ณ ตลาดยามเช้า 

"คุณชาย ๆ เดินหาอะไรอยู่หรือออ?" เสียงคุณลุงอารมณ์ดีคนนึงพูดขึ้นมา 

ดึงความสนใจของเซียวจ้านให้หันไปมอง 

"...อา..." เขากำลังจะตอบไปว่าเดินเล่นเฉย ๆ แต่ทว่ามองดูร้านของลุงแล้วก็ยิ้มขึ้นมา

"พอดีเลย..อยากได้พัดสวย ๆ ซักอัน" หันตัวเดินเข้าไปดูบนแผง

พัดที่ทำจากกระดาษหนาอย่างดีเพ้นท์ลายสวยงามอย่างปราณีต ถูกวางเรียงราย เยอะจนเขาเลือกไม่ถูก

ตัดสินใจหยิบลายนกกระเรียนสองตัวคู่รัก พื้นหลังเป็นบ่อบัวที่มีหมอกจาง ๆ ขึ้นมาดู ..

"...เอาอันนี้ครับ" เขาตัดสินใจอย่างรวดเร็วเมื่อนึกถึงคนที่เขาจะนำไปให้

---------

"...คุณจะซื้อมันมาทำไม" 

"ให้คุณไงครับ... เหมาะดีออกนะ..." เซียวจ้านยิ้ม

อี้ป๋อก้มมองพัดในมือแบบไม่เข้าใจอะไรเลยอีกครั้ง

"...ไม่อยากให้คุณสิ้นเปลืองกับผม"

"อย่าพูดแบบนั้นเลย ..ผมตั้งใจเอามาให้จริงๆนะ" 

"ไม่ชอบหรอ?"

"เปล่า...ชอบครับ" 

"ดีใจที่ได้ยินแบบนั้นนะครับ" ลูบผมคงตรงหน้าอีกครั้ง

"ผมอยากใช้พัดนี้เป็นส่วนนึงในการวาดภาพด้วย...ได้มั้ยครับ?" 

เซียวจ้านเสนอความคิดออกมายิ้ม ๆ 

"ยังไง...? " เด็กหนุ่มไม่เข้าใจนักว่ามันต่างกันกับตอนสวมชุดชิงอี้ยังไง

พัดก็เป็นส่วนนึงของชุดนั้น เขาเคยวาดมันไปแล้ว ..

"เอาเป็น...อืม..." เซียวจ้านกอดอก ก่อนจะนวดคางตัวเองคิด

"...คุณเสนอความคิดออกมาดีกว่า ...คิดว่าจะสื่อถึงตัวคุณยังไงดี? กับพัดอันนี้.."

อี้ป๋อเบิกตาขึ้นเล็กน้อยแล้วกลับไปนิ่งตามเดิม..

กลายเป็นเขาที่ต้องคิดแทนงั้นหรอ?

อี้ป๋อรู้สึกหนัก ๆ ในหัว ..เขาคิดว่าตัวเองไม่ได้มีความคิดสร้างสรรค์อะไรนักหรอก ทุกอย่างที่เขาทำมีแบบแผนมาตั้งแต่แรก ทั้งการร้อง ร่ายรำ มันอยู่ที่การฝึกซ้อมจนชิน ..

ให้มาคิดเรื่องของตัวเองที่อยากสื่อออกมาจริง ๆ มันก็ยากเหลือเกิน

"ไม่ต้องคิดมาก ..คำตอบมันไม่ได้มาในทันทีที่คำถามจบ..ผมเข้าใจ" เซียวจ้านยิ้มตามเดิม

"... ผมไม่มีอะไรเลย.." 

"ครับ?" 

"ที่ทุกคนรู้จัก...หรือ หวังลี่ ..ไม่ใช่ผม....ถ้าให้ผมสื่อถึงตัวเอง..." เขามองพัดแล้วเงียบไปครู่นึง

"หวังลี่..ก็คือ คุณ ... คุณเป็นคนนำเสนอเธอออกมา ...." เซียวจ้านพูดขึ้นมาขัดความเงียบ

" ถ้าเปรียบกับ..พู่กันอันนี้..เป็นพัดของคุณ " เซียวจ้านถือพู่กันอันนึงไว้ ชูมันขึ้นมาให้อยู่ระดับสายตาของเข้าและอี้ป๋อ

"ตัวผม..ระบายสีสันลงกระดาษ..." อีกมือทาบที่อกของตน

"ก็เหมือนกับ คุณ .. งานศิลปะของคุณก็คือ หวังลี่​... ตัวตนของคุณ..คือคนที่สร้างเธอ"

เซียวจ้านเล่าความคิดของตัวเองออกมาช้า ๆ ไม่รีบร้อน

อี้ป๋อสูดหายใจเข้าผ่านริมฝีปากจนไหล่ยกขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะผ่อนมันออกมาพร้อมพยักหน้า

"คุณมองเป็นแบบนั้นนี่เอง..."

"ครับ ..ความสมบูรณ์ของงานศิลปะ .." เขาชี้ผู้กันไปที่ตัวของอี้ป๋อ

"อย่าบอกว่าคุณไม่มีอะไรเลยครับ... คุณมีสิ่งเลอค่ากับตัวมากมาย...เชื่อผมสิ" 

เซียวจ้านยิ้มกว้างจนตาหยี ..อี้ป๋อหลุบตาลงแล้วถอนหายใจเบา ๆ 

"...อือ..."  

