เมื่อสมัยยังเล็ก...ฉางเซ่อส่านเหริน มารดาของเว่ยอู๋เซี่ยนเคยหยิบถุงเฉียนคุนของนางมาถือเล่นในมือ พลางสั่งสอนเขา 

//รู้หรือไม่ อาอิง ถุงเฉียนคุนนั้นสามารถเก็บของได้หลายอย่าง ไม่ว่าดีหรือร้าย เพียงปิดปากถุงเอาไว้ ของก็จะอยู่กับเรา เป็นของเราคนเดียว คนอื่นจะเห็นของๆเราได้ก็ต่อเมื่อเราต้องการจะเปิดให้ดูเท่านั้น//

นิ้วเรียวชี้มาที่อกเขา เขาในยามนั้นไร้เดียงสา เพียงแค่หัวเราะคิกคักไปตามเรื่อง...

//เฉกเช่นกับหัวใจคนเรา ล้วนมีความทรงจำที่ดีและไม่ดีปะปนกัน เราสามารถเลือกที่จะพูดหรือจะปกปิดมันก็ได้ ความทรงจำของเราควรเป็นของเราเพียงคนเดียว//

//แต่ถ้าวันหนึ่งมีคนล่วงรู้เรื่องที่เราปิดบังเอาไว้โดยที่เราไม่ได้รับอนุญาตล่ะก็...//

....

"..." ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าใดที่เสียงหอบหายใจที่เคยแรงและถี่กระชั้นด้วยอารมณ์โกรธของหลานวั่งจีเริ่มกลับมาเป็นปกติ เว่ยอิงฉวยจังหวะนั้นผลักอีกฝ่ายออกแล้วยันกายลุกขึ้น จัดเสื้อผ้าของตนให้เข้าที่ ปรายตาเย็นเยียบมองสภาพของคนตรงหน้า ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่เข้าใจว่าหลานวั่งจีต้องการอะไร อยากรู้เรื่องของเขาไปเพื่ออะไร หลานวั่งจีไม่ใช่คนสอดรู้ ไม่มีเหตุผลที่จะมาล่วงรู้ความลับของเขา

ตั้งแต่เกิดเรื่อง เขาสู้อุตส่าห์เก็บความลับนี้ไว้คนเดียว จะรู้ก็แค่ไม่กี่คน เพราะมันเป็นเรื่องที่...วิปริตเกินกว่าที่จะเอาไปโพนทะนาให้ผู้ใดฟัง เป็นต้วนซิ่วหลับนอนกับผู้ชายไม่ว่า ยังสามารถอุ้มท้องคลอดลูกได้อีก ไก่ตัวผู้ออกไข่ได้เช่นเขามีเรื่องแต่เรื่องที่ชวนให้หัวเราะสมน้ำหน้า ยามเจอสหายที่คิดว่าจะเป็นที่พักใจที่เหนื่อยล้ามานาน พยายามมองข้ามท่าทีแปลกๆที่หลานวั่งจีทำกับเขา กับอาเยวี่ยน บอกตนเองว่าหลานวั่งจีไม่รู้ ไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นเกี่ยวกับตัวเขาทั้งนั้น ที่หลานวั่งจีรู้ก็เหมือนกับที่คนทั่วไปที่รู้ ว่าเขามีชีวิตรอดกลับมาจากล่วนจั้งกั๋ง ได้วิชามารมาเพื่อล้างแค้นสุนัขแซ่เวิน แค่นั้นก็พอแล้ว

แล้วทำไม ทำไม ทำไม?

.....

ยิ่งคิดถึงตรงนี้ เว่ยอิงก็ยิ่งผิดหวังในตัวหลานวั่งจีมากขึ้นไป เช่นนี้แล้วจะให้มองอีกฝ่ายในฐานะสหายได้อีกต่อไปได้อย่างไรกัน 

 เว่ยอิงก้มหน้า ปล่อยให้เรือนผมยาวล้อมกรอบใบหน้า ปกปิดความอ่อนแอของตนเอง ให้เมฆาซ่อนแสงจันทร์มิให้สะท้อนให้เห็นริมฝีปากที่สั่นระริกของเขา"เมื่อรู้ว่าข้าเป็นเช่นไร น่ารังเกียจเพียงใดแล้ว ท่านก็กลับไปที่อวิ๋นเซินปู้จื๋อฉู่เถอะ อย่าได้มาแปดเปื้อนกับคนเช่นข้าอีกต่อไป"

