พี่หลับไปแล้ว เปลือกตาปิดสนิท ขนตาทาบทับเป็นแพบนโหนกแก้ม ส่วนผมกำลังนอนตะแคงมองใบหน้ายามหลับของพี่ ผมง่วง แต่ไม่อยากละสายตา ไม่กล้าละสายตา

มันอาจฟังดูตลกหากผมพูดว่า ผมกลัว กลัวว่าการละสายตาจากพี่เพียงชั่วเสี้ยววินาทีจะทำให้พี่แตกสลายกลายเป็นเพียงฝุ่นของจินตนาการ

ยกปลายนิ้วแตะแก้ม แตะจมูก แตะริมฝีปาก ความคิดของผมลอยคว้างไม่ปะติดปะต่อ

โน้มหน้าไปนาบริมฝีปากแตะบนขมับ บนโหนกคิ้ว บนคาง ความกลัวในใจผมวิ่งวนกระจัดกระจาย

"บางครั้งผมนึกอยากเกลียดพี่ขึ้นมาบ้าง" ผมกระซิบ

พี่ทำเสียงชู่ว แล้วยกมือลูบศีรษะของผมโดยไม่ลืมตา สัมผัสของพี่เบา แต่กลับส่งอิทธิพลให้ความคิดของผมเข้ารูปเข้ารอย

ผมกดหน้าซุกตรงใบหูของพี่ กระซิบคล้ายจะคร่ำครวญ

"แต่ผมไม่เคยทำได้เลย"

มันจะวนกลับมาอีกครั้ง...มันจะวนกลับมาที่เดิม

ผมแน่ใจว่าผมรักใครไม่ได้อีกแล้ว

มหาสมุทรอาจกว้างใหญ่ ผมอาจเป็นฉลามหรือวาฬก็ได้ข้างนอกนั่น

แต่ผมยินดีเป็นเพียงปลาทองในอ่าง