ก็ปกติของชีวิตที่มีสุขบ้างทุกข์บ้าง

มีวันที่ทุ่มเทและมีวันที่อยากเททุกอย่างทิ้ง

วันที่ทุกอย่างขวางหูขวางตา วันที่ทุกอย่างไม่น่ารักกับเราเลยสักนิด 

เริ่มจากเราตื่นสายและกินข้าวช้ากว่าเพื่อนคนอื่น

ต่อมา...เราเรียนคณิตศาสตร์ได้อย่างขรุขระ ไม่สามารถเข้าใจมันได้เลยสักนิด

ตอนกลางวันเรานั่งเล่นกับเพื่อนที่ริมระเบียง จ่ายค่าสมัครสอบ ค่าเดินทางและค่าที่พักที่ราคาแพงหูฉี่ จนรู้สึกว่าถ้าเราทำคะแนนออกมาได้แย่ เราต้องรู้สึกผิดกับคุณพ่อคุณแม่มาก ๆ เป็นแน่

คิดได้ดังนั้นเราเลยอ่านหนังสือ...

...

ปวดหัว...

เราอ่านหนังสือไม่รู้เรื่อง รู้สึกสมองช้าไปหมด

เราหยุด เดินออกมาสูดอากาศด้านนอก

ก้มสังเกตตัวเอง ด้ายสีน้ำเงินที่ตำแหน่งเม็ดกระดุมหลุดลุ่ย

เราถอดหายใจดึงด้ายกับกระดุมเม็ดนั้นออกมาแล้วก็พูดกับตัวเองว่า "อีกแล้ว"

ตอนเย็นเรามาประชุมหอพักที่หออีกแห่งหนึ่ง

เหนื่อยมาก โคตรขี้เกียจแต่ก็ต้องมา

มาฟังเรื่องอะไรก็ไม่รู้ที่ไม่เกี่ยวกับตัวเองเลยสักนิด

ยุงเยอะ และสูญเสียเวลา

เรารู้คะแนนวิชาคณิตศาสตร์

สุดยอด....มันแย่มาก....

ที่รู็สึกแย่เป็นพิเศษอาจเป็นเพราะรู้สึกว่าทำได้

รู้สึกว่าเตรียมตัวมาเป็นอย่างดี

แต่ก็ยังแย่

แย่มาก

ทุกวิชา

เรากลับมาที่หอพัก

เริ่มไม่ไหว

เราเดินออกไปนอกห้อง ปิดประตู และนั่งร้องไห้

เราไม่อยากบอกคนนั้นของเราเพราะคิดว่าเขาคงกำลังยุ่งอยู่

เกรงใจที่ต้องเอาพลังลบไปทิ้งให้เขารับรู้อยู่บ่อยๆ

สัญญากับตัวเองว่าจะพยายามเป็นคนที่เก่งขึ้น แต่ก็ยังขี้แยเหมือนเดิม

ยังควบคุมความรู้สึกแย่ ๆ ที่มีต่อตัวเองไม่ได้เหมือนเดิม

ยังเป็นคนที่แย่เหมือนเดิม

ทุกความพยายามที่เราใส่ลงไป แม่ง....

อะไรวะ

ทำ แน่นอนต้องหวัง

ทำจนไม่รู้จะทำยังไง

มันไม่เหมาะกับเรา? ฟ้าดินไม่เป็นใจ? หรืออากาศในห้องสอบหนาวเกินไป??

คิดไปคิดมาสุดท้าย เราแม่งโคตรกาก

เราอยากรักตัวเองเก่งๆ เหมือนที่คนอื่นมอบให้เรา

เราดีใจที่มีน้องชายที่รับโทรศัพท์มือถือเราอยู่เสมอ

น้องฟังเราร้องไห้แล้วบอกว่า "ไม่เป็นไรนะ"

เรารู้...เรารอพลังจากใคร ๆ ตลอดเวลาไม่ได้หรอก

มันมาจากเราทั้งนั้น

ต่อให้คนทั้งโลกมาบอกเราว่า "สู้ๆ" แต่ถ้าใจเราไม่ได้

เราก็รับกำลังใจจากใครไม่ได้หรอก

 

เราอาบน้ำ

ออกมาที่ห้องคอมม่อนรูม

ตอนนี้เวลา 22.36 วันที่ 6/5/2562

เราหยุดร้องไห้

แต่ยังรู้สึกแย่เหมือนเดิม...

ลงชื่อ

กล้วยหอม