Pairing : MINNO (Omegaverse)

“Baby take a chance~” เสียงร้องเพลงงึมงัมมาจากเจ้าก้อนผ้าห่มก้อนโตที่กลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนเตียงของเขา

ยัยเจน, ยัยตัวร้าย

“หืมมม แมวบนเตียงมีเจ้าของหรือยังครับ?” อาจจะเป็นเพราะผ้าห่มนุ่มนิ่มนี่มีความหนามากพอที่คนในนั้นจะไม่สัมผัสหรือได้กลิ่นหนังสือเก่าๆที่เป็นเอกลักษณ์เฉพาะของอัลฟ่าคู่แห่งโชคชะตาของตน

“มิ้วๆ ไม่มีเจ้าของหรอก เจ้าของเก่าทิ้งหายไปตั้งหลายเดือนแล้ว” ทันทีที่เสียงหวานๆนั้นพูดจบลง ตัวหนักๆของคู่สนทนาก็โถมทับลงมาทันที เสียงหัวเราะคิกคักดังขึ้นหลังจากนั้น มือหนาของแจมินรวบก้อนผ้าห่มกลมๆนั้นมาหอมซ้ายทีหอมขวาที


เดี๋ยวก็ขำไม่ออกแล้วยัยตัวเล็ก

“เดี๋ยวจะตีก้นให้ช้ำเลยยัยตัวแสบ” ในที่สุดเจ้าก้อนในผ้าห่มก็ยอมโพล่ตากลมแป๋วออกมามองเขาสักที เพลง I love you 3000 ดังคลอขึ้นอย่างแผ่วเบาไปในขณะที่ความเงียบก่อตัวขึ้นมาช้าๆ


“ป๋ามีอะไรจะพูดกับเราหรือเปล่า” โอเมก้าตัวเล็กดูเหมือนจะเป็นฝ่ายที่ทนไม่ได้จนต้องเอ่ยขึ้นมาก่อน


มี, เขามีเรื่องสำคัญจะต้องบอกกับอีกคน ถึงมันอาจจะทำให้ยัยตัวแสบของเขาต้องร้องไห้


แต่เขาไม่มีทางเลือก

“เจนฟังป๋าดีๆนะคะ ... ป๋า ... ป๋ากำลังจะแต่งงาน” ความเงียบเริ่มทำงานทันทีที่ประโยคนั้นจบลง ราวกับบรรยากาศอบอุ่นทั้งหมดที่เคยมีได้จางหายไปอย่างรวดเร็ว ... เขาขอเลือกโทษใจตัวเองที่มันหวังไปก่อนแล้ว ขอเลือกโทษความคิดถึงที่ปล่อยให้ป๋าเดินเข้ามากอดได้โดยที่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ... ทั้งๆที่คิดเอาไว้แล้วแท้ๆว่าจะไปอยู่กับลูกเงียบๆแค่สองคน


“ป๋ากำลังจะแต่งงานกับคุณไอรีนใช่มั้ย” รอยยิ้มของเจนยังคงกว้างและสวยงามเหมือนวันแรกที่เราเจอกัน แจมินตกหลุมรักมัน แต่กลับไม่ชอบเลยยามที่ดวงตาของอีกคนโศกเศร้าขนาดนี้


อยากจะรู้จังว่าถ้าฟังเหตุผลแล้วจะยิ้มกว้างขนาดไหนนะ

“ป๋ารู้หรือเปล่า เราไม่เสียใจเลยนะที่วันนั้นวิ่งตามป๋ามา ถึงเราจะไม่สามารถเป็นโอเมก้าของคนอื่นได้อีก เราก็ไม่เสียดายเลย จะคิดถึงป๋าให้มากๆด้วย เราอวยพรให้ป๋าโชคดีกับคุณไอรีนนะ” ส่วนตัวเราจะขอไปอยู่กับลูกเงียบๆสองคน จะไปสร้างบ้านที่ต่างจังหวัดแบบที่เคยบอกกับป๋าไว้นะ 

ประโยคหลังสุดไม่ได้ถูกเอ่ยออกไป และนาแจมินเองก็ยังคงไม่ตื่นจากภวังค์ของรอยยิ้มแสนสวยกระมัง ถึงได้ปล่อยให้อีกคนลุกออกจากเตียงหลังใหญ่และเดินไปหยิบชุดสูทดำเรียบๆตัวหนึ่งออกมาวางไว้ให้พร้อมบรรยายสรรพคุณของมันเสียเสร็จสรรพ


“นี่ๆ ตัวนี้ป๋าใส่แล้วหล่อมากเลยนะ ป๋าต้องใส่ตัวนี้ไปงานแต่งให้ได้เลยนะ แนะนำด้วยความหวังดีสุดใจเลย” สุดท้ายแล้ว อัลฟ่าตัวใหญ่ก็เดินตามมายืนอยู่ตรงหน้าคนตัวเล็กจนได้


ก่อนที่จะคุกเข่าลงทันสองข้าง


แนบใบหน้าของตัวเองเข้ากับท้องของอีกคน ... และยิ้มออกมา


“หนูจะปิดป๋าไปนานมั้ยคะ” น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าหล่นใส่แผ่นหลังกว้าง รอยยิ้มกว้างที่เขาเคยชอบบิดเบี้ยวจนดูไม่ได้ ... คงกะจะปิดตลอดไปเลยสินะ ตัวก็แค่นี้


แต่เก็บอะไรไว้ในใจมากเหลือเกิน


“เราสัญญา เราจะดูแลเขาให้ดีที่สุด ป๋าไม่ต้องห่วงนะ เขาจะไม่มาตามหาป๋า เราคิดว่าถึงตอนนั้นเราคงจะแต่งงานกับคนสักคนที่ไม่รังเกียจโอเมก้าที่ถูกตีตรามาแล้ว” เสียงหัวเราะฝืดเฝื่อนในลำคอของลีเจโน่เป็นเสียงแปลกใหม่ที่นาแจมินไม่เคยได้ยิน


และไม่อยากได้ยินอีก


เข่าข้างขวาของเขาจึงตั้งชันขึ้น และของในมือที่ถูกซุกอยู่ด้านหลังก็ถูกเปิดอ้าออกให้คนตัวเล็กได้มองของที่อยู่ในนั้นอย่างเต็มตา

“พี่จะแต่งงานกับหนู ... แล้วหนูกับเจ้าตัวเล็กล่ะครับ จะยอมรับพี่เป็นคุณพ่อมือใหม่หรือเปล่า”