Rating: Teen and Up Audiences

Archive Warning (s) : None

Fandom (s) : TOMORROW X TOGETHER

Categories: M/M

Relationship: HUENINGKAI/YEONJUN

Characters: HUENINGKAI, YEONJUN

Credit: ภาพปกจาก Konrad Ziemlewski on Unsplash

Work Title: Once Upon A Dream

Notes: จากมุกใส่สร้อย = ใส่ปลอกคอแมว ใน Our Beloved Summer

Disclaimer: บทความนี้เป็นเพียงจินตนาการของผู้เขียนเท่านั้น ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับบุคคล สถานที่ หรือเหตุการณ์จริงแต่อย่างใด และไม่มีเจตนาสร้างความเสื่อมเสียแก่บุคคล สถานที่ หรือเหตุการณ์จริงที่ถูกกล่าวถึงใด ๆ ทั้งสิ้น

Once Upon A Dream

HUENINGKAI/YEONJUN

“ทำอะไรน่ะ”

เปลือกตาขาวเปิดขึ้นเผยให้เห็นนัยน์ตาสีดำเหมือนนิลที่จ้องมองมาทางคามาลอย่างสงสัย

ชเวยอนจุนนอนอยู่บนฟูกนอน เพราะเพิ่งตื่นจึงมีท่าทางสะลึมสะลือ ผมยาวที่มวยเป็นจุกไว้ด้านบนเช่นบุรุษทุกคนในโชซอนหลุดรุ่ยออกมาบ้าง แม้ไม่ได้มีท่าทีจะโจมตีแต่ท่าทางยังไม่ตื่นดีเหล่านี้ก็ชวนให้คนมองนึกถึงแมวที่โดนรบกวนจนลืมตามองผู้บุกรุก คามาลหลุดยิ้มสองมือถือสร้อยคอเส้นเล็กทาบลงบนคอของคนที่เมื่อครู่กำลังหลับแต่ดันรู้สึกตัวตื่นก่อน แล้วสารภาพตามตรง

“ใส่ปลอกคอให้แมวขอรับ”

คนที่นอนอยู่ขมวดคิ้วสงสัย ท่าทางนั้นราวกับแมวจริง ๆ จนคามาลอยากยื่นมือไปเกาคางแต่กลั้นใจรีบสวมสร้อยให้ ยอนจุนยื่นมือมาแตะ ๆ มันอย่างสนใจ

“ให้ข้าเหรอ”

“ใส่ให้ขนาดนี้แล้ว ยังต้องถามอีกเหรอขอรับ”

“แต่คอเสื้อมันบังนะ คงไม่เห็น”

“ไม่ได้อยากให้ใครเห็น นอกจากท่านนี่ขอรับ”

คามาลช้อนจี้ที่คล้องอยู่ด้วยนิ้วมือทั้งสี่ ก่อนจะกดจูบลงบนโลหะเย็นเยียบ

“ทุกครั้งที่เห็นสิ่งนี้ ท่านก็จะนึกถึงข้า”

“…”

“ต่อให้ข้าอยู่ไกลแสนไกล ท่านก็จะจดจำข้าได้อยู่ดี”

เขาหลับตา เมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้งจึงได้สบตากับคนที่นอนมองเขาอยู่ ก่อนที่ยอนจุนจะขยับเข้ามาใกล้เขา ยื่นใบหน้ามา ปล่อยโลหะเย็นทิ้งตัวลงตามแรงโน้มถ่วงแล้วแทนที่สัมผัสที่ริมฝีปากเขาด้วยกลีบปากของเจ้าตัวเอง

