05 : HUNGRY

       ฉันหิวเหลือเกิน ฉันไม่ได้กินอะไรมากนานหลายวันแล้ว
       ฉันเดินไปตามทางด้วยความอ่อนแรง แล้วก็ล้มลงด้วยความเหนื่อยล้า
       และแล้วฉันรู้สึกถึงความสงบ ความสบายกาย ความร่มเย็น
       ฉันมองขึ้นไป
       ฉันเห็นดวงตาคู่ยักษ์  ปากอันใหญ๋ จมูกโด่งจ้องมองมาที่ฉัน
       เขาเอื้อมใช้มือสีน้ำตาลอันเรียวเล็กหยิบผลไม้สีแดงจากผมสีเขียวของเขา 
       ฉันหยิบจากมือเขาแล้วกินอย่างเอร็ดอร่อย
       ฉันส่งยิ้มให้เขา
       ทุกๆ วัน ฉันมาหาเขา
       ทุกๆ ครั้งที่ฉันหิว เขาจะมอบผลไม้สีแดงให้แก่ฉันเสมอ
       วันหนึ่ง ฉันตื่นขึ้นมาเพราะได้ยินเสียงฟ้าร้อง
       ฉันกลัวเหลือเกิน ฉันไม่อยากได้ยินเสียงนั้น
       หลังจากเสียงฟ้าร้องสงบลง
       ฉันมองเห็นทุกอย่างพังราบเป็นหน้ากลอง
       ฉันเดินไปหาเขาด้วยความหิวอีกครั้ง
       แต่เขาหายไปแล้ว เขาหายไปกับเสียงฟ้าร้อง
       ท้องของฉันส่งเสียงออกมา
       ฉันไม่ได้กินอะไรมาหลายวันแล้ว
       ฉันหิวเหลือเกิน

06 : HIDDEN
      
       นับตั้งแต่ฉันย้ายบ้านเข้ามาภายในซอย
       ทุกๆ วันฉันต้องเดินผ่านหน้าบ้านหลังใหญ่หลังหนึ่งเป็นประจำ
       เป็นบ้านไม้เก่าโกโรโกโส
       รอบๆ บริเวณบ้าน มีต้นไม้ต้นเล็กๆ และหญ้าขึ้นอยู่เต็มไปหมด
       ฉันไม่กล้ามองเข้าไปในตัวบ้านเลย
       เพราะทุกๆ ครั้งที่มอง มันเหมือนกับสายตาของปีศาจที่พยายามอาฆาตฉัน