แต่คุณสวยเหลือเกิน ...ผมเลยเปลี่ยนจิตแพทย์คนใหม่แทน"

Manhattan ภาพยนตร์รอมคอมที่มีอายุกว่า 40 ปีแต่กลับอุดมไปด้วยองค์ประกอบที่สามารถพูดได้เต็มปากเลยว่าไม่เก่าเลย ไม่ว่าจะทั้งบทสนทนาที่เต็มไปด้วยศัพท์แสงชิงไหวชิงพริบกันของนักแสดงตลอดทั้งเรื่อง เล่าเรื่องราวของ Isaac Davis (อดีต) นักเขียนบทโทรทัศน์ที่กำลังเผชิญกับความสับสนใน (หลาย) ความสัมพันธ์ไม่ว่าจะทั้ง อดีตภรรยาที่แยกทางไปอยู่กับผู้หญิงคนอื่น กับความสัมพันธ์กับนักเขียนสาวปากคอเราะร้ายที่เป็นกิ๊กของเพื่อนสนิทตัวเอง หรือกับเด็กสาวไฮสคูลที่เขาแก่คราวพ่อของเธอ

นอกจากบทสนทนาที่สุดแสนจะมีชั้นเชิงแล้ว ฉากและการใช้แสงก็เป็นสิ่งสำคัญของเรื่องนี้ที่ยิ่งเพิ่มความสุนทรียะของเรื่องนี้ไปอีกขั้น เมื่อเล่าผ่านภาพขาวดำตามความต้องการของตัว Woody Allen ผู้ทั้งกำกับและนำแสดงในเรื่องนี้มีความมุ่งมั่นอยากจะส่งต่อภาพความทรงจำในวัยเด็กของเขาที่มีต่อภาพถ่าย หนังสือ ภาพยนตร์เรื่องอื่น ๆ ที่เขาพอจะนึกได้แล้วถ่ายทอดออกมาเป็นเรื่องนี้

ตลอดทั้งเรื่องนั้นเต็มไปด้วยความสับสนที่จะเป็นไปได้สำหรับคนๆ หนึ่งผ่านตัวละคร Isaac ในวัย 40 เทียบกับ Tracy เด็กสาวมอปลายที่ดูจะมองอะไร ๆ ต่างจากเขาอย่างสิ้นเชิง เมื่อเทียบกันแล้วเธอดูจะโตเป็นผู้ใหญ่เกินวัย จากทั้งท่าทางและคำพูดที่แสดงออกมาอย่างจริงจังและมั่นคงต่างกันกับ Isaac ที่ดูเต็มไปด้วยความสับสนว้าวุ่นตลอดทั้งเรื่อง

จะเห็นได้ว่าชีวิต Isaac (โดยเฉพาะชีวิตรัก) นั้นเต็มไปด้วยความสับสน เดี๋ยวรักเดี๋ยวช้ำ แต่ Woody Allen ก็สามารถเล่าความว้าวุ่นนี้ออกมาได้อย่างเป็นธรรมชาติและเข้าใจได้ ในแบบที่ปัจเจกชน คน ๆ หนึ่งจะสามารถเป็นไปได้ ที่ดูเหมือนว่าหนังเรื่องนี้ก็เปรียบเมืองอย่าง Manhattan เสมือนกับชีวิตคน ๆ นึงที่ไม่ว่าจะสับสนว้าวุ่นอย่างไรเราก็เกลียดมันไม่ลงซักที