เขากำลังขึ้นรถมาแล้ว

       ชายหนุ่มรูปร่างเล็กกว่าชเวซึงชอลเล็กน้อยกำลังก้าวขึ้นรถประจำทางคันเดียวกัน

       เหมือนอย่างทุกวัน, คน ๆ นั้นเดินไปยังที่นั่งข้างหน้า โดยอยู่ห่างจากซึงชอลจำนวนหนึ่งเบาะรถ

       วันนี้ก็มีสิ่งแปลกไป เพราะชายหนุ่มคนนั้นเปลี่ยนผมเป็นสีน้ำเงินเข้ม ซึ่งลบล้างความน่ารักออกจากใบหน้านั้นแทบสิ้น

       ทั้ง ๆ ที่คิดเอาไว้แล้วว่าครั้งนี้ต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อให้ได้คุยกับเขาคนนั้น ผู้ที่ซึงชอลให้ความสนใจมาสักพักแล้ว แต่เอาเข้าจริง ๆ ก็รู้สึกขี้ขลาดอยู่ไม่น้อย

       ซึงชอลเหม่อมองออกไปข้างนอกผ่านกระจกรถเมล์ที่ตนนั่ง พลางคิดไปเรื่อยเปื่อยว่าตนจะเริ่มทักอีกฝ่ายแบบไหนดีจึงจะดูไม่แปลก หรือถ้าหากตนทักทายอีกฝ่ายไปแล้วจะทำอย่างไรต่อ

       พระอาทิตย์กำลังขึ้นสูงส่งให้แสงแดดลอดผ่านตึกระฟ้าในเมืองแห่งนี้ไปอย่างช้า ๆ

       เนื่องด้วยแสงสว่างนั้นแยงตา ซึงชอลจึงหันกลับมามองด้านหลังของชายคนนั้นอีกครั้ง

       อีกเดี๋ยวก็ต้องลงแล้วสิ… ไม่ได้เรื่องเหมือนเคยเลยนะ

       ซึงชอลคิดแล้วถอนหายใจ พลางมองขึ้นไปบนเพดานรถ

       จากนั้นจึงรีบกดกริ่ง ลุกขึ้น และหยุดตัวเองข้าง ๆ เบาะที่อีกคนนั่งพร้อม ๆ กับที่รถหยุดตรงป้ายพอดี

       “ขอให้วันนี้เป็นวันที่ดีนะครับ”

       จู่ ๆ ซึงชอลก็เอ่ยอวยพรอีกฝ่ายพลางยิ้มเล็ก ๆ ก่อนจะลงจากรถไปพร้อมกับหัวใจที่เต้นระส่ำ

       ทำบ้าอะไรลงไปวะเนี่ย….

       แค่เห็นโปสเตอร์รณรงค์ให้ยิ้มและทักทายกันเพียงเท่านั้น เขาก็ทำมันโดยไม่ทันได้คิดอะไรเสียแล้ว

       บ้าจริง ๆ นะซึงชอล

       .

       .

       .

       บ้าจริง ๆ นะซึงกวาน

       อีกคนเขาแค่อวยพรแค่นี้ แต่ดันยิ้มไม่หุบเสียได้

       ว่าแต่คน ๆ นั้นจะเห็นไหมนะว่าเขายิ้ม

       ‘ขอให้วันนี้เป็นวันที่ดีนะครับ’

       คิดแล้วก็ยิ่งยิ้มกว้างเข้าไปใหญ่

       วันหลังต้องทักทายอีกฝ่ายบ้างแล้วล่ะ :))