"...."

"ผมคุยกับคุณอยู่นะ"

"....ครับ ศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์"

เด็กหนุ่มวัย 27 ย่าง 28 แห่งตระกูลสคามันเดอร์ก้มหน้าก้มตาไม่มองคู่สนทนา ทำให้อีกฝ่ายได้แต่ส่ายหัวกับพฤติกรรมดังกล่าว 

"ครั้งที่ 5.....ครั้งที่ 5 แล้วที่คุณเข้าไปมีเรื่องกับพวกเด็กปริญญาเอกพวกนั้น"

"แต่ศาสตราจารย์ครับ พวกนั้นกำลังจะแกล้งนิฟเลอร์นะ! เขาจะจับให้มันไปสู้กับงูแมมบ้านะครับ! ผมไม่เข้าใจว่าทำไมคุณยอม----"

"ขอโทษเถอะนะคุณสคามันเดอร์"

ศาสตราจารย์ดูจะเหลืออดเกินทน อีกฝ่ายถอดแว่นกรอบทองแล้วโยนโครมบนแฟ้มรายงานพฤติกรรมของเด็กนักเรียนดีเด่นประจำแผนกสัตววิทยาขั้นกลาง ใครบอกว่านิวท์ สคามันเดอร์เด็กอัจฉริยะคนนี้เป็นคนเงียบๆ ยอมคนกัน....

เลือดร้อนพอจะต่อยหน้าเพอซิวัล เกรฟส์ซะปากแตก ร้อนจนศาสตราจารย์เกลเลิร์ต กรินเดวัลด์ อาจารย์ประจำสาขาพฤติกรรมมนุษย์ สัตว์ และสิ่งมีชีวิต รวมถึงเป็นอาจารย์ที่ปรึกษาวิทยานิพนธ์ของอีกฝ่ายด้วยต้องวิ่งมาบอกเขา (อันที่จริงอีกฝ่ายเดินชิลๆมาหาเขาแบบไม่รู้สึกเดือดร้อนที่เด็กตัวเองโดนต่อยน่ะนะ)

"ผมรู้ว่าคุณห่วงสัตว์พวกนั้นมากกว่าเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน เรื่องนี้ผมเข้าใจ แต่มันไม่ใช่เหตุผลที่คุณจะไปต่อยมิสเตอร์เพอร์ซิวัลแบบนั้นได้"

"แต่เขากำลังจะฆ่ามัน....ฆ่านิฟเลอร์ตัวนั้น"

"ศาสตราจารย์กรินเดวัลด์บอกผมว่านั่นคือหัวข้อวิจัยของเด็กปริญญาเอกกลุ่มนั้น"

"หัวข้อบ้าอะไรกันถึงได้โหดร้ายขนาดนี้!" นิวท์ทำท่าจะไม่ยอม รีบหมุนตัวเตรียมออกจากห้องไป จังหวะที่กำลังจะเอื้อมมือจับลูกบิด ประตูก็เปิดเสียก่อน ทำให้นิวท์ที่พุ่งตัวไปด้วยอารมณ์ปะทะเข้ากับอกแกร่งอย่างจัง

"ขออนุญาตครับศาสตราจารย์ พอดีผมต้องขอตัวคุณสคามันเดอร์กลับไปทำงานของโรงพยาบาลก่อน และถ้าคุณไม่ว่าอะไร...."

"เฮ้อ....เชิญตามสบายมิสเตอร์สคามันเดอร์" ดัมเบิลดอร์ถอนหายใจก่อนจะอนุญาตให้ธีซีอุส หรือพี่ชายแท้ๆของนิวท์ สคามันเดอร์พาอีกฝ่ายที่คล้ายจะระเบิดลง ไม่ฟังอะไรอีกแล้วออกไป

ธีซีอุสผงกหัวขอบคุณก่อนจะกดยิ้มแฝงให้ผู้เป็นศาสตราจารย์ที่ตนก็รู้จักดีพอๆกับนิวท์ ทำเอาดัมเบิลดอร์ชะงักไปครู่นึง และประตูห้องศาสตราจารย์ประจำวิชาสัตววิทยา สาขาพันธุกรรมก็ปิดลง

ดูท่าเด็กของเกลเลิร์ตจะซวยไม่รู้ตัวซะแล้ว

ช่วยไม่ได้ล่ะนะ....เฮ้อ

.

