เราปรารถนาที่จะมีความรักที่ดี หลายหลายครั้งในตอนนี้
เรารู้สึกเสียดายความรักในวัยเด็ก
เรารูู้สึกอยากมีความรักในช่วงเวลา ม.ต้น ม.ปลาย
ใครใครแม่งก็คงมองแค่ว่า เราแก่แดด
แต่เรากลับมองว่า
ความรักในวัยเด็ก เป็นความรักในอุดมคติของเรา
เราไม่ได้มองถึงความรักแบบพากันลงเหว
หรือพากันเที่ยว เกเร ไม่รงไม่เรียน โดดเรียน
เพราะวัยเราในตอนเรียน เราเรียนจริงๆ
เราไม่ได้เรียบร้อย แต่ตอนนั้นความเกเรมันไกลเกินไป
เกเรสุดๆ ก็อาจจะแค่โดดเรียนพิเศษเท่านั้นแหละ!
แต่เรารู้สึกว่าความรักในตอนนั้น คือความสบาย
พอคิดแล้วรู้สึกเบา
ในความคิดของเรา ความรักตอนนั้นจะมีอะไรมากไปกว่า
ตื่นเช้ามา อยากมาโรงเรียนเพราะจะได้มาเจอกัน
ตื่นเช้ามา อยากมาโรงเรียนเพราะรู้ว่าตอนเย็นจะได้เจอกัน
เราเจอกันหลังเวลาเลิกเรียน เราโทรคุยกัน มันเป็นความธรรมดา
แต่เรารู้สึกว่าลงตัว ...
เราจบไม่ลงว่ะ
มีหลายความคิดอยู่ในหัวตอนนี้
บางอย่างเรียบเรียงไม่ออกว่าจะเขียนยังไงดี
ที่มาเขียนเพราะว่าเราพูดบ่อยๆว่า
เราเสียดาย เราอยากมีความรักในตอนนั้น
ความเรียบง่าย เดินไปส่งขึ้นรถเมลล์ ซื้อขนมฝากให้กัน
ความไม่คาดหวังอะไรจากกันและกันที่มันมากมาย
ไม่ต้องคิดเยอะ ไม่ต้องมีเหตุผลมาจำกัดความรักของเราเยอะ
ถ้าเรามีความรักที่ดีๆในตอนนั้น
ตอนนี้เราอาจจะไม่ต้องการมีความรักอีกก็ได้
เพราะมันมีความรู้สึกที่สมบูรณ์ไปแล้ว
ตอนนี้เรารู้สึกว่าความรักมันยาก
มันมีขีดจำกัดอะไรเยอะแยะไปหมด
องค์ประกอบภายนอกมันเยอะแยะมากมายประกอบการตัดสินใจไปหมด
หลายหลายคนคงรู้สึกว่าเราเขียนอะไรว่ะ
ความรักที่หลายคนเจอมาในวัยเด็กแม่งก็ไม่ได้ดีเสมอไป
แต่ก็นั่นแหละ
เพราะเรายังไม่เคยเจอ
เราแค่คิดในความคิดของเรา
และเรารู้สึกว่าตอนนั้นมันดีกว่าตอนนี้ก็แค่นั้นเอง
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in