06

ผมไม่ได้เสียการรับรู้ทั้งหมดซะทีเดียวทุกอย่างพร่ามัวและตัดไปมาเหมือนกึ่งกลับกึ่งตื่น ผมรับรู้ว่าตัวเองถูกอุ้มวางทิ้งที่ไหนซักแห่งได้ยินเสียงเครื่องช่วยหายใจดังปิ๊บๆ ได้ยินเพลงเบบี้ชาร์คสลับกับเสียงกรีดร้องของเด็กผมมั่นใจแล้วว่าตัวเองอยู่ในนรก การหลับโดยมีเด็กร้องกรี๊ดข้างๆต้องเป็นหนึ่งในการชดใช้กรรมแน่ๆ

แสงสีขาวสว่างจ้ารบกวนการตายของผมมากผมบอกให้ยมบาลปิดไฟ แต่ดูเหมือนพวกเขาจะไม่ฟังคำขอเท่าไหร่ ที่น่าแปลกอีกอย่างคืออุณหภูมิรอบตัวเย็นจนผมตัวสั่นไม่นานนักใครซักคนก็ห่มผ้าให้ เดี๋ยวนี้ยมโลกเขาเซอร์วิสคนตายกันแบบนี้แล้วเหรอ

“หนาว”

ผมทำปากขมุบขมิบ ยมทูตดึงผ้าห่มขึ้นมาถึงคอราวกับรู้ใจคราวนี้ผมได้ยินเสียงรถเข็นและเห็นเงาลางๆ พวกเขาแวะมาดูผม พูดกับยมทูตเสื้อสีชมพูแล้วก็ชวนผมคุย ผมไม่รู้ว่ายมทูตในนรกต้องการอะไรผมแค่อยากขอให้พวกเขาทิ้งผมไว้ตรงนี้และช่วยปิดเพลงเบบี้ชาร์คให้หน่อยส่วนคุณจะไปไหนก็ไปเถอะ อย่ายุ่งกับผมนักเลย ตื่นเมื่อไหร่จะไปต่อแถวชดใช้กรรมเอง

“ก้อง --”

เสียงพี่อู๋อีกแล้ว

“-- บัตรประชาชนก้อง --”

ขนาดตายแล้วยังจะขอดูบัตรประชาชนอีก

ผมส่ายหน้า ไม่รับรู้ไม่สนใจอะไรทั้งนั้นเพราะรู้สึกง่วงเกินว่าจะตอบคำถามผมไม่แน่ใจว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ แต่อีกไม่กี่อึดใจหลังจากยมทูตเสื้อชมพูยกมือขึ้นลูบหัวผมการรับรู้ทุกอย่างก็ดับวูบลง

☁

 ผมรู้สึกเหมือนตัวเองอยู่ในความฝันทุกอย่างล่องลอยและเลือนรางจนแยกไม่ออกว่าเหตุการณ์เหล่านั้นเกิดขึ้นจริงหรือเปล่า

มันเหมือนภาพเบลอๆพร่ามัว ผมรับรู้ว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงซักพักพี่อู๋ก็เดินเข้ามาหา เขาพาผมไปฉี่ในห้องน้ำ ประคองผมแน่นด้วยแขนข้างหนึ่งส่วนอีกข้างก็ลากเสาอะไรซักอย่างไปพร้อมกัน ตอนนั้นผมทรงตัวไม่ได้เลยเหมือนแรงโน้มถ่วงของโลกหายไปจนทุกอย่างกลับทิศกลับทางไปหมดผมไม่สามารถโฟกัสกับอะไรได้แม้กระทั่งกางเกงของตัวเอง และแน่นอนว่าคนที่ช่วยปลดกางเกงและทำภาระกิจให้ลุล่วงคือพี่อู๋ผมไม่เข้าใจว่าเขามายุ่งกับมินิก้องทำไมหรือผมหมกมุ่นคิดถึงเขามากเกินไปจนเก็บมาฝันลามกแบบนี้

“ก้อง --”

พี่อู๋เรียกชื่อผม

“ก้อง --”

ตอนยังมีชีวิต งานอดิเรกของพี่อู๋คือการเรียกนายก้องเกียรติแบบไม่มีเหตุผลแม้กระทั่งตอนตาย เสียงของเขายังตามหลอกหลอนจนผมสับสนแต่ความอุ่นจากตัวของพี่อู๋ทำให้ไม่แน่ใจว่าที่นี่คือนรกจริงๆหรือผมแค่หลับอยู่บนบ้านแล้วพี่อู๋ก็แวะมาหา แวะมากวนประสาทด้วยการเรียก ก้อง ก้อง ก้อง อยู่ข้างหู

“พี่อู๋?” ผมถามรู้สึกลำคอแห้งผากชอบกล

“ใช่ พี่เอง”

“อือ”

ผมขานเป็นเชิงรับรู้ก่อนจะดูดน้ำจากหลอดที่พี่อู๋ส่งให้แล้วล้มตัวลงนอนเพื่อหลับยาวอีกครั้ง

☁

ลุงก็ชัยมาที่นี่ผมได้ยินเสียงของลุงดังอยู่ไม่ไกลแต่ขี้เกียจลืมตา ผมได้ยินลุงกับพี่อู๋คุยกันเรื่องค่าใช้จ่ายกับอนาคตของนายก้องเกียรติบทสนทนาของพวกเขาขาดๆหายๆเพราะยังเบลออยู่ที่แน่ๆผมได้ยินลุงชัยบอกว่าแกมีเงินไม่พอ ใจความหลักคือแค่นั้นส่วนรายละเอียดปลีกย่อยผมไม่รู้แล้ว

