ผมยืนนิ่งด้วยความตกใจ ไม่แน่ใจว่ามาสเตอร์เดฟยังมีชีวิตอยู่หรือตายไปแล้ว แต่อยู่ๆ ก็ได้ยินเสียงครางออกมาจากร่างกายอันใหญ่โต มาสเตอร์ยังหายใจอยู่! มาสเตอร์คนอื่นๆ รีบวิ่งมาดูและไล่ให้เด็กๆ เข้าไปอยู่ในห้องเรียน วันนั้นพวกเราไม่ได้ไปเข้าแถว และมีรถพยาบาลมารับตัวมาสเตอร์เดฟไป
หลังจากนั้นมาสเตอร์เดฟก็หายตัวไปหลายเดือน หลังคาถูกปิดซ่อมและทางเดินขึ้นดาดฟ้าก็ถูกปิดตาย หลายคนบอกว่ามาสเตอร์เดฟคงขึ้นไปช่วยคนงานก่อสร้างซ่อมหลังคา แต่พวกเราคิดว่ามาสเตอร์น่าจะใช้ดาดฟ้าเป็นที่สูบบุหรี่แล้วพลัดตกลงมามากกว่า
อย่างไรก็ตามประมาณปลายเดือนกุมภาพันธ์ มาสเตอร์ก็กลับมาพร้อมกับผ้าพันแผล เฝือก และไม้ค้ำยัน พวกเราทั้งชั้นมองแกเป็นตาเดียว
“Wendell, come here.” แกฮึ่มฮั่มทันทีที่เห็นหน้าผม
ผมก็ตกใจสิ ทำไมวะ ผมลุกไปหน้าห้องอย่างว่าง่าย ขณะที่แกลากเก้าอี้ตัวหนึ่งมาตั้งและสั่งให้ผมยืนบนนั้น
“Stand on this chair and turn to your friends.” แกพูด และยกไม้ค้ำยันกายสิทธิ์ขึ้นมา “Spread your arms.”
เฮ้ย! ใจเย็นนนน มาสเตอร์!
คิดว่ามาสเตอร์จะทำโทษอะไรผม แต่สุดท้ายแกแค่จะใช้ผมเป็นหุ่นชี้ให้ทุกคนดูว่ากระดูกแกตรงไหนหัก ตรงไหนร้าว และตรงไหนที่เป็นแผลใหญ่ๆ แต่ด้วยชั้นไขมันที่แกสะสมไว้คงช่วยรับแรงกระแทกไว้เยอะ จึงไม่เป็นอะไรมาก
หลังจากนั้นแกก็มาสอนตามปกติจนกระทั่งลาออกเพื่อกลับไปหาครอบครัวพร้อมๆ กับที่พวกเราจบประถมหก ก่อนจากกันมาสเตอร์บอกว่าจะจำพวกเราไว้ตลอดไป หากแต่ผมว่าจริงๆ แล้วเป็นพวกเราต่างหากที่จะจำมาสเตอร์ได้ตลอดไป
แฮกริดนักสูบบุหรี่ ผู้หล่นลงมาจากท้องฟ้า
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in