ผิดแผน

ผิดแผนไปหมด

ตอนนั้นต้องขนของอย่างเร่งรีบ เพราะบอกที่บ้านไว้ว่าจะกลับทันทีที่พ้นเวลาเคอร์ฟิว (ตีสี่หรือตีห้านะ) แต่ฉันตื่นสาย มันบ่ายโมงแล้ว แม่โทรจิกอยู่หลายสายเพราะกลัวว่าฉันจะเป็นอะไรไปก่อนถึงบ้าน แต่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยไม่เข้าใจในความรีบของฉันเลย เขาไม่ให้ฉันเข้าไปหยิบกระเป๋าที่เหลืออยู่สองใบเพราะวัดไข้ด้วยเรื่องวัดโง่ๆแล้วได้ 39 องศาหลังจากที่ฉันยืนตากแดดโบกแท็กซี่อยู่นานสองนาน แต่นั่นไม่ใช่ประเด็นหลักหรอก แค่อยากเล่าไว้ด้วย อย่าถือสาภาษาเขียนฉันเลย

ตอนที่ถึงบ้าน แม่ไม่ได้ว่าอะไรนัก สิ่งที่เกิดขึ้นจึงไม่ใช่การฟังแม่บ่นอย่างที่คาดไว้

แต่เป็นมหกรรมการเก็บของ.

_____________________________________________________________________________________________________

บอกก่อนว่าชอบพี่เต๋อมาก แต่ที่กำลังจะเล่าคือไม่ได้อินฮาวทูทิ้งนะ แต่ก็อดนึกถึงจางๆไม่ได้แหละ

คือทุกครั้งที่ "เก็บของ" เราแม่งต้องมานั่งชั่งน้ำหนักว่าของชิ้นไหนที่เราต้องเก็บ และชิ้นไหนที่เราจะทิ้ง เวลาที่ใช้ในการเก็บของมันก็ไม่ได้นานนมอะไรนักหรอก ถ้าตั้งใจ แต่เราไม่ เราชอบมากที่จะได้นั่งรำลึกความทรงจำกับของแต่ละชิ้น ช่วงเวลาที่ได้ดื่มด่ำกับความทรงจำนั้นก็ทั้งแฮปปี้และเจ็บปวดเจือปนกันไป

เพื่อนไม่มีใครชอบเราเลยตอนประถม 

สิ่งบันทึกความทรงจำสิ่งเดียวที่มีคือ สมุดเฟรนด์ชิพ(ปลอมๆ)

ที่บอกว่าปลอมก็เพราะไม่มีใครขอเขียนเลย มีแต่ไปขอให้เขาเขียน

เพื่อนม.ต้น กว่าจะซี้กันได้ก็ยากซะจนเสียน้ำตาไปไม่รู้เท่าไหร่ 

และเพราะเคยไม่มีเพื่อน แล้วก็กว่าจะรู้สึกว่าเป็นส่วนหนึ่งมันยากมาก

เลยเป็นช่วงชีวิตที่รู้สึกว่ามีความหมายสัดๆ

ช่วงนั้นชอบการ์ตูนกันมากๆ เลยชอบวาดรูปและเขียนนู่นเขียนนี่ด้วยกัน

สิ่งบันทึกความทรงจำที่มีคือเศษกระดาษปึกใหญ่ที่ชอบฉีกสมุดหน้ากลางมาขีดเขียน

และฉันแอบเก็บไว้เสมอมา

เพื่อนม.ปลายเป็นสายเม้าท์มอย ไปเที่ยว ไปลอง ไปชิม

สิ่งบันทึกความทรงจำจึงกลายเป็นตั๋วรถเมล์และใบเสร็จต่างๆ

คราวที่แล้วที่เก็บของ ฉันตัดสินใจทิ้งเฟรนด์ชิพตอนประถมไป เพราะรู้ตัวแล้วว่ามันไม่เคย

