บางครั้ง เขาก็คิดถึงเธอ
เหมือนที่ผืนดินแห้งแล้งในฤดูร้อนคิดถึงเม็ดฝน




คิดถึงปลายนิ้วมือเปื้อนน้ำหมึกที่ยอมละจากหน้าหนังสือมาลูบศีรษะเขาทุกครั้งที่ทิ้งตัวลงใส่ตัก

คิดถึงกลิ่นกระดาษเก่าที่ติดเสื้อผ้า

คิดถึงเตียงนอนของเธอที่แทบไม่เหลือที่ว่างอะไรให้นอนเพราะกองสุมไปด้วยกระดาษ แต่ก็มีที่ว่างพอจะให้เขานอนกอดเธอได้จนถึงเช้า
คิดถึงเส้นผมของเธอ และเปียเส้นเล็กที่แอบซ่อนอยู่กับกลุ่มผมสีเดียวกับขนนกกาน้ำ กับปลอกเงินที่ถักร้อยกับเส้นผม


คิดถึงเสียงของเธอ ไม่ว่าจะตอนหัวเราะอย่างอ่อนอกอ่อนใจ ตอนที่โกรธเขา ตอนที่อธิบายเรื่องยาก ๆ ให้เข้าใจง่ายขึ้น แม้เขาจะแทบไม่เข้าใจอะไรมากขึ้นไปกว่าเดิมเลยก็ตามที


คิดถึงเสียงของเธอตอนที่ตอบตกลงจะแต่งงานกับเขา







แต่ทั้งหมดที่เขาเหลืออยู่ คือชุดเจ้าสาวเปื้อนเลือด
และหลุมศพของเธอ