คุณเคยไปเขาหงอนนาครึเปล่า?

            ถ้ายังไม่เคย เมื่ออ่านจบคุณอาจอยากเก็บของ สะพายเป้ แล้วบึ่งไปเลยก็ได้

            หรือไม่มันอาจจะติดอยู่ในรายชื่อสถานที่ที่คุณไม่คิดจะไปเลยก็ได้เหมือนกัน

            แต่ถ้าคุณมีแผนว่าจะไปแล้วยังไม่รู้ว่ามันมีอะไรข้างหน้าหรือไม่รู้จะเตรียมตัวอย่างไรล่ะก็

            คุณยิ่งต้องอ่าน!

การเดินทาง

           เขาหงอนนาคนั้นอยู่ที่ ต.หนองทะเล อ.กระบี่ จ.กระบี่ ครับ  การเดินในครั้งนี้ผมเช่ารถมอเตอร์ไซค์ในราคา 250/วัน  (น้ำมันเติมเองแต่ตอนคืนไม่ต้องเต็มถังก็ได้)  โดยหาเช่าแถวๆ ที่พักครับ (ผมพักโรงแรมแถวอ่าวนาง)

          ผมตั้งจีพีเอสไปยังโรงแรม อมารี โวค กระบี่ เพราะอ่านจากกระทู้หนึ่งมาว่าผ่านโรงแรมนี้ไปแค่ 500 เมตรก็ถึงแล้ว ถามว่าทำไมไม่ตั้งไปเขาหงอนนาคเลยล่ะ ก็เพราะผมทำแล้วมันพาหลงน่ะสิครับ เล่นพาผมตรงดิ่งขึ้นทางที่ไม่ใช่ทางเข้าอุทยานซะอย่างนั้น ซึ่งผมเองก็ขี่ตามมันไปดื้อๆ เพิ่งมารู้ก็ตอนหลงนี่ล่ะครับ (ฮา)

ถึงแล้ว !

          ตอนผมไปยังเช้าอยู่ (8.20 น.) มีเจ้าหน้าที่อุทยานคนหนึ่งเดินมาบอกให้ผมไปลงชื่อและเวลาขึ้นไว้ก่อนจะเดินขึ้นไปจากนั้นก็เรียบร้อย เดินขึ้นได้เลย Let’s Go !

            “3.7 กิโล เฮ้ย ! ไม่ไกล แปปเดียวก็ถึงยอดแล้ว”

            ผมคิดแบบนี้ตอนเห็นป้าย แต่รู้อะไรไหมครับ

            ผมใช้เวลาขึ้นไปถึง สามชั่วโมง !

            ก่อนอื่นเลยอยากบอกว่าช่วงที่ผมไปสภาพอากาศค่อนข้างแย่สักหน่อยเพราะมีพายุเข้ากระบี่พอดี (เลือกวันไปได้ดีจริงๆ) ทำให้พื้นดินที่แห้งกลายเป็นชุ่มฉ่ำ กลิ่นชื้นและไอเย็นของป่าตลบอบอวลลอยฟุ้งเตะจมูกและประสาทสัมผัสร่างกาย กล้องที่ถือในมือฝ้านี่ขึ้นเป็นว่าเล่น

            เเต่คิดในแแง่ดีอย่างน้อยมันก็ไม่ร้อน เพียงแค่ชื้นและอึดอัดนิดหน่อยเท่านั้นเอง

มันมีความโหดหลายระดับ

            ช่วงแรกของการเดินขึ้นผมก็ยังชิวไปตามปกติ  ยกกล้องขึ้นมาลั่นชัตเตอร์บ้างเป็นบางโอกาส แต่พอไปได้สักพัก(ใหญ่)  ความโหดเล็กๆ ก็เริ่มขึ้น นั่นคือทางเริ่มชัน คุณจะเห็นกับทางชันที่คุณอาจลืมการเดินขึ้นเขาและต้องเปลี่ยนมาเป็นปีนเขาแทนเลยก็ว่าได้ ผมต้องเก็บกล้องในมือใส่เป้ทันทีเพราะมันค่อนข้างสูงและชันพอสมควร บวกกับพื้นดินที่ชื้นและชุ่มน้ำ ไม่คุ้มที่จะลื่นตกลงมา เเต่ยังดีที่มีรากไม้ให้เกาะขึ้นไปอยู่บ้าง

มีน้ำตกย่อมๆ เเละลำธารขนาดเล็กที่ไหลลงมาจากเขา

อันนี้คือทางชันที่ผมว่า 

            พอคุณขึ้นมาได้เท่านั้นแหละ คุณจะพบว่ารอบตัวคุณมืดลงมาอีกระดับจากทางเดินที่ค่อนข้างกว้างเพราะเจ้าหน้าที่ใช้รถลุยทางไว้ให้และยังมีพระอาทิตย์ส่องถึง มันหายไปเกือบครึ่ง เปลี่ยนเป็นต้นไม่สูงใหญ่รายล้อม เเละมีเพียงทางเดินเล็กๆ ที่ทำเอาไว้เพียงให้รู้ว่าเดินไปทางนี้นะ กับแสงอาทิตย์ที่น้อยลงเพราะไม่สามารถส่องผ่านความหนาของใบไม้ได้