หลังจากหลับๆตื่นๆเกือบสามวันเช้าวันที่สี่ผมเพิ่งรู้ว่าตัวเองยังไม่ตาย ที่นี่ไม่ใช่นรกแต่เป็นห้องเดี่ยวของโรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่งที่ราคาแพงเกินกว่าคนไร้บ้านจะจ่ายไหว

คนแรกที่เห็นหลังลืมตาคือพยาบาลคนที่สองคือหมอ คนที่สามคือคุณป้าทำความสะอาด ผมรู้สึกเวียนหัวและสับสนมากจนไม่รู้จะถามอะไรจึงทำได้แค่นอนเบลอบนเตียงมองฝ้าเพดานสีขาวพร้อมกับฟังเสียงข่าวเที่ยงวันทันเหตุการณ์หลังจากนั้นแม่บ้านก็เข้ามา เธอวางถาดข้าวให้ผมแล้วเดินจากไป

กับข้าวในโรงพยาบาลมีอะไรบ้างก็ไม่รู้ผมไม่มีอารมณ์จะเปิดฝาถ้วยด้วยซ้ำ ผมเอาแต่เหม่อมองข้างหน้าชักสงสัยว่าตัวเองกำลังทำบ้าอะไรอยู่ ตอนนี้ผมรู้สึกเหมือนถูกปล่อยทิ้งกลางทะเลมันเลื่อนลอยไม่เห็นจุดหมายและไม่มีเรื่องให้คิดเลยนอกจากนอนเฉยๆจนเวลาผ่านไปถึงตอนบ่ายพี่อู๋เปิดประตูห้องเข้ามาในจังหวะที่ผมกำลังแกะสายน้ำเกลือพอดีเขาอุทานเสียงดังด้วยความตกใจแล้วรวบมือผมให้ห่างจากเข็มบนหลังมือ

“ก้องจะทำอะไร?”

“มันคัน” ผมตอบไม่เข้าใจว่าการเกาเป็นเรื่องใหญ่ตรงไหน

พี่อู๋รีบยกมือซ้ายของผมไปดูใกล้ๆมีเลือดซึมออกมาตามสายเล็กน้อย แต่ดูเหมือนว่าทุกอย่างยังปกติดี เข็มยังปลอดภัยไม่โดนนายก้องเกียรติกระชากออกอย่างที่คิด

“พยาบาลบอกว่าก้องตื่นแต่เช้าเลย”

อืม เหรอ

“เป็นไงบ้าง? อยากอ้วกไหม?”

คลื่นไส้นิดหน่อย แต่ทนไหว

“แล้วนี่กินอะไรหรือยัง? ก้องหลับไปตั้งสามวัน ต้องกินข้าวบ้างนะ”

ก็คนมันไม่หิว จะบังคับอะไรนักหนา

“ก้อง”

อะไรอีก

“ทำไมไม่ตอบคำถามพี่?”

ผมขมวดคิ้วมุ่นงุนงงว่าทำไมพี่อู๋หาว่าไม่ยอมตอบคำถาม ผมกระพริบตาช้าๆ ยังคงมึนอึนไม่รับรู้สิ่งที่เขาพูดเลยแต่ดูเหมือนพี่อู๋จะเข้าใจ เขาบอกผมว่าไม่เป็นไรนอนพักอีกหน่อยเราค่อยคุยกันเรื่องบ้านก็ได้

บ้านทำไม?

ผมสงสัยแล้วก็นึกขึ้นได้ว่าไฟไหม้บ้าน แต่ถามว่าไหม้วันไหนนี่ไม่รู้หลังจากนั้นเกิดอะไรขึ้น ผมก็ไม่รู้ ผมจำอะไรไม่ได้เลย ผมรู้แค่ว่าตัวเองชื่อก้องเกียรติแม่ตายแล้ว บ้านไฟไหม้แล้ว และผู้ชายที่ยืนข้างเตียงชื่ออู๋ ชื่อจริงคืออะไรไม่รู้แต่เขาเคยบอกว่าชื่ออุรัสยา

“พักเยอะๆนะ”

ผมเอนตัวนอนราบทันทีไม่อยากรับรู้หรือปะติดปะต่อเรื่องราวใดๆทั้งสิ้น พี่อู๋กดรีโมตเบาเสียงทีวี เขาไม่ได้ยืนข้างเตียงแล้วแต่ไปนั่งเล่นโทรศัพท์บนโซฟาแทน เขาปล่อยให้ทุกอย่างนิ่งสงบอยู่ชั่วครู่ผมหลับอีกครั้ง

☁

นาฬิกาบอกเวลาว่าสองทุ่มห้านาที

ผมตื่นเพราะพยาบาลเข้ามาวัดความดันผมถามเธอว่าขอกินข้าวหน่อยได้ไหม ผมนอนยาวตั้งแต่ช่วงบ่าย หิวมาก ยังไม่ได้กินอะไรเลยดังนั้นพยาบาลจึงช่วยจัดหาอาหารและประคองให้นั่งบนเตียง พอเห็นผมนั่งเหม่อเธอก็ถามว่าต้องการให้ป้อนไหม ผมส่ายหน้า บอกว่าไม่เป็นไรแต่ก่อนออกไปช่วยเปิดทีวีให้ด้วย

