ผมมักจะเห็นเขาอยู่กับบุหรี่เสมอ

ผมสงสัยว่าทำไมจึงเป็นเช่นนั้น แต่ก็ไม่ได้ใคร่หาคำตอบสักเท่าไหร่นัก

น้อยครั้งที่เราเคยยิ้มทักทายกัน ผมจึงได้เห็นใบหน้าหล่อเหลาแต่แก้มตอบนั่นชัด ๆ

ริมฝีปากอิ่มที่คอยคาบบุหรี่ไว้นั้นคล้ำและแห้งผาก

ดวงตาคมสีเข้มไร้แววแห่งความสดใส

กลิ่นบุหรี่ติดกายเขาเหมือนเป็นน้ำหอม

เขามักยืนไหล่ตกและหันหลังพิงระเบียงเหล็กของหอพักหน้าห้องตนเองเพื่ออัดนิโคตินเหล่านั้นเข้าปอด

เสื้อกล้ามสีขาว กางเกงขาสั้นบ้าง ยาวบ้าง และบุหรี่

ผมเห็นเขาแทบทุกครั้งยามที่กลับมาถึงห้อง

เดินผ่านเขาเกือบทุกวันเพื่อเข้าห้องของผมที่อยู่ติดกันกับห้องของเขา

เดินผ่านเขา ผ่านควันสีจาง ผ่านกลิ่นขมของมวนบุหรี่

แต่วันนี้กลับต่างออกไป



“สักมวนไหมครับ?”