เว่ยอู๋เซี่ยนลุกขึ้นนั่ง แต่เขายังเบือนหน้าหลบอีกฝ่าย ไม่แม้กระทั่งจะคิดกลับมามองด้วยซ้ำ "และขอให้ท่านรู้ว่าจากนี้ไปเราสองคนไม่ต้องมาเกี่ยวข้องกันอีก เพราะว่าข้าเกลียดการที่คนมาทำเป็นสงสารเห็นใจเป็นที่สุด"

ดวงตาของหลานวั่งจีเบิกขึ้นน้อยๆ ทำเป็นสงสารเห็นใจอย่างนั้นหรือ เขาไม่เคยคิดเช่นนั้นเลย ที่เขาอยากรู้เรื่องของเว่ยอิงเพียงเพราะ...

ในขณะที่ความคิดต่างๆแล่นเข้ามาในหัวดั่งน้ำหลาก สัญชาตญาณกลับสั่งให้เขารั้งตัวเว่ยอู่เซี่ยนให้มาอยู่ในอ้อมกอด

บุรุษที่เคยบอกเขาเองว่ารังเกียจการสัมผัสตัวผู้อื่นนอกจากคนในครอบครัว กำลังโอบกอดคนสกปรกเช่นอี๋หลิงเหล่าจู เว่ยอู๋เซี่ยน

"หานกวงจวิน ท่านปล่อย"

"..."

"หลานวั่งจี..."

"...ไม่" 

"หลานจ้าน"

"ข้าไม่ปล่อย"

น้ำเสียงนุ่มนวลคล้ายลำธารใสเย็นในยามวสันตฤดู มือใหญ่ลูบแผ่นหลังที่ห่มคลุมด้วยอาภรณ์เนื้อบาง รู้สึกได้ถึงแนวกระดูกสันหลังที่นูนขึ้นจนเขาสัมผัสได้

เว่ยอิง เจ้าเคยเป็นเด็กหนุ่มที่สดใส ยามที่เห็นเจ้าที่เหลิงเฉวียน (สระน้ำเย็น) ถึงเจ้าจะตัวเล็กกว่าข้า แต่ก็เต็มไปด้วยมัดกล้ามเนื้อสมบูรณ์ผ่องใส มิใช่ผ่ายผอมเช่นนี้

เว่ยอิง เจ้าเก็บความทุกข์ไว้มากมาย เคี่ยวกรำตนเองให้อดทนอดกลั้นไว้จนถึงที่สุด แล้วกลั่นมันออกมาเป็นรอยยิ้มแจกจ่ายผู้คนเสมอมา ซึ่งนั่นข้ากลับมองว่าเป็นรอยยิ้มที่ชวนระคายตา เพราะนั่นไม่ใช่รอยยิ้มที่เจ้าออกมาจากใจ

"ทำไม...เจ้าต้องทำถึงขนาดนี้" เสียงนั้นแผ่ว มือได้แต่ทิ้งตกลงข้างตัว ไม่แม้แต่จะยกมือผลักไส อาจเพราะงุนงงสับสน...หรืออาจจะเพราะตนเองสกปรกเกินกว่าที่จะสัมผัสคนที่ยังบริสุทธิ์สะอาดอย่างหลานวั่งจีได้

เมื่ออีกฝ่ายรู้ความจริง แล้วเขาจะเอาสิ่งใดไปด้านหน้าสานต่อความสัมพันธ์...ไม่มี...ไม่มีอีกแล้ว...

"เพราะข้า...อยากแบกรับความเจ็บปวดไปพร้อมกับเจ้า...ไม่หวังอะไรไปมากกว่านั้น"

"ทำไม?" คำพูดของหลานวั่งจีทำเอาเว่ยอู๋เซี่ยนตกตะลึงอีกครั้ง...จำเป็นอะไรที่จะต้องทำแบบนั้น??

หลานวั่งจีนิ่งงันไป นิ่งงันเนิ่นนานจนเว่ยอู๋เซี่ยนเริ่มรู้สึกอึดอัด จากนั้นเขาก็ได้ยินคำพูดเบาๆสามคำดังขึ้นข้างหู ดวงตาพลันเบิกกว้าง ผละออกจากอีกฝ่ายเล็กน้อยอย่างไม่เชื่อหู "เจ้าว่าอะไรนะ?"