“ปุ่มเรียกพยาบาลอยู่ข้างเตียงถ้าต้องการความช่วยเหลือกดเรียกได้ตลอดเวลานะคะ”

เธอวางรีโมตลงข้างมือแล้วเดินออกจากห้องไปเสียงละครภาคค่ำดังขึ้น ผมตักข้าวเข้าปากคำแรก เคี้ยวสองสามครั้งแล้วกลืนลงคอมันเจ็บ คอของผมเจ็บเหมือนโดนบีบจนช้ำ ผมฝืนใจกินอีกคำก่อนจะวางช้อนกดปุ่มเรียกพยาบาลขอให้เธอช่วยเป็นธุระพาไปเข้าห้องน้ำหน่อย

นาฬิกาบอกเวลาว่าสี่ทุ่มห้าสิบนาที

ละครหลังข่าวจบแล้วผมนั่งเหม่อบนเตียงโดยมีเสียงรายงานข่าวของคุณกิตติอยู่เป็นเพื่อนยามดึกผมเพิ่งรู้ว่าพี่อู๋ไม่ได้อยู่ที่นี่ ไม่รู้ว่าเขากลับไปเมื่อไหร่แต่ลืมตาอีกทีทั้งห้องก็มีแค่ผมคนเดียว ลึกๆผมค่อนข้างเสียใจที่ตื่นมาไม่เจอใครแล้วก็นึกขึ้นได้ว่าความโดดเดี่ยวเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตผมตั้งแต่แรกผมไม่เคยมีใครอยู่แล้ว แต่ก็ยังไม่ชินกับความรู้สึกนี้เสียที

☁

นาฬิกาบอกเวลาว่าสิบโมงสิบสองนาที

หมอขึ้นตรวจรอบเช้าเขาบอกว่าถ้าคืนนี้ไม่มีอะไร พรุ่งนี้ก็กลับบ้านได้

ผมไม่ดีใจซักนิดเมื่อได้ยินคำว่ากลับบ้านผมปล่อยให้ตัวเองจมอยู่ในห้วงของความว่างเปล่าเป็นชั่วโมงๆจนกระทั่งพี่อู๋มาเขาเปิดประตูเข้ามาพร้อมรอยยิ้มกับถุงสีขาวที่มีคำว่า mk แปะอยู่ดูเหมือนว่าวันนี้ผมจะได้กินของอร่อยอีกแล้ว

“ตื่นนานหรือยังก้องพี่ซื้อเป็ดย่างกับหมี่หยกมาฝาก”

ผมมองพี่อู๋จัดแจงวางกล่องพลาสติกลงบนโต๊ะเรียบร้อยเมื่อเห็นท่าทางเพลียๆไม่มีแรง พี่อู๋ก็ช่วยป้อนให้

ผมไม่ปฎิเสธเมื่อบะหมี่สีเขียวกับเป็ดย่างถูกคีบจ่อตรงปากผมอ้าปากรับเอาความอร่อยเข้าไปเต็มคำจนเส้นหมี่ล้นออกมาพี่อู๋หยิบทิชชู่เช็ดให้ทันที แล้วเขาก็ป้อนผมอยู่แบบนั้นจนบะหมี่หมดไปครึ่งกล่องผมเบือนหน้าหนีเมื่อพี่อู๋พูดว่าคำสุดท้าย คำสุดท้าย โกหกเถอะคำสุดท้ายไม่มีอยู่จริง ผมกินคำสุดท้ายของเขามาสี่ครั้งแล้ว

“หมอบอกว่าพรุ่งนี้กลับบ้านได้”

“พี่รู้แล้ว” พี่อู๋ดูดนิ้ว เขากินเลอะเทอะยิ่งกว่าผมเสียอีก “พรุ่งนี้พี่จะมารับแต่เช้าเลย”

เหรอครับ แล้วไงต่อ?

มารับผม -- แล้วยังไงต่อ

ผมต้องกลับไปอยู่วัดต้องตื่นไปบิณฑบาตกับหลวงตาและใช้ชีวิตตามรอยพี่บอลใช่ไหมหลังจากนั้นผมจะอยู่กับใคร พี่อู๋จะมาหาผมที่วัดเหมือนที่เคยไปหาถึงบ้านไหมแล้วนัดของหมอล่ะ นัดวันพุธที่เขาพาไปตลอดต้องยกเลิกหรือเปล่าผมอยากให้ใครซักคนพูดว่าสถานะของผมคืออะไรอย่างน้อยขอแค่บอกให้รู้ว่าชีวิตผมควรอยู่ตรงไหน ผมจะได้คิดต่อ

พี่อู๋ไม่ยอมบอกหรือเล่าอะไรให้ฟัง แม้แต่เหตุผลที่การขาดการติดต่อไปสี่ห้าวันก็ไม่บอกเหมือนเขามาที่นี่เพื่อเอาเอ็มเคมาฝากและนอนคลุมโปงบนโซฟา ผมถามเขาว่าเหนื่อยเหรอพี่อู๋ถอนหายใจ

“ง่วงเฉยๆ ไม่มีอะไรหรอก”

