ยุคแรกคือ เท่ห์ เนี้ยบ รูปหล่อ คารมดี ทุกอย่างแพงหรู

ยุคหลังๆ เริ่มใส่ความลึกให้ตัวเองด้วย ปมอันปวดร้าว มีนิสัยเสียคิ้วท์ๆ ไม่ก็ให้เราชื่นชมการพัฒนาจากไม่ได้เรื่องมาเป็นเก่งกาจ ฯลฯ

แต่หนังเรื่องนี้คือ ข้ามไปอีกขั้น คือใช้คราบหนังมาเป็นฉากหลังในการเล่าเรื่องนั้น ทรีทเรื่องซีเรียสด้วยน้ำเสียงเริ่งร่าน่าขบขัน นับเป็นความรู้สึกใหม่ของคนดูอย่างเรา

บางฉากนั้นฮา แต่เอ๊ะ ควรขำป่าววะ เมื่อกี้แม่งฆ่าคนเลือดสาด ตัวเอกก็ดูเฉยๆ ตัวหนังเลยจะดูเหมือนส่งเสริมความเป็นโรคจิตหน่อยๆ

เนื้อหาถูกแบ่งออกเป็นสองโลก

โลกที่น่าเบื่อหน่าย แถมยังด้อยประสิทธิภาพของนางเอก ถูกแฟนนอกใจ ตกงาน ก่อภาระให้เพื่อน
โลกที่ไร้ความหมายของนักฆ่ากลับใจอย่างพระเอก ที่ใช้ชีวิตวันๆ ในการหนีตามรวจ  และย้อนปลิดชีพคนที่มาจ้างวานซะเอง
เมื่อสองโลกมาบรรจบกัน ความรักจึงเกิดขึ้น

ไม่ว่าเรื่องราวรอบตัวจะประหลาดขนาดไหน พวกเค้าก็แค่โนแคร์โนสน ในเมื่อรักกันสักอย่าง เดี๋ยวมันก็เวิร์กเอง /ตัดมาที่ฉากแอคชั่น pointless แต่ตลกและดูโรคจิต จบ