ฉันชื่อ "น้ำฝน" เกิดในโรงพยาบาลแห่งหนึ่งในหาดใหญ่และเติบโตขึ้นที่นั่น 

แน่นอนว่าว่าฉันไม่อาจคิดได้เลยว่าวันนึงจะต้องย้ายไปอยู่ที่อื่น ไม่ใช่สถานที่ที่ฉันคุ้นเคย 

ฉันไม่ใช่นักเรียนแลกเปลี่ยน และต้องเรียนอยู่ที่นี่อย่างถาวร ทุกอย่างมันเริ่มต้นตั้งแต่ตอนฉันอยู่ประถมศึกษาปีที่3 คุณพ่อและคุณแม่ของฉันได้เเต่ถามฉันอยู่ทุกวันว่าอยากจะย้ายไปเรียนที่สิงค์โปรหรือไม่ ด้วยความที่ฉันยังเด็กและไม่ได้คิดอะไรจริงจังกับมันมากมาย จึงได้ตอบไปว่า"ยังไงก็ได้" 

ฟังดูแปลกๆเเต่นั่นแหละคำตอบของฉัน การทำเรื่องย้ายไม่ใช่เรื่องง่ายอยู่เเล้ว โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับประเทศสิงค์โปร เดชะบุญที่เราทำเรื่องเร็ว เพราะอีกหลายปีต่อมาการทำเรื่องจะยิ่งยากเข้าไปอีกเพราะประชากรของคนต่างชาติเริ่มเยอะขึ้นเรื่อยๆ ถึงจะเร็วอย่างไรก็ใช่เวลาทำเรื่องนานอยู่ดี 

ยาวนานจนทุกคนที่รับรู้เอาแต่ถามว่าทำไมยังไม่ไปอีก ช่างรักฉันกันเสียเหลือเกิน 

ฉันไปกลับระหว่างสิงค์โปรกับไทยตลอดช่วงประถมศึกษาปีที่4และ5 เคยแม้แต่ไม่ไปโรงเรียนอยู่เกือบเดือนกว่า ให้ตายเถอะ จำนวนงานที่ต้องตามมันไม่ใช่น้อยๆเลยนะ!

 ยิ่งขาดเรียนอยู่บ่อยๆจะไปตามอะไรทันกัน แต่ก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องทำส่งครูละนะ 

ไม่งั้นไม่มีทางรอดพ้นจากไม้วิเศษของเหล่าคุณครูเป็นแน่ สุดท้ายและไม่ท้ายสุด ก็ทำเรื่องจนสำเร็จ

 และเเล้วก็ถึงเวลาต้องจากไปจริงๆ 

หลังจากจบประถมศึกษาปีที่5เทอม1 ปี2011

 ฉันก็ต้องลาจากโรงเรียนที่ฉันศึกษามาตลอด9ปี จากเพื่อน คนรู้จัก และญาติพี่น้องทุกคน

สถานที่ๆฉันเติบโตมาตลอด11ปี ฉันจำได้ว่าวันนั้นในสนามบิน เป็นอีกวันที่ฉันร้องไห้หนักที่สุดในชีวิต

ถึงจะอย่างนั้นฉันก็ไม่มีเวลาเตรียมตัวอะไรมากมาย พอเครื่องลงจอดตอนตีหนึ่งกว่าที่สิงค์โปร 

ฉันก็ต้องตื่นขึ้นมาตั้งเเต่ตีสี่เพื่อแต่งตัว กินข้าวเช้า และไปโรงเรียน...

ใช่แล้วละ มันรวดเร็วมาก มากจนเกินไป

 อย่างน้อยฉันก็อยากได้เวลาเตรียมตัวอีกซักวันนึงก็ยังดี......