เขาโกหก ผมรู้สีหน้าของพี่อู๋มีแต่ความเหนื่อยหน่ายการดูแลเด็กประสาทแดกทั้งๆที่ไม่ใช่คนในครอบครัวคงทำให้เขาลังเลผมว่าตอนนี้คือรอยต่อระหว่างจะทิ้งหรือเลี้ยงไว้ แต่คิดแล้วก็ขำตัวเองนายก้องเกียรติเหมือนหมาวัดที่รอคนอุ้มกลับบ้านไม่มีผิด

เราอึดอัดกันอยู่นานจนช่วงบ่ายสามลุงชัยก็เปิดประตูเข้ามาสีหน้าของลุงไม่ค่อยดีเหมือนกัน ผมถามลุงว่าสบายดีไหมแวะมาหากันแบบนี้ไม่เสียเวลาวิ่งวินเหรอ ลุงชัยอ้ำๆอึ้งๆ ลังเลที่จะบอกจนผมต้องเอื้อมมือไปจับมือแกลุงถึงได้พูดออกมา

ผมรับฟัง แต่ยังจับใจความไม่ได้ลุงชัยมาที่นี่เพื่อเอาสมบัติสุดท้ายของผมมาให้ กระเป๋าผ้าเลอะๆหนึ่งใบโทรศัพท์มือถือกับปากกาหนึ่งแท่ง ส่วนยาของสมเด็จเจ้าพระยาพี่อู๋เอามาตั้งแต่วันแรกแล้วเขาฝากไว้กับพยาบาลเพื่อให้ผมกินเป็นเวลา

“ถ้าลุงรวย ลุงคงเลี้ยงเอ็งได้แต่ตอนนี้ลุงก็ไม่เหลือเก็บเลยเหมือนกัน”

ครับ ผมเข้าใจ

“อย่าน้อยใจล่ะ”

ไม่ ไม่หรอก ผมจะน้อยใจลุงได้ยังไง ลุงดีกับผมจะตาย

ลุงชัยดึงผมเข้าไปกอดกลิ่นเหงื่อจากตัวของลุงบ่งบอกถึงการทำงานหนักแลกเงิน มันคือความขัดสนของชนชั้นล่างที่แค่ตัวเองยังเอาไม่รอดถ้าต้องเลี้ยงคนป่วยจิตอีกคน ลุงคงไม่มีวันได้เริ่มใหม่แน่ๆ

“คุณอู๋คงเลี้ยงเอ็งดีกว่าลุง”

แหม เรียกคุณอู๋ด้วย

“เริ่มต้นกันใหม่นะก้องไม่ใช่แค่เอ็งที่ไม่เหลืออะไร ชีวิตยังอีกยาวไกล อย่าท้อเพราะอุปสรรคแค่นี้ --”

บลา บลา บลา

ลุงชัยรู้แล้วว่าผมป่วยก็เลยพูดเสียยืดยาวผมจึงปล่อยเบลอด้วยการเปิดวาร์ปไปอยู่ที่อื่นซักพัก ผมอยากบอกลุงว่าไม่ต้องอธิบายหรอกผมเข้าใจดี เข้าใจทุกอย่างที่ลุงกำลังจะสื่อผ่านน้ำเสียงและท่าทางรู้สึกผิดผมอยากบอกลุงว่าไม่เป็นไร ผมอยู่ได้ แต่ก็อดน้อยใจชีวิตบัดซบของตัวเองไม่ได้

“พรุ่งนี้ออกจากโรงพยาบาลแล้วแวะไปกราบขอบคุณหลวงพ่อด้วยนะ”

ผมพยักหน้าแต่ลุงชัยยังไม่เดินออกจากห้อง แกล้วงหยิบเอากระเป๋าสตางค์แล้วส่งธนบัตรสีม่วงให้ผม

“ลุงมีแค่นี้แต่อยากให้เอ็งไว้กินไว้ใช้”

ผมก้มมองมือแห้งสากของลุงชัยที่บีบมือผมแน่นธนบัตรยับยู่ยี่เมื่อลุงพยายามดันมันเข้ามาในฝ่ามือเพื่อบังคับทางอ้อมให้รับเงินไป

“โทรมาเล่าสู่กันฟังบ้างนะ”

ลุงทิ้งท้ายผมยกมือไหว้แล้วพูดขอบคุณครับ ขอบคุณสำหรับทุกอย่างที่ผ่านมาครับผมพูดแค่นั้นจริงๆ แต่ลุงชัยกลับบ่อน้ำตาแตกจนต้องเดินมากอดอีกรอบ

“โชคดีก้อง โชคดี”

ลุงตบหลังผมสองสามทีแกมองผมอีกครั้งก่อนจะเดินออกจากห้องไปพร้อมพี่อู๋ผมวางสมบัติสุดท้ายของตัวเองบนโต๊ะข้างเตียง ไม่มีอะไรต้องห่วงแล้วการไม่มีผมเป็นตัวถ่วงน่าจะดีกับลุงชัยมากที่สุด ซึ่งผมเองก็ค่อนข้างพอใจผมไม่อยากให้ใครต้องลำบากเพราะผมอีก

พี่อู๋กลับเข้ามาในห้องหลังไปส่งลุงประมาณยี่สิบนาทีผมเดาเอาว่าพวกเขาคงตกลงหาทางออกให้ตัวปัญหาอย่างนายก้องเกียรติเรียบร้อย เขาเดินมาข้างเตียงลูบหัวผมเบาๆแล้วพูดประโยคที่บีบคั้นความรู้สึกของผม

