ทั้งการตายของเวินหนิงที่เกิดจากน้ำมือคนสกุลจิน...ตัวเขาที่เพิ่งคลอดอาเยวี่ยนได้กี่อาทิตย์ก็บุกไปถึงจินหลิงไถ ปะทะคารมกับจินกวงซ่านจนอีกฝ่ายแทบจะธาตุไฟเข้าแทรกด้วยความอับอาย หลังจากที่กลับไปล่วนจั้งกั๋งไปและทำให้เวินหนิงกลายเป็นผีดิบตามคำขอร้องของเวินฉิงได้ไม่นาน เจียงเฉิงก็บุกมาถึงล่วนจั้งกั๋ง ถามหาคำยืนยันจากเขาว่ายังคงคิดจะปกป้องคนของสกุลเวินที่เหลือหรือไม่

แน่นอนว่าเขายังคงยืนยันคำเดิม เจียงเฉิงและเขาจึงตัดสินใจประลองเพื่อตัดความสัมพันธ์ กินเวลายาวนานสามวันสามคืนต่างไม่รู้ผลแพ้ชนะ...สุดท้ายแยกทางกันเดินโดยที่ร่างกายและหัวใจเต็มไปด้วยริ้วรอยบาดแผล...แทนสัตย์สาบานว่า จากนี้อวิ๋นเมิ่งเจียงและเว่ยอู๋เซี่ยน ไม่มีส่วนเกี่ยวข้อง ตายไปย่อมมิต้องมาเผาผีกัน

ทว่าบัดนี้ เจียงเฉิงกับเจียงเยี่ยนหลี สองบุคคลที่เขาเคยตัดขาด กลับมานั่งอยู่หน้ากระท่อมเก่าๆโทรมๆของเขา โดยมีน้ำรากบัวต้มต่างน้ำชาเป็นเครื่องดื่มตอนรับซะอย่างนั้น บรรยากาศระหว่างเว่ยอู๋เซี่ยนกับเจียงเฉิงชวนอึกอักประดักประเดิด ในขณะที่เจียงเยี่ยนหลี มือหนึ่งอุ้มอาเยวี่ยนที่ดูจะสงบเสงี่ยมกว่าปกติเพราะยังไม่คุ้นกับคนแปลกหน้า อีกมือหนึ่ง ยกถ้วยน้ำรากบัวต้มนั้นดื่มอย่างมีความสุข "น้ำรากบัวรสชาติดียิ่ง ชวนให้นึกถึงตอนเด็กที่แม่ครัวต้มน้ำรากบัวให้พวกเรากินเลยนะ"

"ดีแล้วที่ศิษย์พี่ชอบ" เว่ยอู๋เซี่ยนยิ้ม ยิ่งเห็นอาเยวี่ยนที่เริ่มยิ้มแย้มตามการหยอกล้อของเจียงเยี่ยนหลีก็ให้รู้สึกโล่งใจขึ้นมาเล็กน้อย แต่เจียงเฉิงกลับขัดขึ้นมา

"พี่ใหญ่ ข้าว่าพวกเราเข้าเรื่องเถอะจะได้รีบกลับ ข้าไม่อยากให้ท่านอยู่ที่นี่นานเกินไป" 

"อาเฉิง เจ้านี่นะ" หญิงสาวย่นคิ้วน้อยๆ ก่อนเกลี่ยแก้มยุ้ยของอาเยวี่ยนเบาๆ ไม่ว่าจะสีตา ผม ใบหน้า ล้วนเหมือนอาเซี่ยน น่ารักน่าชังยิ่ง! นางนึกชมก่อนหันไปทางเว่ยอู๋เซี่ยน "อาเซี่ยน ข้ามีเรื่องจะบอกกับเจ้า"

"ข้า...กำลังจะแต่งงาน"

ดวงตาของเว่ยอู๋เซี่ยนเบิกขึ้นน้อยๆ ฉายแววเปล่งประกายด้วยความยินดี "กับจินจื่อเซวียนหรือขอรับ?"