.

.

.

ตลอดทางนิวท์เอาแต่ก้มหน้าไม่พูดจา มือกำแน่นจนข้อขาวด้วยความพยายามระงับอารมณ์ บางครั้งเล็บก็เผลอจิกเข้าโดยไม่ทันรู้ตัว ธีซีอุสโอบไหล่นิวท์มาจนลานจอดรถใต้ร่มไม้ เขาพาน้องชายไปนั่งที่ม้านั่งชิงช้าแถวนั้นก่อน พอดีกับจังหวะที่น้ำตาเม็ดกลมเกลี้ยงไหลลงคลอเคลียเเก้มอีกฝ่ายด้วยแรงอารมณ์โกรธที่หาทางระบายออกไม่ได้

นิวท์คงถึงขีดจำกัดแล้ว

ธีซีอุสรู้จักน้องชายดี...บางทีอาจจะดีกว่าเรื่องของตัวเองด้วยซ้ำ

คนที่เจอนิวท์มักจะบอกว่าเขากับนิวท์เหมือนกันสมเป็นพี่น้องมีแค่โครงหน้ากับลักยิ้มประจำตัวแค่นั้น ที่เหลือไม่มีอะไรเหมือนเลยสักนิดเดียว

เขาแข็งแกร่ง และหัวแข็ง ในขณะที่นิวท์อ่อนไหว โอนอ่อนผ่อนตามและยอมคน

เขากล้าแสดงออก แต่นิวท์มักนิ่งเงียบ

เขามีมนุษยสัมพันธ์กับคนทุกคนในระดับที่ดีค่อนไปทางมาก แต่นิวท์นั้นเรียกได้ว่าติดลบ

แต่แท้จริงแล้วใครจะรู้ว่าพวกเขาเหมือนกันจนสมกับคำว่า 'Scamander brothers' (พี่น้องสคามันเดอร์) อย่างกับอะไรดี

นิวท์อ่อนไหวก็จริง แต่เรื่องบางเรื่อง นิวท์กลับเฉียบขาดกว่าเขาโดยเฉพาะการตัดสินใจ

นิวท์นิ่งเงียบ แต่เมื่อเขาต้องแสดงความเห็น มันกลับดีมากเสียจนไม่มีใครกล้าขัด และเชื่อถือ

นิวท์มีจุดยืน จุดมุ่งหมาย และความชอบที่เอาท์สแตนดิ้งอย่างชัดเจนและไม่ยอมลงให้กับใคร.....แม้กระทั่งผู้เป็นพี่อย่างเขา

อัตตาของอีกฝ่ายน่ะ สูงลิ่วยิ่งกว่าเขาเสียอีก

ไม่อย่างนั้นน้องชายเขาคงไม่หนีเขามาวิจัยเกี่ยวกับสัตว์นี่หรอก เขาตามตัวให้อีกฝ่ายมาช่วยงานเขาที่โรงพยาบาลของตระกูลตั้งกี่ครั้งแล้ว แต่อีกฝ่ายก็ไม่ยอมอยู่ร่ำไป ทั้งๆที่ถือแพทย์ปริญญามา

ใครบอกว่านิวท์ยอมคน ธีซีอุสก็คงเถียงจนสุดใจขาดดิ้น.....น้องเขาน่ะมันเด็กหัวดื้อดีๆนี่เอง

ธีซีอุสนั่งยองๆลงตรงหน้านิวท์ที่สะอื้นเงียบๆ น้องเขาเข้มแข็งเสมอมา แต่บางครั้งอัตตาที่ตัวเองถือมันก็ย้อนกลับมาทำร้ายได้เช่นครั้งนี้

ธีซีอุสค่อยๆเคลื่อนหน้าเข้าไปใกล้นิวท์จนลมหายใจอุ่นปะปนกัน ดวงตาสีฟ้าซีดคลอหน่วงไปด้วยน้ำตาจ้องมองดวงตาสีฟ้าที่สดเข้มกว่า ก่อนจะค่อยๆเคลื่อนเปลือกตาลงพร้อมกับสัมผัสเบาๆที่ริมฝีปากแห้งผากไม่ต่างตากทุกครั้งนับตั้งแต่คราวนั้น

นิ้วเรียวของคนเป็นพี่เกลี่ยคราบน้ำตาที่ไหลคลอแก้มและดวงตาออกอย่างแผ่วเบาและทะนุถนอม พอๆกับจูบที่อบอุ่นและปลอบโยน 

