09 :  BROKEN

       ฉันแปลกใจ    

       ตั้งแต่ที่ฉันมองไปบนท้องฟ้า 

       เสี้ยววินาทีฉันเห็นตัวประหลาดปรากฏตัวขึ้นมาแล้วก็หายไป

       นั่นคือสัญญาณบ่งบอกถึงความหายนะของโลกใช่ไหม

       มันปรากฏให้เห็นอีกครั้งเมื่อช่วงเช้า ช่วงบ่าย และช่วงเย็น

       และทุกครั้งที่ฉันมอง มันก็หายไปทุกครั้ง       

       วันหนึ่งตัวประหลาดตัวนี้ปรากฏขึ้นมา

       มันใช้สว่านเจาะชั้นบรรยากาศของฉัน 

       ท้องฟ้ามีสภาพอากาศแปรปรวน มีเสียงร้องฟ้าผ่า

       ฉันตกใจกลัวเป็นอย่างมาก แล้วมันก็หายตัวไปอีกครั้ง

       วันต่อมามันใช้ค้อนทุบชั้นบรรยากาศของฉัน

       เกิดเหตุการณ์น้ำท่วมหลายพื้นที่ และมีแผ่นดินไหวตามมา

       วันต่อมา มันใช้เสียงคำรามผ่านทะลุช่องบรรยากาศ

       เกิดเหตุการณ์ภูเขาไฟระเบิด โลกใกล้จะแตกเต็มที

       ฉันเอามือปิดหู และตะโกนใส่เขา

       ทำไม ทำไมเธอต้องทำลายโลกของฉัน ทำไมต้องทำให้โลกของฉันพัง

       เขาบอกว่า ที่ทำไปเพราะชอบฉัน

       ฉันตอบเขาไปว่า ที่เธอทำนะเพราะเธออยากให้โลกของฉันให้เป็นของของเธอ

       ทันทีที่ฉันตอบ ฉันเห็นเขาร้องไห้และสำนึกผิดในสิ่งที่ทำ

       ฉันเดินไปหาและยื่นกุญแจให้เขา 

       ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา 

       ความเหงา ความว่างเปล่า ที่ฉันอยู่คนเดียวบนโลกใบนี้มันพังลง      

       ฉันและเขานั่งบนทุ่งหญ้ามองท้องฟ้าในยามค่ำคืน

       โดยมีดวงดาวนับร้อยพันเป็นพยานสัมพันธไมตรี

10 : JUMP  

       มันอีกแล้ว

       มันส่งเสียงเรียกฉัน ทุกวัน ทุกคืน

       มันสั่งให้ฉันเดินไปหา      

       มันบอกกับฉันว่าคุณจะได้รับความอิสระที่ฉันต้องการ

       มันบอกกับฉันว่ามันจะปลดพันธนาการทุกอย่างที่ฉันมี

       มันบอกกับฉันว่าฉันจะได้รับความสุขที่อยู่ใกล้แค่เอื้อม

       กระโดดลงมาสิ กระโดดลงมาสิ อย่าช้า

       ฉันรู้ตัวเองดีว่า ไม่มีใครต้องการฉัน

       ฉันรู้ตัวเองดีว่า ฉันเป็นคนสารเลวที่สุด

       ฉันรู้ตัวเองดีว่า ฉันเป็นที่ไม่ได้เรื่องและไม่เอาไหนเลย

       นั่นคือสิ่งที่ฉันต้องการ 

       ฉันจะไปหามัน

       ฉันจึงกระโดดลงไป       

       ในขณะที่ฉันลอยตัว

       ฉันเห็นช่องสีเหลี่ยมสีขาวขนาดใหญ่เท่ากับประตูบ้าน เปิดและปิดสลับ 

       โดยภาพแต่ละช่องที่เปิดออกมาปรากฏให้ฉันเห็นดังนี้

       ช่องแรกฉันมองเห็นเด็กทารกนอนร้องไห้และมีพ่อแม่ไกวแปลอยู่ข้างๆ 

       ช่องที่สองฉันมองเห็น เด็กประถมกำลังผูกเชือกรองเท้า ใส่หมวกลูกเสือสีน้ำเงิน

       ช่องที่สามฉันมองเห็น เด็กวัยรุ่นกำลังนั่งทำข้อสอบ   

       ช่องที่สี่ฉันมองเห็น เด็กอายุวัยยี่สิบต้นๆ ถ่ายรูปรับปริญญา
       ช่องที่ห้าฉันมองเห็น เด็กวัยรุ่นตอนปลายได้รับงานมอบหมายจากบริษัท