นางพยักหน้า เว่ยอิงถึงกับยิ้มกริ่มออกมา เจ้าคนที่เอาแต่รำแพนหางเหมือนนกยูงนั่น ในที่สุดก็รู้ใจตนเองเสียที หลังจากปากเสียตำหนิศิษย์พี่ของเขาจนเขาต้องประเคนหมัดใส่ปากใส่หน้าให้กินแทนข้าวถึงสองครั้งสองครา

"ข้าก็เลยอยากให้เจ้ามาร่วมงานด้วย"

เว่ยอู๋เซี่ยนได้ยินเช่นนั้นก็ยิ้มเจื่อน "ด้วยความเคารพนะ ศิษย์พี่ ใจจริงข้าก็อยากไปร่วมงานด้วยอยู่หรอก แต่ถ้าท่านยังจำได้ ว่าเมื่อหลายเดือนก่อนข้าไปก่อวีรกรรมอะไรเอาไว้ที่จินหลิงไถบ้าง ถ้าให้ข้าบากหน้าไปเกรงว่า..."

"เฮอะ ตอนนั้นหน้าหนาไปด่าพวกคนสกุลจินที่ฆ่าสุนัขแซ่เวิน ออกหน้าปกป้องพวกมันเสียดิบดี ตอนนี้เพิ่งมานึกละอายใจหรือ?" เจียงเฉิงแค่นเสียงหัวเราะหยามหยัน วีรกรรมนั้น แม้เขามารู้ภายหลังก็อดเคืองขุ่นไม่ได้ สกุลเวินก่อหนี้เลือดไว้กับสกุลเจียงและสกุลเซียนอื่นๆไว้มากมาย แทนที่จะช่วยเขาถอนรากถอนโคนให้สิ้นซาก กลับกางปีกปกป้อง คิดแล้วเขายังเจ็บใจไม่หาย

เว่ยอิงที่ปกติจะปากไวโต้กลับเจียงเฉิงอย่างเผ็ดร้อน กลับเป็นฝ่ายนิ่งเงียบเสีย กระทั่งเจียงเยี่ยนหลีบีบมือน้องชายเบาๆเป็นเชิงปราม ก่อนหันไปส่งยิ้มให้น้องชายบุญธรรม "ข้านึกอยู่แล้วว่าเจ้าต้องพูดเช่นนี้"

ชายหนุ่มยิ้มบาง "ข้าขออภัยด้วยจริงๆ"

"ช่างเถอะ ไปไม่ได้ก็แล้วไปเถอะ แต่อย่างไรเสียข้าก็มีอะไรให้เจ้าดู" เจียงเยี่ยนหลีว่าแล้วลุกขึ้น อุ้มอาเยวี่ยนส่งให้เจียงเฉิงที่รับมาด้วยสีหน้าเลิ่กลั่ก แล้วหยิบห่อผ้าห่อหนึ่งเดินเข้าไปด้านในกระท่อม ทิ้งสองชายหนุ่มหนึ่งเด็กไว้ในสถานการณ์ชวนอึดอัด

เจียงเฉิงอุ้มเด็กไม่เป็น จะอุ้มช้อนก้นก็ไม่ถนัด ท่าทีดูประหลาดชอบกล สุดท้ายก็จบลงที่มือหึน่งหิ้วคอเสื้อไว้ อีกมือหนึ่งช้อนก้นเอาไว้ ชายหนุ่มพินิจหน้าของหนูน้อยตรงหน้า เหตุใดจึงประพริมประพรายคล้ายกับเว่ยอู๋เซี่ยนยิ่งนัก คล้ายมากจนอดไม่ได้ที่จะถาม "เด็กคนนี้เป็นใครกัน"

เว่ยอู๋เซี่ยนแค่นยิ้มตอบ "เด็กคนนี้แซ่เวิน"

"เป็นลูกข้า"

"เจ้า!" เจียงเฉิงคำราม มองอาเยวี่ยนราวกับเผือกร้อน "เจ้า! เพราะเหตุนี้ใช่หรือไม่ ถึงได้เข้าข้างพวกหมาสกุลเวิน! เพราะมารหัวขนตัวนี้ใช่ไหม!?"

