ใต้ต้นไม้ต้นเดิม,

ฤดูใบไม้ร่วงเหมือนเดิม,

และมีอะไรหลายๆอย่างที่ยังคงเหมือนเดิม เพียงแต่อาจจะต่างออกไปในความรู้สึก ... และผมเดาว่าเขาเองก็รู้สึกเช่นกัน

“ เจน กูขอโทษ ” .ใบไม้สีแดงส้มปนน้ำตาลกำลังร่วงหล่นช้าๆ ผมคิดว่ามันอาจจะกะเวลาในการหล่นมาในจังหวะเดียวกับที่น้ำตาสีใสของผมทิ้งตัวลงไปบรรจบกับพื้นดินหยดแล้วหยดเล่า ไม่มีคำพูดใดๆเกิดขึ้นกับเราสองคนอีก รอบๆตัวเต็มไปด้วยความเงียบงันที่น่าอึดอัด

คำขอโทษครั้งที่หนึ่งร้อย, แต่จะเป็นการไม่ให้อภัยครั้งที่ 1

ก็แปลกดีเหมือนกันที่เราต้องเลิกกันแบบนี้เพราะเพื่อนสนิทของผมเอง ... เอาเข้าจริงมันก็ไม่ได้เจ็บราวกับหัวใจจะแหลกขนาดนั้น เพียงแค่ผมนึกภาพชีวิตของตัวเองในวันที่ไม่มินไม่ออก เพราะอนาคตที่ผมวาดฝันไว้

มันมีมินอยู่ในนั้นทั้งหมด

“ มินฟังเรานะ เราพอแล้วกับเรื่องของมินกับเขา นับตั้งแต่วันนี้ เรา เรนและมิน จบกัน “  ใบหน้าของมินบิดเบี้ยวในรูปแบบที่ไม่น่าดูเอาซะเลยในความคิดของเจน ... ฮะๆ เรน คงยืนอยู่ด้านหลังของผมสินะ