       ช่องที่หกฉันมองเห็น คนตกงาน โดนคนรักทิ้งไป กินเหล้ากินเบียร์อย่างหนัก

       ช่องที่เจ็ดฉันมองเห็น คนยืนอยู่บนตึก

       และหลังจากนั้นฉันไม่เห็นอะไรอีกเลย

11 : TRANSPORT

       นานแค่ไหนแล้วนะที่ฉันนั่งอยู่เก้าอี้ตัวสีแดงยาว ติดกับหน้าต่าง

       ท้องฟ้าที่ไร้แสงจันทร์และดวงดาว ทำให้ภาพข้างนอกหน้าต่างมืดมิดมองไม่เห็นอะไร

       เสียงล้อกระทบเหล็กดังชึกกะชัก ชึกกะชัก และตามด้วยเสียงวู้ดใหญ่ก้องกังวาล

       ทำให้ฉันทราบว่าฉันนั่งอยู่ภายในตู้ขบวนรถไฟ

       รถไฟนี้ จะนำฉันไปสู่ที่ใด

       ด้วยความเบื่อหน่าย ฉันมองไปรอบๆ บริเวณ

       ฉันมองเห็นคุณยายผมขาวห่มผ้าห่มนั่งเหม่อลอยอยู่คนเดียว

       ฉันมองเห็นผู้หญิงผมยาวอายุสามสิบต้นๆ นั่งร้องไห้คิดถึงใครบางคน

       ฉันมองเห็นกลุ่มวัยรุ่นพูดคุยกันเสียงดังโดยไม่เกรงใจใคร

       ฉันมองเห็นเด็กหญิงคนหนึ่งนั่งเล่นกับตุ๊กตาโดยที่ไม่มีใครดูแล

       ด้วยความเหงาของฉัน ฉันเดินเข้าไปพูดคุยกับกลุ่มคนคนนั้น

       ยายคนนั้นบอกกับฉันว่า "ฉันคงจะไม่เจอกับลูกหลานแล้วล่ะ"

       ผู้หญิงคนนั้นบอกกับฉันว่า "เธอต้องพลัดพรากจากคนรักไป"

       กลุ่มเด็กวัยรุ่นบอกกับฉันว่า "นี่คือการรวมตัวครั้งยิ่งใหญ่"

       เด็กหญิงคนนั้นบอกกับฉันว่า "แม่ของฉันซื้อตุ๊กตาให้ฉัน"

       และแล้วรถไฟค่อยๆ วิ่งช้าลง และจอดสนิท

       ฉันคิดว่า ถึงสถานีปลายทางที่ฉันต้องการแล้ว จึงมองลอดช่องหน้าต่างออกไป

       ไม่มีสถานี  ไม่มีชานชาลา มีแต่ความมืดมิดและว่างเปล่า

       เสียงดังกร๊อบๆ แกร๊บๆ คล้ายกับเสียงเปิดปิดของกระบอกตั๋วรถเมล์ ดังมาจากด้านหน้า

       ฉันมองไปที่ต้นตอของเสียง

       พบคนที่มีลักษณะแปลกๆ สวมเสื้อชุดสีน้ำเงินสูงใหญ่คนหนึ่งหนึ่ง

       เขาประกาศให้คนในขบวนรับทราบว่า

       "ยินดีต้อนรับสู่โลกใหม่ โลกที่คุณจะไปไม่กลับ หลับไม่ตื่น พื้นไม่มี และหนีไม่พ้น"

   

12 : WORRIED       

       ตั้งแต่ฉันจำความได้

       ฉันมีสัตว์ประหลาดตัวหนึ่ง

       มีรยางค์หลายๆ คู่

       มีขาเล็กๆ นับร้อยขา

       มีตานับร้อยตา

       ผิวหนังตะปุ่มตะป่ำตลอดทั้งตัว       

       ปรากฏอยู่ข้างๆ ฉันทุกเวลา

       ฉันไม่รู้ว่ามันต้องการอะไร

       มันไม่พูดจาอะไรกับฉันเลย

       มันเอาแต่ยืนนิ่งๆ อยู่ข้างฉัน

       ไม่ว่าฉันจะไปที่ไหนมันจะเดินตามฉันไปทุกที

       ตั้งแต่ตื่นนอนขึ้นมา ฉันต้องอรุณสวัสดิ์กับมันเป็นอันดับแรกเสมอ

       และเมื่อฉันจะเข้านอน มันชอบนอนข้างๆ ฉัน 

       มันไม่ทำอะไรฉันหรอก

       แต่ฉันโคตรรำคาญมันมากกว่า 

       คืนนี้ก็เป็นอีกคืน  ฉันได้แต่นั่งอ่านหนังสืออยู่เงียบๆ อยู่ภายในห้อง

       มันก็ยืนนิ่งๆ อยู่ข้างฉันเหมือนที่เคยเป็น

       และแล้วก็มีเสียงโทรศัพท์ดังเข้ามา 

       เพื่อนสนิทของฉันโทรมาหาฉัน

       แก แก ยินดีด้วย แกสอบเข้ามหาลัยที่แกต้องการได้ว่ะ 

       เห้ย..จริงสิ 

       ฉันดีใจ วิ่งกระโดดโลดเต้น ไปรอบๆ ห้อง อย่างที่ฉันไม่เคยเป็นมาก่อน

       เมื่อฉันรู้สึกตัว สัตว์ประหลาดตัวนั้นไม่ได้อยู่ข้างๆ ฉันอีกแล้ว

       มันหายไปไหนโดยที่มันไม่ได้ทิ้งร่องรอยเอาไว้เลย

       และนับตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ฉันไม่เคยเจอมันอีกเลย