พอหนังจบ เราสามารถบอกได้ทันทีเลยว่า หนังเรื่องนี้จะติดอันดับหนังในดวงใจของเราแน่ๆ เพราะมันล้วนตอบโจทย์ตรงจริตความชอบหรือสิ่งที่เรามองหาในสื่อที่เสพย์แบบสุดๆ

ประเด็นแรกเลยคือการเล่าเรื่องที่มีเหมือนจะตื้นแต่ลึก พล๊อตรองของหนังที่วิ่งขนานตีคู่มาตั้งแต่ต้นเรื่องค่อยๆ สะสมความเร่งก่อนจะ take over มาเป็นคำถามสำคัญในช่วง climax ถือเป็นการหักมุมแบบนึงที่น่าประทับใจมาก

บทที่แข็งแรงนี้ถูกเสริมด้วย soundtrack / sound design ที่โคตรบ้า ยกตัวอย่างเช่นซีนคุยที่เงียบๆ อยู่ดีๆ ดันอินเสิร์ทเพลงตื๊ดเข้ามาเลย คือแทนที่จะเสริมอารมณ์ให้ซีนกลับกลายเป็นนำอารมณ์ให้มันเร้าได้แบบสุดๆ

มุมกล้องแปลกๆ ก็ถูกงัดออกมาใช้แบบไม่เหนียมอาย เช่นการเพิ่มความเข้มข้นของแมชชี้ชะตา จากคนดูบุคคลที่สาม(ผู้ชม)ไปสู่บุคคลที่หนึ่ง ไปจนถึงกล้องแม่งติดอยู่กับไม้ยังไม่พอ ไปติดกับลูกเทนนิสไปเลย!


ย้อนกลับมาที่การถ่ายทอดความซับซ้อนของตัวละครในหนัง เราสามารถสัมผัสและเข้าใจได้เลยว่าคนสามคนนี้โคตรจะแตกต่างกัน ทั้งนิสัย มุมมองความคิดทัศนคติ ต่างมีข้อเด่นข้อด้อยและข้อจำกัดในชีวิต ซึ่งในมาพัวพันกันก็เพราะจุดร่วมของการหวดไม้ใส่ลูกสักกะหลาด เหนือความสัมพันธ์แบบกลุ่ม (ทั้ง 3 คนมีซีนร่วมกันน้อยมาก นับจริงๆ คือน่าจะแค่ 2 ซีน) คือความสัมพันธ์แบบเป็นคู่ๆ ของทาชิ/อาร์ต ทาชิ/แพทริก และ อาร์ต/แพทริก ด้วยกันเอง ซึ่งล้วนเป็นไดนามิกที่น่าสนใจมาก

มนุษย์เราไม่มีใครครบถ้วนสมบูรณ์ไปหมดทุกอย่าง ไม่ว่าจะโจ้งแจ่งหรือไม่รู้ตัว ทุกคนต่างก็มีเป้าหมายและความต้องการของตัวเองที่ล้วนแต่ต้องหยิบยืมหรือพึ่งไม้มือของคนอื่นมาเพื่อให้สัมฤทธิผล

เมื่อ match point จบลง ไพ่ใบสุดท้ายของหนังได้ถูกเปิดออก เราขนลุกความดีใจปนสะใจกระจายไปทั่วร่าง ถึงดีกรีความ'ความชนะ'อาจจะไม่เท่ากัน แต่ที่แน่ๆ คือ (thankfully) ไม่มีผู้แพ้ในเกมแมชสำคัญนี้ เป็นการปิดฉากหนังที่ท่วมท้นและดีมากๆ จริงๆ

คงไม่ต้องย้ำแล้วว่าเราชอบ Challengers มากแต่ไหน อยากให้ทุกคนได้ไปดู ใครดูแล้วก็มหวีดด้วยกันหรือแลกเปลี่ยนกันได้นะครับ ><