จังหวะไม่รวดเร็วแต่เนิบช้า สัมผัสนุ่มที่เคล้าแฝงด้วยคำปลอบโยนของธีซีอุสทำให้นิวท์ผ่อนคลาย มือที่กำอยู่ก็คลายออก เอื้อมไปแตะที่ข้อมือของคนเป็นพี่ที่กำลังประคองใบหน้ามอบจูบให้เบาๆ และเกาะกุมมันไว้เป็นที่ยึดเหนี่ยว

ธีซีอุสผละมือข้างหนึ่งออกจากแก้มนิวท์แล้วเลื่อนไปกอบกุมมือ สอดประสานเอาไว้อย่างแนบแน่น 

พอรู้ว่าน้องชายเย็นลงแล้วก็ผละจูบออกมาอย่างอ้อยอิ่ง ไม่วายวกกลับไปแตะเบาๆอีกครั้ง และมอบจูบที่หน้าผากร้อนของนิวท์

"โอเคขึ้นแล้วมั้ย?"

"อือ....ก็ดีขึ้น"

"งั้นกลับบ้านกันนะ วันนี้เดี๋ยวพี่ทำของโปรดเราให้"

ธีซีอุสระบายยิ้มกว้างให้กับนิวท์ เจ้าตัวเท้าเข่าลุกขึ้นหมุนตัวเตรียมจะไปขึ้นรถ แต่นิวท์ก็กระตุกชายเส้อโค้ทอีกฝ่ายไว้เสียก่อน

"จะไม่ถามเหรอว่าทำไมผมทำแบบนั้น"

นิวท์ช้อนหน้ามองธีซีอุส 

เขารู้ว่าตัวเองก็ผิดที่เลือดร้อนไปต่อยคนเข้า ยิ่งอีกฝ่ายอายุมากกว่าและการศึกษาสูงกว่าด้วย แต่แทนที่ธีซีอุสจะโกรธและว่าเขา มันกลับไม่มีอะไรแบบนั้น นอกจากรอยยิ้มขี้สปอยน้องแบบเดิมๆ

......อาจจะแฝงความเอ็นดูหน่อยก็ได้อะ

"แล้วทำไมพี่ต้องโกรธเราด้วยล่ะ"

"ผม...ไปต่อยคนอื่น......มันอาจจะทำให้ธีกับแม่เสื่อมเสียชื่อเสียงก็ได้"

นิวท์เป็นเด็กที่ฉลาด ทั้งเรื่องสติปัญญาและการวางตัว 

เขารู้ว่าตระกูลเขาน่ะมันใหญ่ขนาดไหน อย่างน้อยๆโรงพยาบาลใจกลางลอนดอนรวมถึงสาขาที่กริมโมลเพลสนั่นก็ธุรกิจของครอบครัวเขา หรือแม้กระทั่งโรงพิมพ์ใหญ่นิวยอร์คไทม์พี่เขาก็มีหุ้นอยู่ไม่น้อย การกระทำของเขามันต้องมีคนจับจ้องอยู่แล้ว

อย่างน้อยก็ในฐานะผู้สืบทอดตระกูลสคามันเดอร์....

"แล้วนิวท์เห็นพี่เดือดร้อนหรือเปล่า"

"ไม่....ไม่เห็น"

"นั่นแหละ พี่ไม่ได้เดือดร้อน แม่ก็ไม่อยู่แล้ว แล้วมันจะเสียหายตรงไหน"

"แต่ผม...."

"พี่รู้จักน้องชายตัวน้อยของพี่ดีพอ อีกอย่างพี่ก็เช็คงานวิจัยของหมอนั่นมาแล้ว มันมีบางส่วนที่น่าโมโหจริงๆนั่นแหละ ทั้งเรื่องที่นำสัตว์มาทดลองฆ่ากันเอง ถึงจะเพื่อการศึกษาก็เถอะ แต่สำหรับพี่นิวท์ไม่ผิด....ไม่เคยผิดสำหรับพี่จริงๆนะ"

"ดังนั้นเลิกโทษ เลิกโกรธตัวเองเถอะ"

"เข้าใจหรือเปล่า"

"ครับ..."

