" where are you now ? "

 ' อื้อ ' เสียงของร่างบางที่กำลังนอนอยู่บนเตียงพยาบาลกำลังร้องครวญครางเพราะความเจ็บปวดที่มาจากผมเอง

ใช่ แทฮยอง
โดนรถชนเพราะผมเป็นคนขับเอง

ภายในห้องพักของ แทฮยอง นั้นมีดอกไม้และของฝากเยี่ยมมากมายที่มาจากคนรอบข้างของเขา แทฮยองมักเป็นที่รักเสมอ นิสัยที่เข้ากับคนง่าย หน้าตาที่ชวนมอง ไหนจะรอยยิ้มที่งดงามที่สุดเท่าที่ผมเคยเห็น ก็ไม่แปลกถ้าแทฮยองจะมีคนรักมากมายขนาดนี้

ถ้าไม่เป็นเพราะผม แทฮยอง คงไม่ต้องมาเป็นแบบนี้ นอนอยู่ในห้องสีขาวๆ กลิ่นยาคละคลุ้ง มีเพียงแสงอาทิตย์จากหน้าต่างที่ทะลุผ้าม่านเข้ามา ให้คนตัวบางได้เห็นธรรมชาติบ้าง

หน้าอกแทฮยอง กำลังกระเพื่อมอย่างช้าๆ ใบหน้าที่คมคาย มีรอยฟกช้ำไปหมด ผมนั่งข้างๆเตียงของเขา แต่เจ้าตัวคงไม่รู้สึกอะไร แทฮยองนะ หลับมา 6 วันแล้ว มีแค่เสียงครวญครางของเขาในบางเวลาเท่านั้นแหละ ที่เป็นสัญญาณว่าเขายังมีชีวิตอยู่

ผมก้มมองมือของตัวเองที่ประสานกัน 'เลือด' สีแดงสดของผมและของแทฮยองยังคงติดมืออยู่ถึง 6 วัน นับตั้งแต่ที่ผมก้าวเข้ามาในโรงพยาบาลแห่งนี้ น่าแปลกที่ผมไม่เป็นอะไร อย่างน้อยก็ยังมีชีวิตที่ตัวเองไม่ต้องการ

เสียงประตูที่เปิดออกมาทำให้ผมหยุดความคิดทั้งหมด ลุกขึ้นให้ห่างจากเตียงของแทฮยอง เพื่อที่จะอำนวยความสะดวกให้หมอที่มาดูอาการของเขา

'แทฮยอง' ผมเรียกเขาในใจทั้งที่ก็รู้ว่า ไม่ว่าจะคร่ำครวญกี่ครั้งเขาก็คงไม่ฟื้นขึ้นมา น้ำตาของผมเริ่มไหล โดยที่ไม่มีใครในห้องนั้นสนใจผมเลย

หลังจากที่ทั้งห้องมีแค่ผมและแทฮยองแล้ว ผมเริ่มก้าวขาของตัวเองไปใกล้ร่างบางที่กำลังหายใจรวยรินอยู่ ผมจูบริมฝีปากสีคล้ำเบาๆ และเนิ่นนานคนตัวบางหายใจรวยริน ผมใช้มือจับแก้มคนตรงหน้าเบาๆผิวดูซีดไปมาก เนื่องจากอยู่แต่ในห้องพักเต็มๆเกือบสัปดาห์ ไม่มีโอกาสได้เห็นแสงตะวัน

" แทฮยอง นายอยู่ไหนกัน ? ตื่นขึ้นมาจูบฉันกลับทีได้โปรด "

แทฮยองไร้การตอบรับมีแค่ลมหายใจรวยรินที่ออกมา ผมมองใบหน้าคมที่ผมรักมากที่สุด ยามยิ้มเขาเหมือนนางฟ้าเลยแหละ ผมคิดถึงรอยยิ้มเขาจัง ผมลูบแก้มของเขาเบาๆรอยช้ำยังคงปรากฏ น้ำตาของผมค่อยๆไหลลงบนใบหน้าของเขา และถึงแม้ผมจะร้องไห้จนทั่วทั้งห้องนี้เต็มไปด้วยทะเลที่มาจากน้ำตาของผม มันก็คงไม่ทำให้แทฮยองตื่นขึ้นมา

ผมเดินกลับมาจากการซื้อกาแฟดำ ยืนอยู่หน้าห้องของเขา พลางมองเข้าไปในห้องของแทฮยองน่าแปลกที่พยาบาลและหมอวิ่งวุ่นเข้าห้องเขากันเต็มไปหมด 

'ไม่ นายจะจากฉันไปไม่ได้นะ'
ความคิดแย่ๆในใจกำลังตีรวนตัวผมไปหมด ทำให้กาแฟที่ซื้อมาร่วงไปตอนไหนผมก็ไม่รู้สึกความร้อนของมันเลยสักนิด พยาบาลวิ่งกันอย่างเร่งรีบ ลากเตียงของแทฮยองออกมา พวกเขาเข็นแทฮยองไปที่ไหนสักแห่งอาจเป็นห้องฉุกเฉินผมได้แต่วิ่งตาม

"แทฮยองกลับมา!!"

