TW : มีเนื้อหาถึงการจากไปของคนในครอบครัว

เรื่องราวที่ฟังเกี่ยวกับการรับมือกับการจากไปของคนในครอบครัว เป็นหัวข้อที่ให้ความสนใจมากหลังจากมีประสบการณ์อย่างนั้นเกิดขึ้นกับตัว ในที่สุดก็คิดว่าพร้อมที่จะฟังแล้ว หลังจากที่ทำใจไม่ได้อยู่เสียนาน

............

10 เมษา

,เราตอบไลน์พ่อที่ไม่ค่อยได้คุยอะไรด้วยบ่อยนัก เพราะรู้สึกไม่สนิทใจด้วยเหตุผลส่วนตัวหลาย ๆ อย่าง ทั้งที่ปกติจะเมินข้อความของพ่อแม่ไป เพราะไม่รู้จะตอบอะไร วันนั้นนึกครึ้มหลังจากเห็นว่าแชทจะหนักซ้ายมานานเกินไปแล้ว เราถามไปว่า 'เป็นไงบ้าง' ถามไปอย่างนั้น เพราะไม่ได้กลับบ้านมานาน (ช่วงนั้นกักตัวเพราะเป็นกลุ่มเสี่ยงวงที่ 2)

ข้อความถูกอ่าน แต่ไม่มีอะไรถูกพิมพ์กลับมา ในตอนที่กำลังจะออกจากหน้าแชทเพื่อไปทำอะไรอย่างอื่น

พ่อโทรเข้ามา ถามว่าเรารู้ได้ยังไง ว่าเขาเป็นอะไร

เราก็ไม่เข้าใจว่าอะไรคือสิ่งที่พ่อหมายถึง ฉันก็ถามไปอย่างนั้นเอง แต่ก็อดสงสัยไม่ได้เลยถามว่าแล้วเป็นอะไรเหรอ พ่อไม่ยอมเล่าถึงอาการในทีแรก แต่เล่าว่าไปหาเพื่อนมา ได้กินข้าวด้วยกันที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง ไม่ได้เจอเพื่อนมานานหลังจากเกษียร อยู่บ้านไม่มีอะไรทำเป็นพิเศษ เหงา จึงไปหาเพื่อน

สรุปว่าพนักงานที่ร้านเป็นโควิด เพื่อนที่ไปด้วยกันหลังจากวันนั้นไปตรวจ ก็พบเชื้อกันหมด เหลือตัวเขากับเพื่อนอีกสองคน ที่ยังไม่ได้ตรวจ 

เราก็ถามต่อว่าแล้วจะติดมั้ย พ่อตอบด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูเหมือนว่าเรื่องมันก็ช่วยไม่ได้แบบว่า สุดชีวิต ว่า ก็คงเป็นแหละ มีไข้ ปวดเนื้อตัวไปหมดเลย

กุมหัวเฉียบพลัน ไม่รู้จะทำยังไง พยายามที่สุดที่จะไม่เอาเชื้อกลับไปบ้าน นอนอยู่กับที่ออฟฟิศอยู่ตั้งนาน สุดท้ายคนที่บ้านก็ไม่รอดพ้นสินะ

คุยต่อ บอกให้พ่อไปตรวจ จะได้รักษา

โห คุยยังก็ไม่มียอมเลย ,สรุปสั้น ๆ ว่าหลังจากวางสายก็รีบโทรไปฟ้องพี่ชาย พี่ชายก็รับปากว่าจะพาพ่อไปตรวจ

.................

17 เมษา 64

,พ่อเรา(พบว่า)ติดเชื้อโควิด19(อย่างเป็นทางการ)

แม้จะยุ่งยากวุ่นวายหลายวันกว่ารพ.จะสามารถส่งรถมารับได้ (คนไม่พอ) แต่พ่อก็ได้ไปอยู่ในรพ.สนามในทีแรก เราพยายามทำใจสบาย ๆ ให้พื้นที่ตัวเองและพ่อได้มีกำลังใจว่าจะหาย ไม่เป็นไรหรอกนะ 14 วัน เดี๋ยวก็หายนะ

..................

24 เมษา 64

,เชื้อลงปอด

พ่อถูกย้ายจากรพ.สนามไปไอซียู

เราร้องไห้กับพี่ที่ออฟฟิศ ร้องจนไม่รู้จะร้องยังไง ทุกคนก็ได้แค่ปลอบว่าอยู่กับหมอแล้ว จะไม่เป็นไร

...........

