แถววงเวียนยี่สิบสองกรกฎามีร้านกาแฟหนึ่งที่เรามักไปด้วยกัน
พี่ชอบมอคค่าเย็นของที่นั่น ส่วนผมชอบขนมปังกรอบ
อาม่าริสต้าชงกาแฟอร่อย เบลนชาก็ดี ซ้ำยังเป็นมิตร บางครั้งที่ร้านไม่มีลูกค้าคนอื่น เราจึงใช้เวลาร่วมชั่วโมงที่นั่นเพื่อพูดคุยกับอาม่าริสต้า
มันเป็นช่วงเวลาที่ผมมีความสุข
แต่อีกสิ่งหนึ่งที่ผมเรียนรู้จากความสัมพันธ์ของเราคือ ช่วงเวลาแห่งความสุขอยู่กับผมไม่นาน
ความเศร้าและความเจ็บต่างหากที่เป็นเพื่อนแท้
.
"มอคค่าที่ร้านนั้นดีนะ" ผมบอกเขาผ่านไลน์
ไม่นานเขาก็ส่งรูปแก้วกาแฟมาให้ผมดู พร้อมสติ๊กเกอร์น่ารัก
ไม่นานผมก็เห็นเธอลงรูปร้านกาแฟร้านนั้นในอินสตราแกรม
ไม่นาน...พี่ก็บอกผมว่า มีผู้ชายคนหนึ่งสั่งมอคค่าเย็นเป็นคิวถัดจากพี่
.
ส่วนผมอยู่ตรงนี้ หลังจอทัชสกรีนที่เปรอะเปื้อนรอยน้ำตา
ตลกร้าย.
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in