ความชื้นแฉะในโพรงปากทำให้นึกถึงยามลมทะเลพัดตีหน้าตอนที่โดยสารสำเภาลำใหญ่จากบ้านเกิดมาเทียบคาบสมุทรและเหยียบลงบนแผ่นดินโชซอน ความร้อนรุ่มของปลายนิ้วที่เกาะเกี่ยวกันทำให้นึกถึงยามที่ขุนนางหนุ่มตรงหน้าลอบพาเขาออกท่องเที่ยวโชซอนตามลำพัง มือที่ไล้ไปจนถึงแอ่งชีพจรจนได้ยินเสียงหัวใจเต้นแรงทำให้นึกถึงจูบแรกระหว่างพวกเขาในตรอกเล็ก ๆ ที่ไร้สายตาผู้คนพบเห็น และหลงเหลือไว้เพียงความลุ่มหลงราวถูกมนตร์สะกด แม้พวกเขาจะรู้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นอยู่เป็นสายสัมพันธ์ที่สั้นยิ่งกว่าสั้น เกิดขึ้นมาและดับไปไวกว่าการมาถึงของฤดูกาล แต่ช่วงเวลาสั้น ๆ บนแผ่นดินโชซอนสำหรับคามาลก็งดงามราวกับห้วงฝันอันยาวนานที่เขาไม่อยากตื่น

แต่ถึงเวลาแล้วจริง ๆ

“จะไปส่งข้าหรือเปล่า”

ยอนจุนส่ายหน้า

“ถ้าข้าไป เจ้าก็ไม่กลับหรอก คิดว่าข้าไม่รู้หรือไง”

คามาลยิ้ม “สมเป็นท่านจริง ๆ รู้ทันข้าไปหมด”

ยอนจุนลุกขึ้นนั่ง ยื่นมือไปจัดสายคล้องหมวกของคนตรงหน้าให้เข้าที่ คามาลแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว เพียงก้าวออกไปจากที่นี่พวกเขาก็จะไม่ได้พบกันอีก

จนกว่าโชคชะตาจะพาเรากลับมาเจอกันอีกครั้ง

“ข้าไม่รอเจ้าหรอกนะ”

“เช่นกันขอรับ”

ชายหนุ่มคว้าหลังมือของคนที่ยังอยู่บนที่นอนขึ้นมาลูบอย่างแผ่วเบา

“ขอบคุณสำหรับทุกอย่างที่ผ่านมาขอรับ”

ยอนจุนยิ้มจนตาปิด “ท่านชอบข้าก็ดีใจ”

“สักวันหนึ่ง ถ้าได้เจอกันอีกครั้ง หวังว่าเราจะได้เดินเล่นด้วยกันที่อื่นบ้าง นอกจากในโชซอนนะขอรับ”

คงเป็นชาติภพหน้ากระมัง ยอนจุนคิดในใจแต่ไม่ได้พูดออกไป

เขาเหลือบมองฟ้าด้านนอกแล้วหันมาบอกชายหนุ่มตรงหน้า “สายแล้ว”

“ข้าคงต้องไปจริง ๆ แล้ว” คามาลถอยออกไปจากตรงฟูก ไปยืนอยู่ข้างประตูทางออก

“ลาก่อนขอรับ พี่ยอนจุน”

เจ้าของชื่อผุดรอยยิ้มบาง

“ลาก่อน คามาล”

ประตูเลื่อนเปิดและปิดลง ที่ตรงนั้นไม่เหลือใครอีก

ชเวยอนจุนมองมันอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะหลับตาลงช้า ๆ ชันเข่าขึ้นกอด ซบหน้าลงและฟังเสียงรอบข้างด้วยความเงียบงัน

เสียงฝีเท้า เสียงรองเท้าบนลานหน้าบ้าน เสียงม้า เสียงพูดคุยของคนรับใช้ เสียงคนยกเกี้ยวเดินห่างออกจากบ้านไป

ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองหน้าต่างห้องอีกครั้ง ก่อนจะยกมือขึ้นลูบสร้อยบนคอตัวเองช้า ๆ

ทั้งหมดนี่ก็เป็นเพียงฝันตื่นหนึ่งเท่านั้น

สักวันเขาก็คงจะลืมมันไป

สักวันหนึ่ง

END

220129

จริง ๆ มันมีเวอร์ชั่นยาวด้วย แต่กลัวเขียนไม่จบเลยเขียนเวอร์สั้นก่อน สักวันจะเขียนเวอร์ยาวให้จบแล้วเอามาลงค่ะ สักวันหนึ่ง--

เฉลยเลยนะคะว่าได้ทุกโพ ?