"ในวันที่ทุกอย่างสาบสูญ ผมเองก็อยากจะเป็นส่วนหนึ่งที่หายไปเช่นกัน"
เเท้จริงเเล้วตัวผมนั้นเรียกได้ว่าหลงใหลเเละโปรดปรานการอยู่คนเดียวมากพอกับความกลัวที่มีต่อมัน
ทั้งที่ช่วงเวลานั้นเเทบจะเป็นช่วงเวลาที่เเสนมีความสุขของผมก็จริง เเต่ในบางครั้งมันกลับเป็นช่วงเวลาที่เเสนทรมาน
นั้นก็เพราะว่าจู่ๆ ความเหงา ความโดดเดียว ความเบื่อหน่าย เเละความเศร้าเสียใจเข้ามาโจมตีจนผมทำได้เเค่ร้องไห้อยู่เงียบๆเเละจมลงไปในบ่อน้ำตาของตัวเอง
ทำได้เพียงเเค่นั่งกอดเข่าเเล้วปล่อยให้สายน้ำเหล่านั้นไหลอาบเเก้มจนกระทั่งลืมตาเเทบไม่ขึ้น เเต่ความเจ็บปวดเหล่านั้นก็ยังคงอยู่เเละไม่จางหายไป
เพราะเเบบนั้น ขอให้ผมหายไปเสียจะดีกว่า
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in