว่า รถจะติด ฝนจะตกก็ตาม ถึงแม้ว่าตัวเราจะอยู่กับที่ แต่ความคิดนั้นกลับเดินทางต่อไป การได้ดูหยดน้ำฝนไหลบนหน้าต่าง ราวกับว่า มันกำลังแข่งขันกัน ลงไปที่ถนน ตามกฏแรงดึงดูดของดวงดาว

พื้นถนนที่เปียกแฉะ บวกกับ แสงไฟจากท้ายรถ และ แสงไฟตามข้างทาง สะท้อนทบกับพื้นที่เปียกเปื้อนไปด้วยน้ำฝน

หากแสงสีสถานบันเทิง ดึงดูดนักท่องราตรี แสงสีที่สะท้อนบนท้องถนน ก็ดึงดูดนักท่องความเหงา อย่างเรา...

หลายครั้งที่เกิดความคิด และ สับสนในเวลาเดียวกัน... ในบางครั้งเราก็อยากจะมีใครสักคน เป็นเพื่อนให้ได้คุย อาจจะไม่ต้องพูดคุยอะไรก็ได้ เพียงแค่ขอให้มีไว้ข้างกาย เหมือนเพื่อนที่รู้ใจ ไม่ต้องพูดอะไร แต่ก็เข้าใจกัน ราวกับว่า สื่อสารผ่านทางจิตกันได้...

แต่ในเวลาเดียวกัน ที่อยากจะมีใครสักคน ก็เกิดการสับสน เหมือนกับเกิด พายุคะนอง ทั้งๆที่ท้องฟ้าโปร่งโร่ง... มันดันเกิดความคิดที่ว่า เราไม่อยากอยู่กับใคร เราอยากอยู่คนเดียว ขอแค่มีเสียงเพลงก็พอ

ถึงกระนั้น เราก็ตระหนักรู้ดีว่าในใจเรานั้น มันรู้สึกเหงาเปล่าเปลี่ยวแค่ไหน แต่สุดท้าย เราก็ยังอยากที่จะปกป้อง หวงแหนความเหงาที่เรามีไว้อยู่ดี

เพราะอะไรเหรอ ? คงเป็นเพราะ..เราไม่กล้าไว้ใจใครอีกแล้ว เราไม่อยากให้ใครมาทำลายความเหงาของเรา ทั้งๆที่ความเหงานั้น เราไม่ได้สร้างขึ้นมาเอง

คงต้องใช้เวลาไปอีกสักพัก กับ การท่องโลกความเหงานี้...

"เอาจริงๆ ความเหงามันเลิกยากนะ แต่ก็เลิกได้แหล่ะ"