ไม่รู้ว่าหมดสิทธิ์ที่จะพูดว่าเราไม่ถนัดงานแนว ‘เรื่องแต่ง’ รึยัง

เพราะถ้าลองไล่อ่านหนังสือแนวเรื่องแต่ง (Fiction) หลายๆ เล่มของสำนักพิมพ์แซลมอน เราพูดซ้ำๆ ย้ำๆ ว่าเราไม่ถนัดในการทำหนังสือแนวนี้เอาเสียเลย ต่างจากหลายสำนักพิมพ์ที่มีแนวคิดทางวรรณกรรมที่เข้มข้น มีประสบการณ์การอ่านนวนิยายหลายหลากจากทั่วทุกมุมโลก อ่านงานที่ลึกล้ำดำดิ่งที่ต้องอาศัยเวลาทำความเข้าใจพอสมควร อีกทั้งมีประสบการณ์ในการเลือกเฟ้นนักเขียนไทยอย่างโชกโชน ซึ่งเราไม่ถนัดเลย

ในหนังสือหมวดนี้ เรายังคงแนวคิดเดิมเอาไว้ คือหากพบว่าเล่มไหนสนุกจนหยุดอ่านไม่ลง หรือเมื่ออ่านจบแล้วเราอยากรีบโทร.ไปหาเพื่อนให้ออกมารับเอาไปอ่านเสียเดี๋ยวนั้นนั่นแหละ คือหนังสือที่เราอยากจัดพิมพ์ให้ผู้อ่านของเราได้อ่าน

ตั้งแต่รวมเรื่องสั้น ฮาวายประเทศ จิรัฏฐ์ ประเสริฐทรัพย์ กับสำนักพิมพ์แซลมอนก็ไม่ใช่คนห่างไกลกัน ทุกทีที่เจอกันในโซเชียลเน็ตเวิร์กเราทักทายกันอย่างคุ้นเคย หัวข้อที่หยิบยกมาคุยกันก็ไม่พ้นเรื่องผลงานใหม่ของเขา เพราะหลังจาก ฮาวายฯ พิมพ์ออกไปเราก็เห็นแค่เรื่องสั้นเล็กๆ น้อยๆ ที่เขาแจมกับคนอื่น

เขาบอกว่าเขากำลังเขียนนิยาย “เขียนเสร็จเมื่อไร ผมจะตรงมาที่แซลมอน” เขาว่าอย่างนั้น

สองสามเดือนผ่านไป เขาก็มาจริงๆ อีเมลต้นฉบับ พิพิธภัณฑ์เสียง ก็เดินทางมานอนอยู่ในกล่องอินบ็อกซ์ของเรา

และแทบไม่ต้องบอกสาเหตุ ว่าทำไมเราตัดสินใจพิมพ์นวนิยายเล่มแรกของเขา

ไม่ใช่แค่เพราะเราสนิทสนมกันแน่นอน

จิรัฏฐ์อายุยี่สิบเจ็ด เรากับเขาอยู่ในวัยเดียวกัน เช่นเดียวกับนวนิยายของเขา ที่เต็มไปด้วยกลิ่นอายของคนวัยนี้ วัยที่สมาธิสั้น หมกมุ่นอยู่กับเรื่องราวแค่นิ้วนับ ทว่าอยู่กับอะไรได้ไม่นาน เต็มไปด้วยความไม่เข้าใจ ล้นไปด้วยความสับสน วุ่นวายอยู่กับจินตนาการ คิดว่าตัวเองรู้แจ้ง เข้าใจว่าตัวเองปราดเปรื่อง และคิดว่าความรักเป็นโลกของคนเพียงสองคน ขณะเดียวกับที่คิดว่าความรักเป็นเรื่องของโลกทั้งใบ เราต่างพยายามทำความเข้าใจกับมัน ทั้งที่รู้ว่าไม่มีวัน

เรื่องสำนวนสำเนียงการเขียน จิรัฏฐ์ไม่แพ้ใครในรุ่น ถึงเขาจะพูดเรื่องยากๆ อยู่บ้าง แต่ก็ไม่ลึกลับจนน่าหมั่นไส้ว่าจะซ่อนเร้นอะไรนักหนา (เราเป็นพวกหมั่นไส้คนง่าย) แต่เขาก็ไม่กลัวที่จะใช้คำโตอยู่ในบางวรรค ซ่อนนัยอย่างตรงไปตรงมาในบางบรรทัด ตั้งแต่ ฮาวายประเทศ จนกระทั่ง พิพิธภัณฑ์เสียง เล่มนี้

เนื่องจากเราเล่าอะไรไม่ได้มากนักเพราะอาจจะผิดมารยาทต่อผู้อ่าน และป่วยการที่จะเล่าเพราะในอีกไม่กี่หน้าก็จะเข้าสู่ช่วงที่จิรัฏฐ์เริ่มเปล่งเสียงในแบบของเขาผ่านตัวอักษรนับหมื่นนี้ จึงขอเกริ่นเพียงเล็กน้อยว่า อย่าเพิ่งด่วนสรุปอย่างงุนงงกับนวนิยายรักสมาธิสั้นของจิรัฏฐ์เรื่องนี้ การเล่าเรื่องกระโดดอาจเรียกร้องทักษะในการอ่านและฟังของผู้อ่านอยู่บ้าง เนื้อหาบางตอนอาจสะกิดใจและจิ้มถูกต่อมศีลธรรม กระนั้นก็อย่าได้รำคาญ ทางที่ดี ลองปล่อยตัวปล่อยใจไปกับเนื้อเรื่อง ในพิพิธภัณฑ์เสียงแห่งนี้คุณอาจจะได้ยินเสียงบางชนิดที่ไม่เคยได้ฟังจากที่ไหน

อย่างที่บอก ที่เราเอานวนิยายเล่มนี้มาให้ผู้อ่านที่รักได้อ่าน

ไม่ใช่แค่เพราะเราสนิทสนมกันแน่นอน