พูดให้ถูก เราแทบไม่เคยไปไหนไกลเกินกว่ารัชดาซอยสาม ซึ่งเป็นที่ตั้งของสำนักพิมพ์แซลมอนได้ไกลเกินรัศมีหนึ่งร้อยกิโลเมตร หรือถ้าคิดจะหนีห่างก็มีอันต้องพาตัวกลับมาภายในหนึ่งสัปดาห์ อย่าว่าแต่อลาสก้าเลย แค่ห้างสรรพสินค้าใจกลางเมืองเรายังไม่มีปัญญา 

ทันทีที่รู้ว่า ธนชาติ ศิริภัทราชัย ดอดหนีไปอลาสก้าเราจึงรู้สึกอิจฉาร้อยเปอร์เซ็นต์

คนอะไรใช้ชีวิตอยู่ในมหานครแห่งแสงสีจนเบื่อหน่ายก็มีดินแดนที่กว้างใหญ่อุดมไปด้วยธรรมชาติอ้าแขนรอให้บินไปหา แล้วพูดมาได้ว่าไปเพราะหนีร้อนในนิวยอร์ก ดูเมืองไทยบ้างมั้ยว่าระอุขนาดไหน!?

ขีดความอิจฉาของเราพุ่งขึ้นไปอีกหลายเปอร์เซ็นต์

เป็นธรรมดาของจินตนาการที่มักจะคิดไปไกลว่าสิ่งสิ่งนั้นต้องมีอะไรมากระทบใจเราแน่ๆ แต่เอาเข้าจริง มันก็จะมีบางอย่างที่ไม่สามารถก้าวข้ามภาพที่อยู่ในหัวเราได้

ธนชาติบอกว่าอลาสก้าของเขาต่างจากที่เราคิด 

อย่างแรกเลยคือ เขาบอกว่าการออกเดินทางครั้งนี้ไม่ใช่แค่การพักผ่อนเพียงอย่างเดียว แต่ยังเพื่อให้ตัวเองได้หลบหนีจากมุมเมือง หลีกหนีความวุ่นวาย พาตัวเองออกจากเมืองหลากสีมายังเมืองที่มีโทนสีไม่กี่แบบดูบ้าง

อย่างที่สอง การคาดหวังว่าอลาสก้าของเขาจะหนาวในระดับที่มองไปทางไหนก็เห็นแต่หิมะ คิดว่าเช็กอุณหภูมิแล้วเจออากาศติดลบเป็นอะไรที่ฝันเฟื่อง เพราะเขาไปตอนฤดูร้อน ตอนกลางวันอุณหภูมิก็ 25 องศาฯ ตกกลางคืนก็แค่ลดเหลือเลขหลักเดียว เขาได้แต่นอนสั่นสะท้านอยู่ในเต็นท์จนรุ่งสางเท่านั้นเอง (…แล้วมันไม่หนาวตรงไหน)

อย่างที่สาม การเจอหมีขาวไม่ใช่เรื่องง่าย แล้วเอาเข้าจริงหมีที่เป็นจุดขายของอลาสก้าคือหมีกริซลีย์ต่างหาก

อย่างที่สี่ อลาสก้าไม่ได้ออกเสียงว่าอลาสก้า แต่ดูปากธนชาตินะครับว่า “อะ-แลส-ก้า”

อย่างที่ห้า... เรายกแขนขึ้นห้าม บอกว่าถ้าจะไล่ยาวขนาดนี้ ช่วยไปเขียนหนังสือมาให้อ่านเถอะ ต่อให้อธิบายลากยาวขนาดไหน จินตนาการของเราก็เตลิดไปเกินกว่าสิ่งที่เขาพูด แถมฟังมากๆ ก็จะเกิดความคาดหวังว่าอลาสก้ามันสวยงามและวิลิศมาหราจนกลัวว่าถ้าวันหนึ่งมีปัญญาไปแล้วจะผิดหวัง

ปรับสภาพร่างกายให้พร้อมสัมผัสประสบการณ์เย็นยะเยือก ด้วยการคลิกอ่านเรื่องราว -21 องศาฯ จากการเดินทางไปอลาสก้าครั้งแรกของธนชาติได้ที่ min.ms/als/zero