โออิคาวะ โทรุยืนนิ่งอยู่หน้าประตู


ในสองมือมีถุงขนมและเครื่องดื่มที่เพิ่งซื้อมาจากร้านสะดวกซื้อ เธอวางของลง ถอดรองเท้า เก็บใส่ชั้น ถอดเสื้อโค้ท ก่อนจะก้าวเข้าห้องพักของตนเอง


ตลอดระยะเวลานั้น สายตาของเธอไม่ละห่างจากอิวะอิสึมิ ฮาจิเมะเลยแม้แต่น้อย


เพื่อนสมัยเด็กของเธอกำลังนอนพังพาบอยู่บนพื้น มีหนังสือเรียนปิดหน้า และสมุดจดกองอยู่ที่ปลายเท้า


ดูไม่จืด


เธอลงไปซื้อของว่างแค่สิบห้านาที อิวะอิสึมิหลับไหลไปได้ขนาดนี้ ไม่รู้ว่าไปเหนื่อยมาจากไหน


อุตส่าห์ชวนมาอ่านหนังสือด้วยกันแท้ๆ


ถึงแม้ว่าเธอกับเขาจะเรียนกันคนละคณะ แต่การมีเพื่อนคอยเรียกสติและพูดคุยคลายความเบื่อก็ทำให้การทบทวนบทเรียนไม่ใช่เรื่องยากลำบากมากเกินไปนัก


เพราะดูสิ… ปล่อยให้อยู่คนเดียวแค่แป๊บเดียวก็หลับไปแล้ว ถ้าแยกอยู่ในห้องทั้งวันจะขนาดไหน


“อิวะจังนี่น้า…” โออิคาวะถอนหายใจ ย่อตัวลงนั่งเรียบร้อยใกล้ศีรษะของอิวะอิสึมิ


โดยปกติแล้วเธอมักจะเป็นฝ่ายโดนเพื่อนคนนี้ตักเตือนเสียมากกว่า แต่ก็มีบ้างเช่นกันที่กลายเป็นฝ่ายสลับบทบาท ให้เธอได้เป็นคนดูแลบ้าง


พินิจพิจารณาเครื่องหน้าทีละอย่าง ไล่จากเรือนผมลงมาเปลือกตา ปลายจมูก ริมฝีปาก สันกราม โครงหน้า จนถึงลำคอ


พอนอนหลับสนิทเช่นนี้ อิวะอิสึมิก็ดูเหมือนเด็กหนุ่มทั่วไป ไม่มีร่องรอยความตึงเครียด ไม่มีสองคิ้วขมวดมุ่น ไม่มีถ้อยคำต่อว่าห้วนสั้นที่มักส่งมาให้เธออยู่บ่อยๆ


รู้อยู่หรอกว่าเพื่อนเป็นห่วง แต่บางทีก็อดน้อยใจไม่ได้


ทีกับผู้หญิงคนอื่นไม่เห็นจะเป็นแบบนี้ ติดจะขี้ประหม่าและสุภาพเสียด้วยซ้ำ


ราวกับคนละคนที่อยู่กับเธอ


...บอกตามตรงก็ได้ว่าอิจฉา


“หน้าไม่ดุก็ดูดีจะตาย ทำไมถึงชอบดุอยู่เรื่อย เป็นพ่อหวงลูกสาวหรือยังไง” โออิคาวะพึมพำ ยื่นมือไปจิ้มหน้าผากอิวะอิสึมิเบาๆ


คนหลับส่งเสียงอืออาในลำคอ สองคิ้วผูกเป็นปม เธอจึงรีบชักมือกลับ ด้วยกลัวว่าเพื่อนจะตื่นขึ้นมาเสียก่อน


...อันที่จริงก็ควรจะปลุกให้ตื่นหรอก แต่เธออยากดูเขาแบบนี้นี่


เฝ้ามองเขามาเนิ่นนาน รู้จักกันตั้งแต่เด็กจนแทบจะนึกภาพวันที่ไม่ได้อยู่ด้วยกันไม่ออก จนตัดสินใจทิ้งโอกาสเดินทางเข้าไปเรียนในเมืองหลวงไป ...เพื่อที่จะยังได้อยู่ใกล้เขา


ไม่ว่าจะตัดสินใจทำอะไร ก็มีเขาเป็นปัจจัยหนึ่งในการตัดสินใจเสมอ


ถึงจะเคยคบหากับคนอื่นมาก่อน แต่สุดท้ายก็เลิกรากันไป เพราะมีเขาอยู่ในห้วงคิดแทบตลอดเวลา


“อิวะจังนี่หัวทึบจริงๆ …”


เธอยื่นหน้าเข้าใกล้ เพ่งมองทุกรายละเอียดบนใบหน้าของเขา กระซิบเสียงแผ่วเบา


“...แสดงออกขนาดนี้แล้วยังไม่รู้อีก ต้องให้ผู้หญิงเป็นคนพูดก่อนหรือยังไง…”




ว่าชอบ


ชอบมาตั้งนานแล้ว




กระซิบเสียงผะแผ่วจนแม้แต่ตนเองยังแทบจะไม่ได้ยิน ก่อนจะก้มลงแนบหน้าผากกับเขา ปล่อยให้กลุ่มผมยาวตกปรกใบหน้าเด็กหนุ่ม


ใกล้กันแค่นี้ แต่กลับรู้สึกเหมือนอยู่ไกลแสนไกล


ทั้งที่เธอคือโออิคาวะ โทรุ สาวสวยมีเสน่ห์ที่มีคนเข้ามาจีบมากมาย แต่เธอก็ปฏิเสธกลับไปแทบทุกราย


เพราะเจ้าเพื่อนหัวทึบนี่คนเดียว


ถอยกลับมา ถอนหายใจ ก่อนดันตัวลุกขึ้นยืน มุ่งหน้าตรงไปต้มน้ำร้อน


ไว้ชงโกโก้เสร็จค่อยปลุกแล้วกัน
















โดยหารู้ไม่เลยว่า














คนที่คิดว่าหลับอยู่นั้น แท้จริงตื่นอยู่นานแล้ว






—...