เว่ยอู๋เซี่ยนหัวเราะเบาๆ เจียงเฉิงเป็นคนเดียวในสกุลเจียงที่ไม่รู้ว่าร่างกายเขาเป็นเช่นไร หรืออาจจะเพราะเด็กเกินกว่าจะจดจำ ป่านนี้เจ้านี่คงคิดว่าเขาหลงรักสตรีแซ่เวิน ร่วมเรียงเคียงหมอนกับนางจนให้กำเนิดอาเยวี่ยนออกมากระมัง...เอาเถอะ...ยิ่งรู้เช่นนี้ จะได้ตัดขาดกับเขาได้อย่างหมดจดเสียที "ถ้าเจ้าจะคิดเช่นนั้นก็ตามใจเถอะ เจ้ารู้เพียงอย่างเดียวว่าเด็กคนนี้เป็นลูกข้า และข้าก็รักเขามากด้วย"

เจียงเฉิงกัดฟันกรอด เห็นแล้วยิ่งชังน้ำหน้าเด็กน้อยที่ไม่รู้จักกระทั่งชื่อคนนี้ แค่ได้ยินว่าคลอดมาจากครรภ์ของสตรีโสโครกแซ่เวินเขาก็ไม่อยากแตะต้องแล้ว "เจ้า มาเอาคืนไป!"

เว่ยอู๋เซี่ยนกลั้นขำ จำเป็นต้องกลืนเสียงหัวเราะลงคอตีหน้าขรึมไปรับอาเยวี่ยนที่เริ่มเบะปากโยเยมาปลอบโยน จังหวะเดียวกับที่เจียงเยี่ยนหลีเดินออกจากกระท่อมพอดี

ทั้งสองหนุ่มหันไปดูพร้อมกัน ก็เห็นสตรีงดงามในชุดสีชาด ศีรษะเกล้าเป็นมวยประดับมงกุฏหงส์ ใบหน้าอ่อนเยาว์เลอโฉมด้วยการผัดแก้มแต้มชาดบางเบา

เว่ยอู๋เซี่ยนและเจียงเฉิงต่างจดจำลวดลายที่ชุดได้เป็นอย่างดี...มันคือชุดแต่งงานของเจียงเยี่ยนหลี...

ตามธรรมเนียมโบราณ เด็กผู้หญิงต้องตัดเย็บชุดเจ้าสาวและข้าวของเครื่องใช้สำหรับออกเรือนด้วยตนเองตั้งแต่ยังเล็ก นัยหนึ่งเพื่อเป็นการอวดว่าเจ้าสาวนั้นงามพร้อมด้วยรูปโฉม กิริยามารยาทงดงาม รวมไปถึงเชี่ยวชาญด้านงานบ้านงานเรือนเพียงใด ดังนั้นในเวลาว่างเจียงเฉิงกับเว่ยอู๋เซี่ยนจะเห็นพี่สาวนำงานเย็บปักนี้มาทำอยู่เสมอ ไม่ว่าจะเป็นผ้าเช็ดมือ ผ้าเช็ดปาก หรือผ้าปูโต๊ะผืนใหญ่ล้วนแต่มีลวดลายงดงามตระการตา หนุ่มน้อยทั้งสองชอบมองเวลาที่เจียงเยี่ยนหลีเย็บปัก มองเข็ม เส้นไหม และนิ้วอ่อนช้อยที่ขยับขึ้นลงบ่งบอกถึงความตั้งใจที่แท้ 

โชคดีที่ว่าตอนที่เจียงเยี่ยนหลีไปเยี่ยมบ้านเกิดของอวี๋ฝูเหรินที่เหมยซาน นางได้รับคำสั่งให้นำชุดแต่งงานที่ทำเสร็จแล้วไปด้วยเพื่อจะได้ลองว่าเข้าชุดกับเครื่องประดับเก่าแก่ที่ทางนั้นเตรียมไว้ให้หรือไม่ ทำให้ชุดเจ้าสาวไม่ถูกเผาไหม้เป็นเถ้าถ่านไปพร้อมกับเหลียนฮวาอู้