“จำได้ไหมที่พี่เคยบอกว่าพี่จะเป็นผู้ปกครองของก้อง”

ผมพยักหน้า จำได้ครับผมไม่เคยลืมประโยคนั้นเลย

“หลังจากนี้พี่จะดูแลก้องเอง”พี่อู๋หยุดลูบหัว “ย้ายไปอยู่กับพี่นะก้อง”

หลังจากตกอยู่ในห้วงของความสับสนมานานในที่สุดพี่อู๋ก็บอกเสียทีว่านายก้องเกียรติต้องระเห็จไปอยู่กับใคร

“ลองอยู่กับพี่ก่อนถ้าอยู่แล้วรู้สึกอึดอัดหรือไม่สบายใจ เราค่อยหาทางออกวันหลังก็ได้”

“ขอบคุณครับ”

ผมยกมือไหว้ขอบคุณเพราะลึกๆแล้วไม่อยากอยู่วัดที่นั่นไม่มีความเป็นส่วนตัวเลย จะหนีไปร้องไห้คนเดียวก็ไม่ได้นอนเฉยๆเป็นคนขี้เกียจทั้งวันก็ไม่ได้ แต่สิ่งที่ผมต้องการตอนนี้คือที่เงียบๆที่มีแค่นายก้องเกียรติคนเดียวผมอยากอยู่อย่างนี้ซักพัก ไม่อยากใช้ความคิด ไม่อยากวางแผนอนาคตไม่อยากทำอะไรเลยนอกจากหายใจเข้าออกและพยายามลืมภาพไฟไหม้บ้านในคืนนั้น

“ผมไม่รู้ว่าทำไมพี่ถึงใจดีกับผมขนาดนี้ขอบคุณมากครับ”

ผมยังคงยกมือไหว้ขอบคุณค้างไว้เหมือนเดิมพี่อู๋รวบมือของผมลง เขายิ้มแต่ไม่ยอมบอกเหตุผลว่าทำไม

“พรุ่งนี้อยากกินอะไรก่อนกลับบ้านหรือเปล่า?”

“ไม่ครับ ไม่รบกวนดีกว่า”

“แวะกินซอลบิงที่เซ็นปิ่นอีกดีไหม?”

“อย่าเลยครับ มันแพง” ผมยกมือปาดน้ำตา

“คราวนี้สั่งสตรอว์เบอร์รี่”

ว้าว สตรอว์เบอร์รี่

“หรือก้องอยากกินเมล่อน?” พี่อู๋ถาม เขาแกล้งทำสีหน้าลังเลได้ปลอมเปลือกมากจนผมหลุดยิ้ม

“ไม่อยากกินเมล่อนแล้วครับ”

“งั้นสตรอว์เบอร์รี่เนอะ”

ผมพยักหน้า ยิ้มกว้างดีใจเมื่อคิดว่าไม่ต้องกลับไปอยู่วัดอีกพี่อู๋เขกหัวผมเบาๆ เขาแซวว่าเห็นตาเป็นประกายวิบวับกับน้ำลายที่หยดติ๋งๆเพราะอยากกินน้ำแข็งไสผมเพิ่งรู้นะว่าตลอดเวลาที่ผ่านมา ผมดูเป็นคนตะกละในสายตาของพี่อู๋ขนาดนั้นเลย

“พรุ่งนี้พี่จะมารับ อาบน้ำแต่งตัวรอเลยนะ”

“พี่อู๋จะมาจริงๆใช่ไหมครับ?”

“จริงสิ พี่จะโกหกก้องทำไมล่ะ”เขาถามย้อน

“วันก่อนพี่หายไป พี่ไม่โทรหาผมเลยพี่หายไปไหนมา ปกติพี่โทรหาผมทุกวัน”

คราวนี้พี่อู๋เงียบแสดงสีหน้ากระอักกระอ่วนใจที่จะตอบคำถาม ผมมั่นใจว่าพี่อู๋มีเรื่องที่ต้องจัดการและเรื่องนั้นคงสำคัญกว่าเด็กจิตป่วยที่อยู่กับเขาตอนนี้แน่ๆ

“ไว้คราวหลังพี่จะเล่าให้ฟัง”พี่อู๋ให้สัญญา แต่ไม่น่าเชื่อเท่าไหร่ “เดี๋ยวย้ายไปอยู่ด้วยกันก้องจะรู้เอง”

ก้องจะรู้เอง

โอเค จบ ผมจะไม่ถามเซ้าซี้พี่อู๋อีก

☁

นาฬิกาบอกเวลาว่าเก้าโมงสี่สิบเอ็ดนาที

พี่อู๋มาหาผมจริงๆตามที่สัญญาไว้ หัวใจของกอริลลาก้องเริงร่าเมื่อเห็นผู้ปกครองเดินเข้ามาในห้องหลังถอดเข็มน้ำเกลือและอาบน้ำโกนหนวดเรียบร้อย พี่อู๋ก็ลงไปจ่ายเงินที่ห้องธุรการเขาปล่อยให้ผมอยู่คนเดียวเกือบชั่วโมงก่อนจะกลับมาพร้อมยาและบอกว่าถึงเวลาแล้ว

“หิวหรือยัง?”