"กลับมาได้โปรด เอาชีวิตของฉันไปก็ได้ถ้ามันจะทำให้นายฟื้นขึ้นมา ฮึก... ได้โปรดนะ"

ผมตะโกนดังลั่นโถงทางเดินที่มีคนพลุกพล่านแต่ดูเหมือนจะไม่มีใครได้ยิน น้ำตาของผมไหลลงอีกครั้งก่อนที่ผมจะลงไปกองกับพื้น ผมใช้มือสกปรกของตัวเองทุบเข้ากับพื้นอย่างรุนแรง ผมเกลียดตัวเองชิบหาย เกลียด อยากตายไปซะถ้ามันจะทำให้แทฮยองฟื้นขึ้นมาได้ อยากจะชดเชยความผิดทุกอย่างด้วยชีวิต 

   อ่า .. ผมสลบไปนานเท่าไหรนะ จำอะไรไม่ค่อยได้เท่าไหร ผมกระพริบตาหลายครั้งเพื่อไล่ความมัวของภาพตรงหน้า

ผู้ชายร่างสูงผิวน้ำผึ้งกำลังยืนบนดาดฟ้า ใบหน้าคมคายที่คุ้นเคยมากจนใจผมเต้นระรัวแต่ก็ไม่รู้สาเหตุว่าทำไม บนเสื้อคนไข้เต็มไปด้วยหยดน้ำตาที่เจ้าตัวคงใช้เสื้อเช็ด

'นิสัยเด็กจังเลยนะ'

ผมยิ้มบางให้กับคนตรงหน้า เราสบตากันดวงตาคู่สวยมองผมด้วยใบหน้าเฉยเมย มีแต่หยาดน้ำตาที่พรั่งพรูออกมา ผมเดินเข้าไปหาเขาอยากจะถามว่าเป็นอะไรทำไมถึงมาร้องไห้อยู่ตรงนี้

'เอ๊ะ ...' มือของผมที่จะยื่นไปแตะร่างบางนั้นกลับทะลุผ่านไปอย่างง่ายดาย 'บ้าน่า' ผมลองพยายามแตะร่างบางอีกทีแต่มันก็เหมือนเดิม

" จอน จองกุก " ร่างบางหันมาทางผม ผมมองใบหน้าคนตรงหน้านิ่งๆทั้งตกใจที่ไม่สามารถสัมผัสคนตรงหน้าได้และ ชื่อ จองกุก อะไรนั้นน่าแปลกที่เหมือนเป็นชื่อของผม ว่าแต่.. 'ผมชื่ออะไร?'

ผมค่อยๆก้มลงมองพื้น สิ่งที่เห็นคือขาของผมค่อยๆจางไป มันค่อยๆลามขึ้นมาเรื่อยๆจนถึงสะโพก ผมมองคนตรงหน้าที่ยังร้องไห้ เจ้าตัวดูเหมือนจะไม่รับรู้การมีอยู่ของผมซะเลย

 ผมกำลังอึ้งกับภาพที่เกิดขึ้นตรงหน้า ทุกอย่างเริ่มพร่ามัวพร้อมกับร่างของผมที่เลือนหายไปมีแต่คนตรงหน้าเท่านั้นที่เด่นชัด ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นหรอกนะ แต่อยากกอดปลอบคนตรงหน้าจัง

" ฉันรักนาย จอน จองกุก คิมแทฮยอง รักนายที่สุดและจะรักนายตลอดไป และแม้ว่าจะเกิดอีกกี่ครั้ง ...ฮึก ได้โปรดเรามาพบกันอีกนะ " ร่างบางตรงหน้าพรั่งพรูคำพูดมากมายออกมา แต่ผมชักจะฟังไม่ออกแล้วสิ ทุกอย่างมันเลือนรางหายไปเร็วมาก แต่ผมไม่อยากให้คนตรงหน้าเลือนหายไปเลย ได้โปรด พระเจ้า ลูกอยากสัมผัสคนตรงหน้าเหลือเกิน อยากกอดคนตรงหน้าทั้งที่ไม่รู้จัก อยากปลอบประโลม

ผมกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น แม้ว่ามันจะไม่มีผลกับคนตรงหน้า ความรู้สึกในตัวผมมันรุนแรงเหลือเกินเหมือนกับเคย 'รัก' คนๆนี้

" อุ่นจังเลย นายคงเป็นดวงวิญญาณมากอดฉันสินะจองกุกอ่า..." แทฮยอง ยิ้มกว้างพร้อมหยดน้ำตาใสที่ไหลออกมา

หัวใจผมเจ็บปวด และเหล็กสลายภายในร่างกายที่เลือนหายไปนี้คงมีแค่อวัยวะที่เรียกว่า 'หัวใจ' ที่ยังคงมีความรู้สึก

ไม่รู้ว่าผมจะร้องไห้ทำไม ในช่วงเวลาสุดท้ายที่ก่อนผมจะเลือนหายไป ภาพของแทฮยองตรงหน้านั้นเลือนรางไปและไม่ชัดเจน แต่ก่อนที่ผมจะเลือนหายไปผมหวังอย่างนึง ผมอยากจะเป็น

'จอน จองกุกของคุณ คิม แทฮยอง '