แต่เมื่อเวลาที่เรากลับมามหาวิทยาลัย เหมือนเรามาเติมพลัง เหมือนเรามากลับบ้าน ก่อนหน้านี้ทุกครั้งที่เรากลับ เราจะไม่รู้สึกอะไรเลย เราจะรู้เพียงแค่ว่า กลับเข้ามหาวิทยาลัย เข้าหอ บิดมอไซออกไปกินข้าว เจออาจารย์ที่ปรึกษา ไปยิมออกกำลังกาย

แต่ช่วงหลัง ๆ มานี่ มีเรื่องอบอุ่น เรื่องให้น้ำตาไหลได้ตลอดเวลา เราได้เจอเพื่อน ได้พูดคุย ได้คุยกับอาจารย์ อาจารย์ให้กำลังใจเรา บอกเราว่าอย่าเพิ่งยอมแพ้ ยิ่งอาทิตย์นี้เป็นอาทิตย์ที่มหาโหดของเรามาก ทุกอย่างเร่งรัดไปหมด ทั้งวิจัย ทั้งแผนการสอน ทั้งงานโรงเรียน

แต่ท่ามกลางความโหดร้ายของชีวิต ก็ยังมีเรื่องดี ๆ เกิดขึ้น... เราได้ไปดูหนังเรื่อง "Your name" กับรุ่นน้อง วันนั้นคนเต็มโรง เรานั่งแถว E9 ข้าง ๆ เราคือ E8 และ E10 ... E8 คือคนที่มากับเรา E10 เป้นใครไม่รู้ ไม่ได้สังเกต

จนเมื่อหนังจบ เราหันไปฝั่ง E10 เราถึงได้รู้ว่า อ้อ น้องสายเทคเรานี่เอง... เป็นเรื่องบังเอิญมาที่ที่นั่งเราติดกันแบบนี้ แต่เรากลับไม่ได้สังเกตกันและกัน... พอรู้ว่าเป็นน้องเทค และน้องเรารู้ว่าเราเป็นพี่เทค เราต่างกอดกัน...

เราไม่ได้เจอกันนานมาก ด้วยโอกาส และเวลา... แต่วันนี้ เราได้เจอกันแล้ว... ดีใจจัง

วันต่อมา.... (คือวันนี้แหละ)

มีน้องที่อยู่ชมรมยิงธนู (ตอนนี้เบนไปสายชงกาแฟแล้ว) ทักแชตมาว่าสะดวกมาร้านกาแฟที่น้องทำงานมั้ย เราก็เลยรีบไปยิม รีบกลับมาอาบน้ำ ไปเจอน้อง (ไม่ได้เจอมาตั้งแต่เราอยู่ปี 4) การได้เจอน้องครั้งนี้ ได้พูดคุยกับน้อง เหมือนกับย้อนเวลากลับไปยังวันที่เราเจอกันได้บ่อย ๆ .... ดื่มด่ำไปกับกลิ่นของกาแฟ และคนที่นั่งคุยกัน มันสุดยอดจริง ๆ นะ หัวใจมันอบอุ่นจริง ๆ นะ...

พอเรากด iPod ดู TL Facebook พบว่าน้องเทค ปี 1 ของตัวเองไปดู Death Note คนเดียว เลยขอตัวกับน้องฝั่งนี้ พร้อมทั้งบอกว่าเดี๋ยวมาใหม่ จากนั้นคอมเม้นให้น้องเทค ปี 1 ไปซื้อตั๋ว DN ให้อีกใบ เราก็รีบไปหาน้อง

เราได้ไปดูหนังด้วยกัน ได้ไปหวีดด้วยกัน.... นั่งกินข้าวด้วยกัน นั่งทำงานด้วยกัน...

เหมือนได้ทำหน้าที่ของพี่สายเทค และพี่ชมรม

เหมือนหน้าที่ที่เราอยากจะทำ แต่ไม่มีโอกาสและเวลาได้ทำ ตอนนี้ได้ทำแล้ว ถึงจะยังไม่เต็มที่ แต่ก็รู้สึกอบอุ่น นอกจากนี้ เรายังไปเลือกซื้อหนังสือเกี่ยวกับภาษาญี่ปุ่น เพื่อที่จะบริจาคให้กับโรงเรียนอีกด้วย วันนี้รู้สึกอิ่มบุญและอบอุ่นมาก

เป็นวันที่ดีมาก

แต่เราก็รู้สึกหดหู่ทุกครั้งที่ต้องกลับไปฝึกสอนที่โรงเรียน... ให้เราทำวิจัย เรายังมีความสุขกว่าไปฝึกสอน... เราไม่อยากจะออกไปจากที่นี่ เรารู้แล้วว่าอาการโฮมซิคมันเป็นยังไง มันเป็นแบบนี้นี่เอง... เราเข้าใจแล้วล่ะ มันทรมาน มันโหยหาแบบนี้นี่เอง...

ได้โปรด... ฉันไม่อยากกลับไปฝึกสอน... 

ฉันไม่อยากจะกลับไปโรงเรียน

ได้โปรด ให้ฉันอยู่ที่นี่เถอะ...