รู้จักกันมายี่สิบปี เรื่องบางเรื่องก็พบเจอบ่อยจนเรียกได้ว่าซ้ำซาก


ก่อนตัดสินใจคบหากันเป็นแฟน พอย้ายออกจากบ้านมาอยู่หอตอนเข้ามหาวิทยาลัย แม้จะอยู่กันคนละคณะ อิวะอิสึมิกับโออิคาวะก็ใช้เวลาอยู่ร่วมกันแทบจะทุกวันหยุดอยู่แล้ว ครั้นขยับระดับความสัมพันธ์ พวกเขาก็หาเวลาพบหน้ากันได้แทบทุกวัน


ถ้าไม่เข้ามหาวิทยาลัยพร้อมกันตอนเช้า ก็หาเวลาทานข้าวกลางวันด้วยกัน ในหนึ่งสัปดาห์ต้องมีเวลาที่ได้กินมื้อเย็นพร้อมกันอย่างน้อยสี่วัน และเดทหนึ่งถึงสองสัปดาห์ต่อครั้ง


ซื้อของ ดูหนัง ไปสวนสนุก เข้าสวนสาธารณะ ไม่ก็นอนดูโทรทัศน์หรือทบทวนบทเรียนอยู่ที่ห้อง อาทิตย์ไหนอิวะอิสึมิต้องไปซ้อมวง หล่อนก็รบเร้าขอตามไป หรือถ้าโออิคาวะต้องไปถ่ายแบบ บางครั้งเขาก็ตามไปรอรับเธอบ้าง เวลาเธอซ้อมวอลเล่ย์บอลที่มหาวิทยาลัยก็เช่นกัน


ทำประจำกลายเป็นรูปแบบตายตัว


ถามว่าเขารังเกียจไหม อันที่จริงแล้วก็เปล่า


เขารู้จักเธอมาเนิ่นนาน เรื่องอยู่ด้วยกันบ่อยนั้นก็เป็นมาแต่ไหนแต่ไรตั้งแต่สมัยเป็นเพื่อน จนคนนอกเข้าใจเอาเองเสียด้วยซ้ำว่าเขาเป็นแฟนกับเธอแต่ไหนแต่ไร


เพียงแต่… นานวันเข้า อิวะอิสึมิก็รู้สึกว่าอยากมีเวลาเป็นของตัวเองบ้าง


อยากเว้นระยะห่างให้พอได้คิดถึง อยากมีเรื่องของเธอที่เขาไม่รู้ อยากให้เธอเล่าให้เขาฟัง


จะเรียกว่าโหยหาความแปลกใหม่ก็คงได้


แม้แต่คำพูดโต้ตอบต่างๆ ของเธอ ผ่านไปนานเข้า เขาก็คาดเดาได้ทั้งหมด ตัวเธอเองก็คงเป็นเช่นนั้นกับเขาเหมือนกัน


อิวะอิสึมิยังรู้สึกดีกับโออิคาวะเหมือนเดิม เธอยังเป็นเพื่อนสมัยเด็กคนเก่าที่เขานึกชอบและผูกพัน ไม่มีจุดไหนเปลี่ยนไป


รอยยิ้มของเธอยังเหมือนเดิม สัมผัสของเธอคงเดิม





“ชอบอิวะจังที่สุดเลย”


แม้แต่คำบอกรักของเธอก็ยังไม่เปลี่ยนแปลง










เพียงแต่…




นานวันเข้า แม้แต่คำว่ารักยังฟังดูซ้ำซากจำเจ







—...