"...ข้าจะไม่พูดซ้ำ" คิ้วเรียวขมวดน้อยๆ อย่างไม่ต้องการให้คาดคั้นเอาคำตอบจากเขา

คำพูดนี้มีค่ามาก เขาอุตส่าห์ไตร่ตรองอยู่นานกว่าจะพูดออกมาได้ ถ้าฟังไม่รู้เรื่องก็ช่างเถอะ

 เขา...จะ...ไม่พูด...อีก!

หลานวั่งจีคลายอ้อมกอดของตนเองออก มองอีกฝ่ายที่ยังมองเขานิ่ง เขาจึงตัดสินใจเอ่ยต่อ "ตลอดเวลาที่เจ้าหายตัวไป ข้าตามหาเจ้ามาตลอด ถามไถ่ทั้งคนเป็นและดวงวิญญาณ แต่ก็ไม่ได้ข่าวคราวแม้แต่น้อย แต่ไม่เคยคิดแม้สักครั้งว่าเจ้าจะสิ้นชีวิต"

"ตอนที่เจ้ากลับมาที่ป้อมฉางหยาง เจ้าลงมือกับเวินเฉาและเวินจู๋หลิวอย่างโหดเหี้ยม ข้ารู้ว่าเนื้อแท้เจ้ามิใช่คนใจคออำมหิต มันต้องมีอะไรมากกว่านั้น อะไรที่ทำให้เจ้าทำให้คนๆนั้นแม้แต่ซากก็ไม่เหลือ"

"เจ้าเลยทำแบบนั้น ถามไถ่ดวงวิญญาณเวินเฉา..." เว่ยอิงก้มหน้ามองมือเขาที่สัมผัสมือของเขาอย่างไม่ได้รังเกียจใดๆ ในใจพลันรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาอีกครั้ง หลังจากที่มันหนาวเหน็บราวกับถูกแช่อยู่ในเหลิงเฉวียนมานาน

หลานวั่งจีพยักหน้า "ขอโทษด้วย ที่จริงความทรงจำของเจ้าควรเป็นของเจ้าคนเดียวแท้ๆ ข้า...ไม่มีสิทธิ์จะไปแอบดูเช่นนั้น"

"หลานจ้าน"

"แต่สิ่งที่ข้าเสียใจที่สุด...คือไม่สามารถช่วยเจ้าได้ เจ้าจึงต้อง..."

"ไม่ต้องขอโทษ ข้าเข้าใจแล้ว" เว่ยอู๋เซี่ยนว่าเมื่อเห็นสีหน้าย่ำแย่ของอีกฝ่าย "แล้วก็ไม่ต้องเสียใจ ความทรงจำนี้เป็นของข้า ทุกอย่างมันผ่านไปแล้ว จบสิ้นแล้ว เจ้าไม่จำเป็นต้องร่วมแบกรับเอาไว้หรอก"

"อีกอย่าง..."

ถ้าไม่ได้เสียงฉินของเจ้า ข้าอาจจะไม่ได้อยู่มาจนถึงทุกวันนี้ เราสองคนไม่มีสิ่งใดต้องขอบคุณกัน...

"อีกอย่าง?"

"เปล่า ไม่มีอะไร" เจ้านางแอ่นดำส่ายหน้าช้าๆ จากนั้นจึงถือวิสาสะปัดเศษหญ้าจากเรือนผมของอีกฝ่ายออก "ขอโทษที่ทำให้เจ้าตกใจ คงคิดแล้วล่ะสิว่าความบริสุทธิ์ของเจ้าคงถูกข้าพรากไปแล้วแน่ๆน่ะ หืม?"

"..." เขาเบี่ยงตัวจากมือของเว่ยอิง เนื่องจากมืดแล้วจึงมองไม่เห็นใบหูที่แดงเรื่อของหลานวั่งจี

"มา ข้าจะไปส่งเจ้าที่ในเมือง" ร่างบางลุกขึ้นแล้วยื่นมือมาทางเขา "นี่ยังไม่ยามไฮ่ น่าจะยังพอหาโรงเตี๊ยมดีๆได้อยู่หรอก เจ้าลงไปพักที่นั่นจะสะดวกกว่า"

"ไม่..." อีกฝ่ายปฏิเสธทันควัน

"อ้าว แล้วกัน อย่าเอาแต่ใจสิคุณชายรองหลาน แล้วท่านจะไปนอนที่ไหนกัน?"

หลานวั่งจีมองอีกฝ่ายนิ่ง ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง

"นอนกับเจ้า"

"หา?"