"เป็นอย่างไรบ้าง พอดูได้หรือไม่?" เจียงเยี่ยนหลีส่งรอยยิ้มให้สองหนุ่มที่ใบ้กินไปแล้ว ทว่าหนุ่มน้อยตัวจิ๋วอีกคนกลับส่งเสียงแอ๊ แอ๊ พลางตบมือชอบอกชอบใจ

"ชอบหรือ...เอ่อ"

"อาเยวี่ยน" เว่ยอู๋เซี่ยนเอ่ย เขาซาบซึ้งใจนักที่ศิษย์พี่เล็งเห็นถึงความลำบากใจของเขาจนแต่งชุดเจ้าสาวมาให้เขาดูแทน "เขาชื่อ อาเยวี่ยนขอรับ"

"อย่างนั้นหรือ เจ้าชอบสินะ อาเยวี่ยน ดีใจจริง" นางยกมือลูบแก้มยุ้ยที่ส่งเสียงหัวเราะชอบใจ เจียงเฉิงยิ่งเห็นยิ่งไม่สบอารมณ์

"พี่ใหญ่"

"อาเฉิง เจ้าว่าไม่สวยหรือ?" เจียงเยี่ยนหลีเลิกคิ้วน้อยๆ ผู้เป็นน้องชายส่ายหน้าระรัว 

"ไม่ ไม่ใช่ แต่ว่า!"

"ไม่ใช่ข้าก็โล่งใจ" นางเอามือลูบอกท่าทางคล้ายยกภูเขาออกจากอก จากนั้นจึงเอ่ยกับเว่ยอู๋เซี่ยนอีกครั้ง "มีอีกเรื่องที่ข้าอยากขอร้อง"

"เจ้าช่วย...ตั้งชื่อให้ลูกของข้าได้หรือไม่?"

เว่ยอู๋เซี่ยนเบิกตาน้อยๆ ดูเขาเองจะตกใจไม่น้อย

"อาเฉิงน่ะช่วยข้าคิดชื่อรองไว้แล้ว เหลือแต่เพียงชื่อกำเนิด อาจจะเร็วไปสักหน่อย แต่ข้าอยากให้เจ้าเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวเราเหมือนเมื่อก่อน"

"ข้า..."

"ได้หรือไม่ อาเซี่ยน" หญิงสาวแย้มยิ้มเอ่ยถามเพื่อความแน่ใจ เว่ยอิงเห็นแววตานั้นก็มิอาจปฏิเสธได้ เขาพยักหน้าแช่มช้า จากนั้นจึงเดินหายเข้าไปในกระท่อม ก่อนกลับมาพร้อมกระดาษและพู่กัน เขาใช้เวลาคิดอยู่ครู่หนึ่งจึงจรดพู่กันขีดเขียนลงไป

"หรูหลาน (如蘭)" 

"...เป็นชื่อที่ดี" เจียงเยี่ยนหลีเอ่ย "ขอบใจมากนะ อาเซี่ยน"

"แต่ว่าหลานข้าเป็นคนของสกุลเจียงและจิน ไฉนถึงใช้อักษร หลาน เหมือนคนสกุลหลานล่ะ?" เจียงเฉิงโพล่งขึ้นมา

"คิดเล็กคิดน้อยน่ะ" เว่ยอู๋เซี่ยนกระเซ้า "ชื่อเพราะดี อีกทั้งศิษย์พี่ก็ไม่ได้คัดค้านอันใดด้วย"

"นั่นสิ อาเฉิง เจ้าคิดมากไปแล้ว" หญิงสาวยกแขนเสื้อปิดปากหัวเราะเบาๆ ทำเอาเจียงเฉิงที่จุดเดือดต่ำตัวสั่นระริก

"กลับ! พี่ใหญ่! ท่านเสร็จธุระแล้วใช่หรือไม่!? กลับได้แล้ว!!"