“เฉยๆครับ”

“แต่พี่หิว ไปเซ็นปิ่นกันเถอะ”

พี่อู๋ชวนในหัวของเขามีแต่เรื่องกินยิ่งกว่าผมเสียอีก ดังนั้นการเดินทางของนายก้องเกียรติจึงเริ่มจากข้าวหน้าเทมปุระกุ้งและผมกินเหลือ ต่อด้วยบิงซูสตรอว์เบอร์รี่ ซึ่งแน่นอนว่าผมกินเหลืออีกพี่อู๋บ่นงุบงิบตามประสา เขาบอกว่าคนอายุสามสิบกินของแบบนี้มากไม่ได้เพราะจะเป็นเบาหวานแต่มือของเขากลับตักน้ำแข็งไสเข้าปากไม่หยุด

“ก็อย่ากินเยอะสิครับ”

ผมปล่อยให้เขาพูดขิงข่าไปเรื่อยไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองเริ่มเหม่อตั้งแต่ตอนไหน กว่าจะรู้อีกทีก็ได้ยินเสียงพี่อู๋โหวกเหวกอยู่ข้างๆพร้อมกับทำท่าประหลาดๆแล้ว

“ดาวแม่เรียกก้องเกียรติ ฮัลโหลๆหากได้ยินข้อความโปรดตอบกลับด้วย”

 ผมกลอกตามองพี่อู๋ที่กำลังใช้สองนิ้วจี้ตรงขมับตัวเองนี่เขาเห็นผมเป็นอะไร ผมไม่ใช่เด็กอนุบาลนะ ผมไม่ไร้สาระขนาดนั้นหรอก

“จ่าก้องเกียรติ! จ่าก้องเกียรติ!”

เขาเริ่มขึ้นเสียงใส่ท่าทางโอเวอร์เหมือนผมเป็นนักบินที่ขาดการติดต่อไปจริงๆ

“ไม่นะ!ผู้การครับ! จ่าก้องเกียรติหายไปแล้ว!”

เออ เอาซักหน่อยก็ได้

“ครับ จ่าก้องเกียรติอยู่นี่ครับ”

“ดีมาก”พี่อู๋ยกนิ้วโป้ง “ที่นี้ก็กลับบ้านได้แล้ว”

แล้วละครลิงยามบ่ายที่นำแสดงโดยกอริลลาก้องกับนักบินอู๋ก็จบลงแค่นี้

☁

นาฬิกาบอกเวลาว่าบ่ายสามสิบสามนาที

ผมกับพี่อู๋เข้าร่วมพิธีฌาปนกิจของอดีตนักการเมืองระหว่างรอหลวงพ่อเทศนาครั้งสุดท้ายผมต้องกลับมาอยู่ในบรรยากาศเดิมๆอีกครั้งอย่างช่วยไม่ได้เสียงเพลงโศกบรรเลงผ่านทางลำโพงญาติๆสูดน้ำมูกกันฟุดฟิดเมื่อตัวแทนกล่าวคำไว้อาลัย พวกเขานั่งพนมมือในชุดขาวดำฟังบทสวดที่ไม่เข้าใจ และมองโลงศพถูกยกขึ้นเชิงตะกอน

ผมเห็นคุณยายคนหนึ่งร้องไห้จนเป็นลมเมื่อสัปเหร่อช่วยกันแบกโลงใส่เตาเผาผมเข้าใจความรู้สึกนั้นดีเพราะเคยผ่านงานของแม่มาแล้ว ทำไมจะไม่รู้ว่าการยืนหน้าเตานั้นบีบคั้นขนาดไหนความคิดที่ว่าเราไม่มีวันได้เจอกันอีกจะคอยตอกย้ำตลอดเวลาจนบางครั้งก็ทำใจไม่ได้ ผมมองภาพตรงหน้าและเริ่มคิดถึงงานของแม่คิดถึงตอนเปิดฝาโลงเพื่อมองหน้าแม่ คิดถึงใบหน้านิ่งสงบที่ดูมีความสุขของแม่คิดถึงเถ้ากระดูกของแม่ คิดถึงเชือกของแม่ คิดถึงแม่ คิดถึงแม่

ผมอยากกลับบ้านไปเจอแม่

หลังอดทนกับความหดหู่อยู่นานในที่สุดผมก็ได้กราบลาหลวงพ่อตามที่รับปากลุงชัยเอาไว้พี่อู๋ไม่ปล่อยให้ผมเดินเตร่ในวัดนานราวกับรู้ว่าบรรยากาศงานศพกำลังทำให้ผมรู้สึกแย่เขาพูดสั้นๆแค่ว่ากลับกันเถอะแล้วตรงไปที่รถทันที

“พี่จะให้ผมอยู่ด้วยจริงๆเหรอครับ?”

ผมถามย้ำเผื่อเขาเปลี่ยนใจผมจะได้เดินกลับไปขอพึ่งใบบุญหลวงพ่ออีกครั้ง

“จริงสิ ก้องไม่เชื่อเหรอ?”

