“ทุกๆ วัน อย่างน้อยที่สุดเราควรฟังเพลงสักหน่อย อ่านบทกวีดีดีสักบท มองภาพเขียนงามๆ สักภาพ และถ้าเป็นไปได้ พูดจามีเหตุผลสักไม่กี่คำก็พอ” 

-โยฮันวูฟกัง ฟอน เกอเธ

.

พอเริ่มโตเป็นผู้ใหญ่ มีหน้าที่การงาน มีบทบาทที่ได้รับ มีเครื่องแบบ มีป้ายพนักงานห้อยคอ บางคนเป็นคุณพ่อคุณแม่ หลายครั้งก็ยอมรับว่าสิ่งเหล่านี้ทำให้ตัวตนหรือความต้องการลึกๆ ของเราต้องถูกเก็บไว้ เพราะแสดงออกไปอาจจะไม่เหมาะสม 

และแม้การงานส่วนใหญ่จะทำเพียงวันละ 8 ชั่วโมง แต่บางครั้งก็ยากเหลือเกินที่จะไม่เก็บเรื่องเครียดมาคิดต่อที่บ้าน หรือหอบงานที่ทำไม่เสร็จมาสะสาง นั่นยิ่งทำให้พื้นที่ชีวิตส่วนตัวหดแคบลงไปอีก 

ทางออกที่แม้จะฟังดูหักดิบไปบ้าง แต่มันคือการที่เราต้องแบ่งกะชีวิต และตระหนักว่าชีวิตยังมีเรื่องอื่นนอกจากงานรอความสนใจเราอยู่เช่นกัน ซึ่งนั่นรวมถึงการมีเวลาให้กับตัวเองด้วย 

ในแต่ละวันเราจึงควรแบ่งเวลาให้กับการทำในสิ่งที่ตัวเองรัก ทำอะไรแบบไร้ตรรกะ ไม่ต้องคิดเยอะบ้าง ปลูกต้นไม้ เล่นกับแมว ฟังเพลง อยู่กับธรรมชาติสงบๆ กลับสู่การเป็นตัวของตัวเองอย่างแท้จริง...

เวลาช่วงสั้นๆ กิจกรรมเล็กๆ น้อยๆ ที่ดูเหมือนไร้ค่าและไม่ได้นำมาซึ่งรายได้ใดๆ เหล่านี้ อาจเป็นช่วงเวลาแห่งการชุบชูหล่อเลี้ยงจิตใจ และช่วยเพิ่มพลังชีวิตที่ใกล้เหือดแห้งให้กลับสดชื่นอีกครั้ง

 ————————-

อ่านบทความที่เขียนจากใจทุกวันที่

เว็บไซต์ - https://daisyinspire.wordpress.com/

เฟสบุ๊ก - https://m.facebook.com/daisyinspire/