ผมเริ่มเขียนบันทึกหน้านี้มาได้สองสามวันเเล้ว
หน้ากระดาษถูกเเทนที่ด้วยตัวหนังสือเเละความว่างเปล่าสลับกันไปมา
ความรู้สึกบิดเบี้ยวที่เกิดขึ้นในช่วงนั้นจางหายไปเร็วเกินกว่าที่ผมจะเรียบเรียงได้
ถึงจะน่าหงุิดหงิดที่ไม่สามารถเริ่มบันทึกหน้าใหม่ที่ต่างไปจากเดิมได้สักที
เเต่ก็อดโล่งใจไม่ได้ที่บันทึกหน้านี้ยังคงอบอุ่นอยู่
.
ปล.ผมทำมาม่าหกใส่อ่างล่างหน้าด้วยละครับ
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in