เขาบอกรักเธอแค่เพียงในคืนฝนตก

ท่ามกลางเสียงครั่นครืนนอกหน้าต่าง และหยดน้ำที่กระทบกันสาดห้องพัก




อากาศที่เย็นอยู่แล้วเหน็บหนาวยิ่งกว่าเก่า และผิวของเธออุ่น อุ่นจนแทบร้อนใต้ฝ่ามือเขา

เส้นผมดำสนิทเลื้อยลงเต็มหมอน ดวงตาเธอมีแค่เขา ริมฝีปากเธอยิ้มให้เขา
และในตอนนั้น คือเวลาที่เธอไม่ได้เป็นของเขา แต่เขาเป็นของเธอ

ของเธอโดยสมบูรณ์





เธอบอกรักเขาบอกครั้ง ทุกครั้งที่มีโอกาส
บอกซ้ำ ๆ ทดแทนที่เขาไม่ได้บอกเธอ บอกแทนการบอกรักกันและกัน

เธอบอกว่ามันทำให้เธอรู้สึกว่าเธอยังเป็นของเขา



แต่ในวันฝนตก เขาเป็นของเธอ




ผิวเขาร้อนผ่าวใต้มืออันอ่อนโยนของเธอ

นิ้วที่มีรอยน้ำหมึกล้างไม่ออกแตะข้างแก้มเขา ลูบไล้จดจำรูปใบหน้า

หัวแม่มือลากสัมผัสเครารกเรื้อ

เธอหัวเราะเมื่อจุมพิต บอกให้เขาโกนหนวดเคราเสียบ้าง
แต่เธอก็ยังจูบเขา จูบทั้งที่หนวดเคราเหล่านั้นทำผิวอ่อนเป็นรอยแดง และทำริมฝีปากบวมช้ำ



เขาไม่อาจฝากรอยจูบไว้บนร่างกายเธอได้
แต่ริ้วร้อน เบาบางของหนวดเคราก็ไล้ลากเป็นสีแดงเรื่อบนร่างกายเธอ




ฝนนอกหน้าต่างยังคงตกหนัก

เมื่อหยุดแล้วคงมีแต่หมอกฝน

แต่ในห้องของเธอก็มีม่านหมอกจากลมหายใจ




เธอเรียกชื่อเขา ซ้ำ ๆ




เขาบอกรักเธอ บอกรักเธอในวันฝนตก

ทุกครั้งที่ฟ้าร้อง



เพื่อให้เสียงฟ้ากลบคำรัก
ที่เขาเอ่ยไม่เป็น










(แรงบันดาลใจจากเพลง Neptune - Sleeping At Last)