พี่อู๋ตอบพลางขับรถมือเดียวด้วยท่าทางคล่องแคล่วผมไม่ถามเซ้าซี้นอกจากเหม่อมองนอกหน้าต่าง ยิ่งรถวิ่งไกลจากบ้านเท่าไหร่ผมก็ยิ่งอยากร้องไห้มากขึ้นเท่านั้น ผมใจสั่นทุกครั้งที่คิดว่าจะไม่ได้กลับมาที่นี่อีกแล้วแม่ไม่อยู่แล้ว บ้านก็ไม่มีแล้ว หลังจากนี้ผมต้องทำยังไงผมจะอยู่ต่อไปได้ยังไงในเมื่อทุกอย่างหายไปหมดแล้ว  

นาฬิกาบอกเวลาว่าห้าโมงสามสิบสี่นาที

ผมสิ้นหวังจนไม่อยากมีชีวิตอยู่

ตอนนี้พี่อู๋กำลังขับผ่านสะพานที่เราเจอกันครั้งแรกริมฝีปากผมสั่นเมื่อเห็นราวจับสีเขียวที่เคยปีนขึ้นไปแม่น้ำเจ้าพระยากระเพื่อมอยู่ข้างล่างท้องฟ้าตอนห้าโมงเย็นเป็นสีส้มสดตัดกับความเข้มของแม่น้ำ แดดสะท้อนเข้าตาจนพร่า ผมมีความคิดอยากหนีลงจากรถ

เพราะผมคิดถึงแม่

ผมอยากไปอยู่กับแม่

ต่อให้พี่อู๋รับไปอยู่ด้วยแล้วยังไงไม่มีอะไรรับประกันว่าเขาจะเหมือนเดิมเสียหน่อย ไม่มีใครรู้ว่าพี่อู๋จะให้อยู่ด้วยถึงเมื่อไหร่ถ้าวันนึงเขาเบื่อ เขาไม่มีเงิน เขาอาจจะทิ้งผมก็ได้ ผมไม่ได้อยากเป็นภาระใครแต่มันไม่มีทางเลือกแม่ตายแล้ว บ้านก็ไหม้หมดแล้ว เพื่อนบ้านที่พึ่งพาได้ก็แยกย้ายกันไปหมดแล้วผมมีแค่พี่อู๋คนเดียว ถ้าวันหนึ่งเขาเปลี่ยนไป ผมจะทำยังไง

งั้นผมควรตายไปเลยดีไหม

ดีกว่าอยู่อย่างหวาดระแวงแบบนี้ ดีกว่าเป็นภาระคนอื่นแบบนี้

ความคิดอยากกระโดดสะพานเริ่มวนเวียนในหัวผมปาดน้ำตาเงียบๆพลางเหลือบมองพี่อู๋ เขายังคงขับรถด้วยมือข้างเดียวตามองตรงไปข้างหน้าด้วยท่าทางจริงจัง พี่อู๋คงคิดไม่ถึงว่าผมกำลังจิตตกถึงขั้นวางแผนฆ่าตัวตายแต่ผมจะไม่ลังเลเหมือนครั้งแรก ผมจะรีบตรงไปที่ราวสะพาน ปีนขึ้นไป กระโดดลงแม่น้ำอย่างรวดเร็วจนพี่อู๋คว้าเอาไว้ไม่ทันและจะไม่มีใครหยุดผมได้ไม่มีใครหยุดความรู้สึกไร้ค่าของผมได้นอกจากแม่น้ำเจ้าพระยา

เมื่อวางแผนในใจเสร็จ ผมก็แอบปลดล็อคซีทเบลท์แสร้งทำเป็นอึดอัดกับสายนิรภัยที่พาดอยู่กลางอก พี่อู๋เปลี่ยนคลื่นวิทยุไปที่รายการเพลงเขาเคาะนิ้วบนพวงมาลัยอย่างอารมณ์ดี ในขณะที่ผมกำลังเตรียมพร้อม เมื่อรถจอดสนิทตรงสัญญาณไฟผมจึงรีบเปิดประตูทันที

แต่มัน --

ล็อก!!!!

“ทำอะไรอ่ะก้อง?” พี่อู๋ถาม ขมวดคิ้วงุนงงเมื่อเห็นผมพยายามเปิดประตูอยู่หลายหนแต่ปลดล็อกไม่ออก“จะไปไหน?”

ผมดึงประตูเป็นครั้งสุดท้ายแล้วปล่อยโฮออกมาพี่อู๋ต้องมองถนนสลับกับมองกอริลลาก้องที่จิตหลุดระหว่างทางกลับบ้านจนเสียสมาธิ ผมระบายสิ่งที่อยู่ในใจให้เขารู้ด้วยความอัดอั้นบอกให้พี่อู๋รู้ว่าผมเครียดมากแค่ไหนที่ไม่ได้กลับไปอยู่บ้านของตัวเอง

“ผมอยากกลับบ้าน อยากกลับบ้าน”

ผมร้องไห้ รู้สึกอึดอัดจนหัวแทบระเบิดพี่อู๋อาจจะอยากจับตัวกอริลลาก้องมาเขย่าแรงๆเพื่อเรียกสติแต่เพราะต้องขับรถก็เลยทำได้แค่รับฟังและตอบคำถามอย่างใจเย็น ผมพรั่งพรูความกังวลออกมาจนพี่อู๋ตอบไม่ทันเมื่อถามว่าจะให้อยู่ถึงเมื่อไหร่ คำตอบของเขาคือจนกว่านายก้องเกียรติจะพร้อม

