<โรงพยาบาลรัฐบาล>

 ข้อดี 

- สามารถขอทุนเรียนต่อเฉพาะได้ โอกาศได้เรียนต่อมีมากกว่า

-ได้สิทธิการรักษาในโรงพยาบาลรัฐครอบคลุมถึงพ่อแม่ด้วย

-มีสต๊าฟหลากหลายสาขาไว้คอยConsult สอบถามเคสผู้ป่วยที่ซับซ้อน เจอเคสคนไข้และโรคที่หลากหลายกว่า 

มีระบบการเรียนแบบโรงเรียนแพทย์ มีการสอนทำหัตถการที่สำคัญ ได้ฝึกฝนทักษะต่างๆมากกว่า 

ใกล้บ้านมากกว่าได้รู้จักเพื่อนรุ่นพี่รุ่นน้อง อาจาร์ยมากมาย ได้เพื่อนได้มิตรภาพใหม่ๆ 

ข้อเสีย

 ลาหยุดลาป่วยยาก ทำงานหนัก เข้าเวรเป็นกะ ทำงานติดต่อกันหลายชั่วโมงมากกว่า บางทีต้องเข้าร่วมประชุมโดนอาจาร์ยซอย ต้องทำเคสรีพอต ต้องมานั่งDiscussion เคสต่างๆ

มีการราวน์เช้าราวน์เย็นวนไป ทำงานแทบทุกวัน บางทีต้องมาเครียดกับคนที่นิสัยเอาแน่เอานอนไม่ได้ ทำงานด้วยยาก 

ทำเล็บทำผมสีสันสดใสไม่ได้จ้า ต้องดำไม่ก็น้ำตาลเท่านั้นเพื่อความลักษณ์ของอาชีพ

<โรงพยาบาลเอกชน>

 ข้อดี 

-มีความเป็นฟรีแลนซ์ อิสระมากกว่า ป่วยสามารถหยุดพัก หรือมีเวลาขอหยุดไปพักร้อนกลับบ้านได้ 

เรทเงินเดือนก็น่าจะให้ไม่ต่างกับรัฐบาลมากแต่การทำงานสบายกว่า สามารถเลือกได้ว่าจะfixทำงานวันไหน ทำตรวจทั่วไปหรือเข้าเวรฉุกเฉินวันไหนบ้าง 

-ไม่ต้องมีปัญหากับเพื่อนร่วมงานหรืออาจาร์ย ทำงานเสร็จตามหน้าที่ก็แยกย้ายกลับ ไม่ต้องมีเรื่องให้กลับมานั่งคิดปวดหัว

ไม่ต้องนั่งปั่นเคสรายงาน หรือเข้าประชุมอะไรมากมายให้วุ่นวาย

ไม่ต้องอดหลับอดนอน ทำงานหนักทั้งวันทั้งคืน 

ทำผมสีก็รวบให้ดูสุภาพไปทำงานได้

ข้อเสีย 

ยาค่อนข้างจำกัดการใช้พอสมควร เนื่องจากในแง่ของระบบโรงพยาบาลจะคำนึงถึงกำไรรายรับของโรงพยาบาลมากกว่า

 การส่งตรวจแล็ปก็ส่งได้แต่เล็ปพื้นฐานทั่วไปมากๆซึ่งบางทีก็ทำให้แยกโรคยาก สิทธิไม่ครอบคลุมเท่าบัตรทอง

ถ้าจะทำฟรีแลนซ์ก็ต้องมาทำที่กทมเป็นส่วนใหญ่ แต่จริงๆต่างจังหวัดก็มีโรงพยาบาลเอกชนเหมือนกัน

โอกาศเรื่องเรียนต่อเฉพาะทางน้อยกว่า

ทักษะความรู้ต่างๆคือต้องหาอ่านเอาเองหมด ไม่มีรุ่นพี่หรืออาจาร์ยมาคอยนั่งสอนหรือพาทำ เรียนรู้เองจากระยะเวลาและประสบการ์ณ 

ทักษะบางอย่างก็ไม่ได้พัฒนาขึ้น เช่นการทำหัตถการเย็บแผล การผ่าตัดทำคลอด การตรวจอัลตราซาวน์และอื่นๆ

บางทีคนไข้ก็จะเรื่องมาก เยอะมากกว่าหน่อย จะขอตรวจเพิ่มละเอียด ขอเจอเฉพาะทาง ขอนอนโรงพยาบาลทั้งๆที่อาการก็ไม่ได้เป็นมากขนาดนั้น(แต่อยากนอน)