กาลครั้งหนึ่งนานมาเเล้ว มีเด็กหญิงธรรมดาคนหนึ่ง เธอมาจากครอบครัวธรรมดา                      หน้าตาธรรมดา พ่อเเละเเม่ของเธอรักเธอเหมือนพ่อเเม่คนอื่นๆ                                                    พวกเขาสัญญาว่าจะซื้อของขวัญวันเกิดให้เธอในวันเกิดครบรอบ 18 ปี 

เด็กหญิงเฝ้ารอวันเกิดนั้นอย่างใจจดใจจ่อ เธอคิดว่าพ่อเเม่คงจะไม่ว่าอะไรหากเธอเลือกของขวัญด้วยตัวเอง เธอชวนพ่อเเละเเม่ของเธอไปเดินเลือกซื้อของขวัญ เเม้จะเหลือเวลาอีกหลายวัน     เเต่พวกก็ยอมไปโดยดี 

ใบหน้าเด็กหญิงยิ้มเเย้มเบิกบาน มีเเต่ความสุขเอ่อล้นในใจ คงเพราะวันเกิดปีที่ 18                มีเเค่ครั้งเดียวกระมังเด็กหญิงคิด 

เด็กหญิงเดินผ่านร้านขายเครื่องเขียน ภายในตกเเต่งด้วยภาพวาดหลากสีสัน ยิ่งมองผ่านเเสงไฟสีเหลืองในร้าน ยิ่งทำให้ตาของเธอเป็นประกาย เธออยากจะวาดภาพเเบบนั้นบ้าง

“คุณเเม่ขา หนูอยากได้พู่กันเป็นของขวัญวันเกิด”

“เเม่ว่าพู่กันใช้ได้ไม่นานหรอกนะ”

“นั่นน่ะสิ ไม่คุ้มค่าเอาเสียเลย” คุณพ่อของเธอสำทับ

“งั้นหรอคะ” เด็กหญิงพยักหน้าเข้าใจ 

ระหว่างที่กำลังเดินผ่านร้านต่างๆ เธอก็ครุ่นคิดอย่างหนัก อะไรกันหนอที่จะคุ้มค่าเเละพอใจ      พ่อกับเเม่ เธอเดินผ่านร้านอาหารราคาเเพง พลันคิ้วที่ขมวดมุ่นของเธอก็คลายลง 

“คุณพ่อขา งั้นเลี้ยงอาหารร้านนี้เป็นของขวัญวันเกิดได้ไหมคะ”

“อาหารพวกนี้พ่อทำให้หนูกินที่บ้านก็ได้นะ ไม่ต่างกันเท่าไรหรอก”

พวกเขาเดินต่อไป คราวนี้เด็กหญิงหยุดอยู่หน้าร้านขายเสื้อผ้า พินิจดูเสื้อคลุมสีเเดงเลือดหมู    มันช่างสง่างามเหลือเกินในความคิดของเธอ 

“คุณเเม่ขา หนูชอบเสื้อตัวนี้มากเลยค่ะ ซื้อให้เป็นขวัญวันเกิดได้ไหมคะ”

“มันไม่เหมาะกับลูกเอาเสียเลย”

“พ่อก็ว่าอย่างนั้นนะ ความชอบไม่สำคัญหรอกเลือกสิ่งที่เหมาะสมสิ”

เด็กหญิงคอตกก้มหน้าเดินต่อไป ไม่นานก็ผ่านร้านเสื้อผ้าอีกร้านเป็นร้านที่ดูหรูหรา ของภายในร้านคงราคาเเพงทีเดียว คราวนี้คุณพ่อหยิบชุดคลุมสีขาวที่ดูเรียบหรูมาสวมให้เธอ                 เเล้วพ่อเเม่ของเธอก็ยิ้มออกมา

“มันช่างเหมาะกับลูกเหลือเกิน”

“เเต่หนูไม่ชอบเลยนะคะ”

“เเต่มันดูดีมากเลยนะลูกสักวันหนูต้องชอบมันเเน่” 

ไม่รู้ว่าเพราะเหนื่อยล้าจากการเดินทางมาไกลหรือไม่รู้ว่าจะเลือกอะไรเเล้วกันเเน่                   เด็กหญิงตอบตกลง 

จากนั้นเธอสวมเสื้อตัวนี้เป็นประจำจนเข้าสู่ปีที่หก เธอโตเป็นหญิงสาวท่าทีนิ่งเฉยดูสุขุม 

วันหนึ่งเธอสวมชุดคลุมสีขาวตัวนั้นเเล้วยืนมองภาพตัวเองที่หน้ากระจก สภาพของมันดูดีทีเดียวถ้าเทียบกับระยะเวลาที่ยาวนาน เเต่พอมองดูเเล้วหญิงสาวกลับไม่ชอบใจเสียเลย 

เป็นเช่นนี้ทุกครั้งที่เธอมองภาพตัวเองในชุดคลุมสีขาว มันเหมาะกับเธอก็จริงเเต่มันทั้งหนักอึ้งเเละไม่อบอุ่นเอาเสียเลย เเต่เธอไม่สามารถโยนเสื้อตัวนั้นทิ้งได้ คงอยู่ด้วยกันมานานจนชินเสียเเล้ว

เธอกระชับเสื้อเข้าหาตัวเเล้วเดินทางไปยังย่านการค้า เธอเห็นของขวัญเหล่านั้นที่เธอเคยอยากได้ คำถามหนึ่งผุดขึ้นในใจหญิงสาว ‘ถ้าวันนั้นเธอเลือกของขวัญชิ้นอื่นจะเป็นยังไงกันนะ ถ้าเธอดื้อรั้นอีกสักหน่อยเธอจะได้ของขวัญที่เธอชอบใจมากกว่านี้หรือเปล่า’