..................

....

เราหวังจากก้นบึ้งของหัวใจเลย ว่าพ่อจะหาย แต่เราแม่งก็ เสือกเป็นคนที่ ชิงทำใจไว้ตั้งแต่ตอนนี้ ไม่รู้จะให้กำลังใจตัวเองยังไง สารภาพตามตรง สิ่งที่ทำได้ก็มีแค่โทรไปขอทราบอาการพ่อในทุก ๆ วัน กับคุณพยาบาลที่คอยดูแลและอัพเดตอาการให้

พ่อรักษาจนเชื้อหมดไปจากปอด

แต่ปอดถูกทำลายไปแล้ว ออกซิเจนถูกรับไม่เต็ม 100

............

9 พฤษภา 64

,ว่างเปล่า ไม่มีคำลา ไม่มีการเห็นหน้าครั้งสุดท้าย พ่อเดินทางไปตอนเที่ยงคืนกว่า ๆ

เราหวังแค่ว่าหลังจากนั้น พ่อจะสบายดี

วันนั้นทุกอย่างเกิดขึ้นเยอะ และเร็วมาก มัน งง ๆ ยังไงก็ไม่รู้ เราไปจัดการงานศพกับพี่ชายตอนในตอนเช้า เรากอดกันแน่น แชร์ความเข้มแข็งอันน้อยนิดและเปราะบางให้กันและกัน กลับไปเก็บของที่คอนโดกลับมาบ้านตั้งแต่บ่ายจนค่ำ เพื่อน ๆ ก็มาช่วยทุกอย่าง เราไม่เป็นไรเลยตลอดวัน ยิ้มได้ หัวเราะไปกับเพื่อนสนิทและมุกตลกที่คุ้นเคย

ไอสัด เขียนอันก่อนก็มีเคอร์ฟิว ตอนที่เกิดเรื่องที่กำลังเล่าก็มีเคอร์ฟิว แม้แต่ตอนนี้ ตอนที่กำลังเขียนก็ยังเป็นช่วงเวลาที่มีเคอร์ฟิว

เพราะการมีอยู่ของเคอร์ฟิว ทำให้ต้องรีบเดินทางกลับออฟฟิศและแยกย้ายกับเพื่อน

ทันทีที่แยกย้ายกับเพื่อน เราเดินไปขึ้น BTS แถวบ้าน ตรงนั้น ตรงลานจอดรถตรงนั้น เรามีภาพจำขึ้นมาอย่างผิดที่ผิดเวลาในทันที

มันคือที่ที่พ่อมาจอดรถรอรับส่งเราเสมอ

ตลอดทางตั้งแต่ BTS สถานีต้นทาง ถึง MRT ปลายทาง

ตลอดทางตั้งแต่ปากซอยจนกลับเข้าไปถึงในออฟฟิศ

ตลอดคืนนั้น

เราแม่งโคตรพัง เราร้องไห้อย่างไม่อายใครบนรถ ตามทางเท้า หรือใครในออฟฟิศ

เราแม่งโกรธทุกอย่างที่ทำให้เป็นแบบนี้

โกรธรัฐบาลที่ห่วยแตกนี่

โกรธทุกคนที่ลอยหน้าลอยตาไม่รู้หน้าที่

โกรธที่ปล่อยให้คนตายไปเรื่อย ๆ ไม่อย่างไม่รู้สึกรู้สา

โกรธที่หากินบนความตายของประชาชน

วันที่ 9 พฤษภา มีผู้เสียชีวิตจากโควิด 31 คน

ในวันนี้ ยังเป็นร้อยกว่าคน

ร้อยกว่าคนมาสี่เดือนแล้ว

ร้อยกว่าคนที่เป็นใครซักคนของแต่ละครอบครัว

ขอแสดงความเสียใจกับทุกการจากไปของคนในครอบครัว

โดยเฉพาะยิ่งโควิด19 ที่ทำให้ไม่มีโอกาสได้ร่ำลา

ขอประณาม สาปแช่งให้คนที่หากินกับการตายของประชาชนต้องไม่ตายดี

รัฐบาลเฮงซวย

.............................................................................................................................

นั่นคือความรู้สึกหลังจากฟังพอดแคสต์

ตอนนี้ตัดใจจากการพยายามปรับเวลานอนแล้ว ฉันจะนอนกอดความเจ็บช้ำเดี๋ยวนี้ล่ะ