ผมยิ่งโมโหมากขึ้นไปอีกเพราะแต่ละคำตอบของเขาไม่ชัดเจนจะอยู่ถึงเมื่อไหร่ก็ได้ รอจนพร้อมแล้วค่อยย้ายออกก็ได้คำว่าพร้อมของพี่อู๋คืออะไรผมก็ไม่เข้าใจ ไม่มีอะไรแน่นอนสำหรับผมเลย

“ต้องให้พี่บอกเป็นวันเดือนปีเลยเหรอก้องถึงจะสบายใจ?คำว่านานแค่ไหนก็ได้น่าจะชัดเจนแล้วนะ” พี่อู๋บอกเขาหันมามองผมที่กำลังสะอึกสะอื้นเสียงดังลั่นรถ “ก้อง --”

“ผมกลัว ผมอยากกลับบ้านอยากกลับไปอยู่ที่ของตัวเอง”

“แต่ก้องไม่มีบ้านแล้ว”

“ผมเลยอยากไปอยู่กับแม่ไง!”

ผมลืมตัว ขึ้นเสียงใส่ผู้มีพระคุณโดยไม่ทันคิดพี่อู๋มองมาอย่างหนักใจ เมื่อรถเคลื่อนลงจากสะพานเขาก็เปิดไฟเลี้ยวจอดริมฟุตปาธเพื่อคุยกัน

“พี่รู้ว่าก้องเสียใจรู้ว่าก้องคิดถึงแม่ เชื่อพี่เถอะว่าวันหนึ่งก้องจะได้เจอแม่แน่ๆ แต่ต้องไม่ใช่วันนี้”พี่อู๋พูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ เขาบีบนวดมือที่กำลังสั่นเกร็งของผมแล้วสบตา“ถ้าก้องคิดว่าการย้ายไปอยู่กับพี่คือการรบกวนงั้นลองคิดแบบนี้ดีไหม? คิดเสียว่าย้ายมาอยู่เป็นเพื่อนพี่ก็ได้”

“พี่มีเพื่อนเยอะแยะ พี่ไม่จำเป็นต้องมีผมหรอก”

“จำเป็นสิ เพราะก้องทำให้พี่คิดถึงน้องชายธันวานี้เขาจะอายุสิบแปดเหมือนก้องเลย”

“งั้นพี่ก็เรียกน้องมาอยู่แทนผมสิ”

“พี่ทำแบบนั้นไม่ได้”

“ทำไม?”

“เขาเสียแล้ว” พี่อู๋ตอบ แววตาวูบไหวเมื่อพูดถึงคนที่จากไป “พี่เต็มใจรับก้องมาอยู่ด้วยจริงๆถ้ายังไม่สบายใจจะคิดว่าเราอยู่กันแบบพึ่งพาก็ได้ ก้องต้องการที่อยู่ส่วนพี่ต้องการเพื่อนร่วมห้อง”

ผมอึ้งเพราะไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อนไม่เคยรู้ว่าพี่อู๋มีน้องชาย ไม่รู้ว่าน้องเขาเสียแล้วเพราะตลอดเวลาที่เจอกันผมอยู่แต่ในโลกของตัวเองผมเริ่มเข้าใจแล้วว่าทำไมพี่อู๋ถึงดีกับผมขนาดนี้ พี่อู๋คงเห็นผมเป็นตัวแทนทุกอย่างที่เขาทำคงเป็นเพราะคิดถึงน้องเขาเห็นนายก้องเกียรติเป็นภาพสะท้อนของน้องชาย  

“วันแรกที่เจอก้องพี่ตัดสินใจแล้วว่าอยากดูแลก้องจนกว่าจะหายดี” พี่อู๋เหยียดแขนทำเป็นยืดเส้นยืดสายเขาวางมือลงบนหัวของผมแล้วลูบเบาๆ “โลกนี้มีเรื่องสนุกๆให้ทำตั้งเยอะอย่ารีบไปไหนเลย อยู่เป็นเพื่อนพี่ก่อนเนอะ”

ผมร้องไห้ตอนที่พี่อู๋บอกว่าอยู่ด้วยกันก่อนเป็นชั่วขณะหนึ่งที่เขาทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองสำคัญและลืมความคิดกระโดดสะพาน พี่อู๋ปล่อยให้ผมร้องอยู่นานจนพอใจเมื่อเห็นผมเช็ดน้ำตาครั้งสุดท้ายเขาก็ถามว่าโอเคหรือยัง ผมพยักหน้ารับยิ่งกว่าโอเคครับ แล้วบอกเขาว่าเสียใจด้วยเรื่องน้องชายต่อไปผมจะคุยกับเขามากกว่านี้ ผมจะใส่ใจพี่อู๋ให้มากกว่านี้

“ก้องก็เป็นก้องนั่นแหละไม่ต้องช่างพูดช่างคุยเพื่อใครหรอก”

พี่อู๋ยิ้ม ดูโล่งอกเมื่อเห็นผมคาดเข็มขัดนิรภัยตามเดิมและเลิกฟูมฟาย

“กลับบ้านกันนะก้อง”

“ครับ”

ผมตอบ พี่อู๋ยิ้มกว้างแล้วเปิดไฟเลี้ยวเตรียมออกรถอีกครั้งมุ่งหน้าสู่แยกรัชดาลาดพร้าวเพื่อพาผมไปบ้านหลังใหม่ตามที่สัญญาไว้

♡

You can send love by leaving comment or hashtag on twitter

#เขาบอกผมว่าไม่ใช่วันนี้