"....งั้น..ผมรำพัดให้คุณดู...ได้มั้ย? ..." อี้ป๋อเงยหน้ามองคู่สนทนา

" อะ ...ดีเลย.." เซียวจ้านทุบกำปั้นลงบนฝ่ามือแบบเห็นด้วย

"การเคลื่อนไหวของคุณ .." เขาพยักหน้า "คงงดงามมากทีเดียว" 

พูดจบความกระตือรื้อล้นก็ออกมาอย่างเห็นได้ชัดผ่านแววตาและรอยยิ้ม 

เขารีบเดินไปหยิบกระดาษมากางออก แล้วจับถ่านมาเตรียมไว้

"...เอาสิ เริ่มได้เลย " จิตรกรหนุ่มผายมือให้ 

อี้ป๋อพยักหน้าก่อนจะหลับตาตั้งสมาธิ .. พัดถูกสะบัดให้กางออก 

ข้อมือที่อ่อนช้อยค่อย ๆ ขยับวาดพัดไปตามจังหวะในหัว ..

ร่างกายที่ไม่ผอมบางเกินไป ไหล่ที่ตั้งสง่าทุกครั้งที่ขยับ

สีหน้า ท่าทาง และอารมณ์ อ่อนไหว เข้ากันอย่างไม่มีที่ติ

ชายชุดยาวสะบัดไปตามขาที่วาดไปตามจังหวะที่คุ้นชิน

ใบหน้าเล็กได้รูปสะบัดหันไปตามพัดที่ปิดหน้าก่อนจะเลื่อนลง 

ดวงตาที่ปิดอยู่ค่อย ๆ ลืมขึ้นสบตากับจิตรกรหนุ่มที่วาดเส้นสุดท้ายเสร็จ

เซียวจ้านถอนหายใจออกมายาว ๆ เหมือนเขาจะลืมตัว 

กลั้นหายใจ ไม่กล้าวางสายตาจากอี้ป๋อแม้แต่วินาทีเดียว

ใบภาพนั้นดูเหมือนกระเรียนกำลังกางปีกทรงตัวบนผืนน้ำที่มองไม่เห็น

"นับว่าเป็นโชคดีของผมที่ได้เห็นแสดงรำพัดที่เลอค่าแบบนี้" เขาใช้ปลายนิ้วหนีบถ่านไว้ ตบที่ท้องแขนตัวเองเบา ๆ เพื่อชื่นชม เขายิ้มกว้างจนตาหยีผ่านกระจกแว่น

อี้ป๋อเม้มปากแน่นใต้พัดที่ยกขึ้นมาปิดปาก เขารู้สึกอายที่โดนชมออกมาตรง ๆ แต่ก็ค้อมหัวให้เป็นการขอบคุณ

"ก็แค่รำพัด..ไม่มีอะไรพิเศษหรอ-..." 

"มีสิ" เซียวจ้านขัดขึ้นมาทันที สายตาก็มองไปที่อี้ป๋อเหมือนเป็นการบอกว่าเขาพูดจริง ๆ 

"...พอแล้ว ...ไม่ต้องพูดอะไร.." เขาทนสายตาของเซียวจ้านที่จงใจจ้องไม่ได้จึงมองไปทางอื่น

"....คุณวาดเสร็จแล้วหรอ?" 

อี้ป๋อตั้งใจเปลี่ยนเรื่อง เขาเดินเข้าไปหาเพื่อดูสิ่งที่เซียวจ้านวาด

แม้มันจะเป็นเส้นวาดเร็ว ๆ ยุ่งเหยิง แต่เขาก็ดูออกว่าภาพนั้นสื่อถึงอะไร

"....แบบนี้นี่เอง" อี้ป๋อพูดขึ้นมา

" ครับ? " เซียวจ้านหันไปมองพร้อมรอยยิ้ม

" ...ตัวผม...ตอนที่กำลังเป็นอิสระ..." เขายังมองภาพนั้นอยู่

"เหมือนนกที่กางปีกบินได้..." ริมฝีปากเล็กงึมงำออกมาเบา ๆ เมื่อมองชายชุดที่ดูยังกับว่าลอยอยู่ในอากาศ

"ใช่แล้วล่ะ..." เซียวจ้านมองหน้าที่หันข้างของอี้ป๋อยิ้ม ๆ 

"สง่างามที่สุด..." 

อี้ป๋อเงยหน้าขึ้นหันไปมองคนที่พูดชมออกมา แววตาที่ปกติจะฉายแววนิ่งสงบ ตอนนี้เริ่มอ่อนไหวไปตามความรู้สึกที่เหมือนมีผีเสื้อบินในอก

"...ผมชอบคุณ"

----

talk 2

กาวมาเป็นระยะ ๆ 

#โรงงิ้วจ้านป๋อ จะถูกเรียบเรียงออกมาเป็นพาร์ทสั้น ๆ 

จะมีเรื่องคู่รองเป็น #หลังม่านควานเฉิง

ซึ่งยังเรียบเรียงพลอตออกมาได้ไม่เสร็จ

ตอนนี้ก็จะแต่งสลับ ๆ กับวาด คิดอะไรออกก็จะพยายามทำให้เสร็จนะคะ ฮือ

ขอบคุณที่อ่านมาจนถึงตรงนี้นะ ขอบคุณมาก ////

พูดคุยกันได้ในแทค #โรงงิ้วจ้านป๋อ หรือเมนชั่นมาได้ในทวิตเลยนะคะ 

รัก.