"ผมขอโทษที่ทำให้นายลำบากกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง"

"ไม่เลยสักนิด"

"ตราบใดที่มันเป็นเรื่องของนิวท์ สคามันเดอร์.....มันไม่เคยเล็กน้อยสำหรับพี่"

"ต่อให้สักวันนายจะไปฆ่าใคร หรือ ทำร้ายใคร"

"จำไว้นะ....ว่านายยังมีพี่อยู่เสมอ"

"กลับบ้านเถอะเนอะ"

"อืม"

นิวท์เดินไปหาธีซีอุสที่ยืนรอด้วยรอยยิ้ม ปกติจะเป็นธีซีอุสที่เรียกร้องกอดจากเขา

แต่ครั้งนี้ เขาเป็นคนเริ่มเองมันก็คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง

นิวท์สวมกอดพี่ชายอย่างไม่เขอะเขินอย่างที่ผ่านมา ธีซีอุสไม่ได้ตกใจ เขาแค่ยกยิ้มแล้วโอบกอดนิวท์กลับ โยกตัวเบาๆ พร้อมกับมือใหญ่ลูบหลังผู้เป็นน้องอย่างรักใคร่ หอมขมับดังฟอด สองพี่น้องกอดกันกลม เกิดเป็นภาพที่ดูอบอุ่นมาก จนคนที่เดินผ่านต้องยกยิ้ม

.

.

.

.......ถ้าไม่ได้สังเกตสายตาของธีซีอุสน่ะนะ

"ว่าไง เรื่องที่ให้ไปจัดการไปถึงไหนแล้ว"

"ดี....ทำให้เงียบที่สุด ทางที่ดีก็จัดการให้มันไปเรียนที่อื่นไกลๆได้ยิ่งดี"

"หึ จะใครหน้าไหน ถ้ากล้ามาทำให้นิวท์ต้องร้องไห้ ฉันก็ไม่เอาไว้หรอกนะ ถ้าพวกคณะกรรมการคร่ำครึนั่นไม่ยอมอนุมัติ ก็บอกมันไปว่าการประมูลงานวิจัยของสถาบันสัตววิทยา เครือโรงพยาบาลสคามันเดอร์จะไม่เข้าร่วม....

.....แล้วมาดูกัน ว่ามันจะมีใครหน้าไหนไม่ยอมมั้ย"

"ธีซีอุส แม่ให้มาตาม" นิวท์โผล่หน้าง่วงๆของตัวเองเขามา ธีซีอุสหลุดขำเล็กน้อย

"โอเค รู้แล้ว.....นิวท์ มาหาพี่แปบสิ"

"?" นิวท์ทำหน้าระแวง .....เอ่อ ก็ไอ้เข้าไปที่ว่า มันห้องนอนของธีซีอุสนะ

"นิวท์"

"ขอปฏิเสธ ผมไม่เดินไปหาพี่แน่ๆ"

"...."

"หรืออยากให้พี่ไปอุ้มนายเข้ามาเอง?"

"เข้าก็ได้"

พอนิวท์เข้ามาในห้องได้ไม่ถึงเสี้ยววิ ธีซีอุสก็กอดนิวท์หมับอย่างทุกวัน ส่วนนิวท์ก็ทำหน้าหน่ายเหมือนเดิม เหมือนตลอดยี่สิบกว่าปี่ที่ผ่านมานั่นแหละ

"คืนนี้นอนที่นี่นะ อ่อ แล้วก็ถ้านายหนีไปนอนที่ห้อง พี่จะตามไปอุ้มนายถึงห้องเลย โอเคนะ พี่ไปหาแม่ก่อนล่ะ"

"เด็กดี ราตรีสวัสดิ์" แล้วธีซีอุสก็เดินออกไปหามารดาของตน ทิ้งให้นิวท์ยืนนิ่งกลางห้องก่อนจะค่อยๆกุมหน้าที่ขึ้นสีเรื่อยๆ และลามไปถึงใบหู

.....ไอ้บ้าธีซีอุส 

ทำไมชอบทำให้ใจเต้น

บ้าจริง....แล้วเขาจะตัดใจยังไงเล่า 

ได้แต่เดินปลงตกไปนอนบนเตียงแล้วหลับไป.....

.............END.............

อิพี่ก็ยังร้ายเหมือนเดิม เพิ่มเติมคือน้องยอมให้แตะอั๋งแล้ว....หรือพี่มันแพลนไว้แล้วนะ