            บอกเลยว่ามาถึงตรงนี้ผมเหนื่อยแล้ว (-   -)

            และดันเอาน้ำมาชวดเดียวแถมยังเป็นขวดเล็กอีก ยังสงสัยตัวเองว่าทำไมตอนนั้นถึงคิดว่าแค่นี้มันจะพาไปถึงยอดได้ ผมเลยแค่จิบพอแก้กระหาย ขอแนะนำ ณ ตรงนี้เลย เอามาเลย ขวดใหญ่ ไม่ต้องกลัวว่าหนักเพราะมันจะลำบากแค่ตอนขึ้นเท่านั้น ตอนลงเชื่อเลยว่ามันหมดแล้วและจะเบาลงอย่างแน่นอน 

            แต่ความโหดของที่ปีนขึ้นมาก็ถูกชำระลงด้วยจุดชมวิวที่ 1 พอให้หอมปากหอมคอ พอเห็นท้องฟ้าสว่าง ลมเย็น แสงแดดราวกับได้ออกมาจากฝันร้ายแห่งค่ำคืนก็ไม่ปาน

นี่คือเเรงผลักดันท่ี่ทำให้ผมยังอยากไปต่อ

            ความพีคต่อจากนั้นคืออะไรรู้มั้ยครับ คือผมเดินจนสมองเบลอไปแล้ว คือมันเหนื่อยจนไม่อยากยกกล้องขึ้นมาถ่ายอะไรเลย ในหัวเริ่มคิดแล้วว่า “ลงดีมั้ย จะไปต่อดีมั้ย ถ้าลงตอนนี้ยังไม่ไกลนะ” และเมื่อยังตัดสินใจไม่ได้ผมก็ไปพบกับจุดชมวิวที่ 2 ซะก่อน ซึ่งความสวยของมันก็ดึงกำลังใจผมให้ไปต่ออีกครั้ง

ครึ่งทางยังสวยขนาดนี้ ข้างบนจะสวยขนาดไหนนะ

            แต่ความพีคที่ว่ามันคือต่อจากนี้ครับ เมื่อละสายตาออกจากวิวทิวทัศน์อันสวยงามแล้วนั้นผมดันเห็นป้ายเล็กๆ ที่ติดอยู่บนต้นไม้ผอมแห้งต้นหนึ่ง

            “เหลือระยะทางอีก 1.5 กิโล”

            …

            นี่คือยังไม่ครึ่งทางเลยเหรอ? (T  T)

            ในเมื่อทำอะไรไม่ได้ ก็เดินต่อสิครับ ถึงกำลังใจจะหายไปเกือบครึ่งก็ตาม ทางเดินต่อจากตรงนี้แคบลงอีก เเละเริ่มโหดขึ้น มีทางชันที่ต้องปีนเยอะขึ้น เรียกว่าอันตรายเพิ่มขึ้น (ถ้าลื่นตกลงมา) และความน่ากลัวและน่าอึดอัดที่เพิ่มขึ้น ลองจินตนาการตัวเองเดินในป่าชื้นที่แสงแดดไม่ค่อยเข้าถึงดูสิ ต้นไม้ใบไม้สองข้างทางประกบสองข้าง ทางเดินที่ชื้นแฉะมีแมลงและสัตว์เลื้อยคลานบ้างเล็กน้อยตามทาง เสียงแมลงอะไรสักอย่างร้องหวีดลั่นป่า ฝนตกพรำๆ กับความเหนื่อยและความคิดในหัวที่ตีกันว่าจะถอยหรือไม่ถอยดี

            แต่สุดท้ายผมก็ต่อสู้กับจิตใจตัวเองและพาตัวเองลุยฝ่าความมืดครึ้มและป่าหมอกในช่วงท้ายๆ ก่อนถึงได้ (ถ้าไปตอนเช้าเมื่อใกล้ถึงคุณจะได้เดินในป่าที่เต็มไปด้วยหมอกเลยล่ะ)

            ซึ่งภาพข้างบนมันสวยมากๆ มันคือรางวัลที่ยิ่งใหญ่สำหรับผมที่สามารถเอาชนะใจตัวเองและขึ้นมาบนนี้ได้สำเร็จ (ปรบมือออ)

เห็นป้ายเเล้วก็ดีใจ นึกว่าถึงเเล้ว ที่ไหนได้ อีกไกลใช่ย่อยเลยล่ะ

เมื่อหมอกเริ่มจางไปบ้าง

หลังจากหมอกหายเเละเดินขึ้นมาอีก (สวยงามมาก คือภาพถ่ายสู้ของจริงไม่ได้เลย)

สวยมาก นั่งพักชิวๆ ให้หายเหนื่อยก่อนเตรียมตัวเตรียมใจเดินลง

            ก็เป็นอันจบการรีวิวครับ แต่ขอบอกไว้นิด “ขาลงเมื่อยขาสุดๆ เพราะคุณต้องเกร็งขาเพื่อเบรกแรงตัวเองไม่ให้ลงมาเร็วจนเกินไป เพราะตลอดทางคุณขึ้นทางชันมาตลอดใช่มั้ยล่ะ ลองนึกตอนขาลงดู”