หลังเรียนจบมหาลัย หญิงสาวหัวใจพองโตด้วยความลิงโลดว่าตัวเองช่างเก่งเหลือเกิน ทำวิจัยต่างๆจนจบรอดพ้นผ่าน4 ปีในรั้วมหาลัยมาได้แล้ว ลาก่อนกระดาษคำตอบ สิ้นสุดกันทีชีวิตนักเรียน ต่อแต่นี้ไปชั้นจะมีชีวิตเป็นของตัวเอง...

‘มึง ไอเอกได้งานแล้วหวะ’ เสียงเพื่อนสาวพูดดังขึ้น

‘เชี่ย ไอเอกเนี่ยนะ ได้งานก่อนเราอีกหรอว่ะ’ หญิงสาวตอบกลับด้วยท่าทีตกใจ ที่เพื่อนคนนึงที่ดูไม่เอาอ่าวที่สุดในรุ่นของเธอได้งานตัดหน้าเธอและเพื่อนรักไปหน้าตาเฉย

‘เออ แม่ง นี่คือกูส่ง resume ไปไม่ถูกที่หรือยังไงว่ะ profile เรา 2 คนแม่งดูดีไม่พอหรอว่ะ หรือยังไง ตอบบบ!’ เพื่อนสาวพูดเสียงดังด้วยอารมณ์หงุดหงิด

‘จริง เอาจริงนะ กิจกรรมกูก็ทำป่ะ เรียนเกรดกูก็ไม่ได้แย่ป่ะทำไมว่ะ...’

‘เอาจริงนะ ที่กูไปสัมภาษงานคราวก่อนกูว่าพี่เค้าดูสนใจกูหวะ ดูเคมีเข้ากันได้ กูว่าเค้าน่าจะติดต่อกลับมา’ หญิงสาวคุยโวด้วยสีหน้าจริงจัง

‘เหอะ อีดอก คราวที่แล้วมึงก็พูดงี้ แล้วนี่จะเดือนแล้วไม๊หละอีดอก ‘เดี๋ยวพี่จะติดต่อกลับไปนะคะ’ อีดอก ตอแหล ไม่เคยมีอยู่จริง’ เพื่อนสาวเบะปาก

‘เห้ย มึง อีปลาก็ได้งานแล้วเด้อ บริษัทดีบ้า ใหญ่โต’ เพื่อนสาวตะโกนบอกเสียงหลง

‘โหยยย เชี่ย ทำไมเรา 2 คนดูง่อยจังว่ะมึง...’

‘มึงๆ แต่พวกนี้ไม่เลือกงานป่ะว่ะ กูไปอ่านเจอมาเค้าบอกว่าเราควรจะเลือกงานด้วยเว้ย มึงต้องอย่าให้งานเลือกมึงอย่างเดียว มึงต้องเจอมันทุกวันเลยนะเว้ย แล้วถ้ามึงได้งานที่มึงไม่ได้ชอบมึงจะโอเคจริงๆหรอว่ะ’ เพื่อนสาวพยายามเชียร์อัพ

‘มึง อีเฟรนไปเรียนต่อเมกาหวะ แหม่ ชีวิตดีจังว่ะ’ หญิงสาวโอดครวญ ขณะจ้องมองไทม์ไลน์เฟสบุ๊คของเธอตาไม่กระพริบ

‘เออ กูเห็นอีมี่ก็ไปเที่ยวญี่ปุ่น อีดอก ไปเหมือนไปตั้งรกรากอยู่นั่นอ่ะ ตั้งแต่เรียนจบแม่งยังเที่ยวไม่หยุดเลย’ เพื่อนสาวเสริม

‘แม่กูบอกว่าถ้ายังหางานไม่ได้ แม่จะให้กูกลับบ้านนอกแล้วหวะ อยู่กรุงเทพไปแม่งก็เปลืองตัง ค่าหอ ค่ากินอีก’เพื่อนสาวพูดพร้อมทำน้านิ่วคิ้วขมวดตัดพ้อชีวิตตัวเอง

‘เฮ่อ...มึง ชีวิตแม่งยากจังว่ะ’

‘หรือว่าเราเขียนเรียกเงินเดือนเยอะไปว่ะ’ หญิงสาวมองหน้าเพื่อนรักด้วยความสงสัย

‘18k ใครๆเค้าก็เรียกเท่านี้ป่ะว่ะ จบตรีนะเว้ย คณะอื่นเค้าเริ่มที่ 20k ด้วยซ้ำไป 18k นี่ต่ำเตี้ยมากแล้วนะมึง’ เพื่อนสาวพูดพลางหันไปหยิบขนมที่วางอยู่ข้างๆเข้าปากพลาง

‘แม่ง...ทำไมว่ะ’