ทำให้หวนคิดถึงอะไรเลย ฉันจำเพื่อนที่ทำให้ฉันเจ็บช้ำน้ำใจไม่ได้แล้ว

แต่มันไม่ฟังก์ชั่นอ่ะ มันไม่ได้เต็มไปด้วยบันทึกอะไรจากเพื่อนที่เขียนซึ้งๆ หรือทำเป็นเขียนซึ้งๆ

มันทำให้ฉันรู้สึกว่างเปล่า เราจึงทิ้งไป หลังจากที่ทิ้งไม่ลงมาตลอดหลายปี

พอเก็บของรอบนี้ เราก็เลือกที่จะทิ้งเศษกระดาษที่วาดรูปกับเพื่อนตอนม.ต้น ทิ้งตั๋วรถเมล์และใบเสร็จตอนม.ปลาย ทิ้งของที่เคยได้จากแฟนเก่าที่เพิ่งขนกลับมาจากห้องพัก 

แต่เรายังทิ้งไม่หมดว่ะ เราเหลือเศษกระดาษที่เพื่อนที่ฉันแอบชอบในกลุ่มวาดรูปฉันไว้ ฉันเก็บใบเสร็จชาบูมื้อสุดท้ายที่ไปกันครบแก๊ง และเก็บไฟเย็นที่เคยเล่นกับแฟนเก่าตอนวันงานอาจารย์ศิลป์ที่เพชรบุรี

ฉันเดาว่ามันเป็นเพราะว่า ฉันกลัวว่าฉันจะลืมมันไปอย่างหมดจด

ในเวลานี้ ที่ฉันไม่พร้อมจะลืม

ฉันยังอยากจะจดจำและระลึกถึงอยู่เรื่อย ๆ ไม่ว่ามันจะทำให้ฉันเจ็บปวดหรือไม่ก็ตาม

แล้วฉันก็ตระหนักได้ว่า พวกของที่เรายังเลือกเก็บไว้ในวันนี้ เราแม่งก็แค่เก็บไว้ทิ้งรอบหน้าว่ะ 

รอบที่พร้อมจะปล่อยให้ความทรงจำจากสิ่งเหล่านี้มันจากไป

ในฮาวทูทิ้งของพี่เต๋อมันใช้คำว่า จับแล้วไม่สปาร์คจอย ใช่มั้ยคะ

แต่ฉันไม่ใช้หรอก ชอบหนังพี่เต๋อมาก แต่ไม่สปาร์คจอยกับคำว่าสปาร์คจอยเลย

ตลกดี

อีกความคิดที่เกิดขึ้นกับตัวเองคือ เราไม่รู้ว่าการที่เรายอมปล่อยสิ่งของหรือความทรงจำต่างๆทิ้งไป

มันคือการเติบโต ความเข้มแข็งที่เพิ่มขึ้น หรือจริงๆมันคือว่าเห็นแก่ตัวของฉันที่เหนื่อยจะรู้สึกกับของหลายสิ่ง กับคนกลุ่มเดิมที่ตอนนี้ไม่รู้ว่าพวกเขาจะยังรู้สึกอะไรกับฉันอยู่มั้ย ฉันกลัวที่จะคิดถึงอยู่ฝ่ายเดียวแหละเอาจริง คิดว่านะ โคตรจะขี้แพ้เลย

ไหนๆก็ขี้แพ้แล้ว งั้นก็ ขอเป็นฝ่ายเลือกความคิดถึงกับความเจ็บปวดให้ตัวเองนะ

แด่คุณทุกคนในความทรงจำ

ขอบคุณ (สำหรับทุกคนที่ทำให้ฉันสุขใจและได้เรียนรู้อะไรๆในเวลาที่นึกถึง)

ขอโทษ (สำหรับทุกคน ที่ฉันเข้าไปเป็นความทรงจำที่ไม่ดี)

ลาก่อน (สำหรับบางคน ที่ฉันพร้อม,ไม่พร้อม จะจากลา)

ไอสัด (สำหรับบางคน บางคนนั่นแหละ)