เขาเรียก แต่ไม่มีท่าทีว่าอีกฝ่ายจะหันมาตามเสียงเรียกเลยแม้แต่น้อย เจ้าตัวยังคงยุ่งอยู่กับไอศกรีมที่เขาตักให้ และให้ตาย... เขาจำได้ว่าหลังจากปล่อยของกินให้แมวแล้วตัวเองกลับเข้าไปในห้องครัว, พอออกมาก็พบว่าไอศกรีมถ้วยใหญ่พร่องไปเกินครึ่งแล้ว

"กินยังไงเนี่ย เลอะหมด"

เขาว่าด้วยความเอ็นดู ใช้ทิชชู่ผืนบางปาดเบาๆ ตรงมุมปากเจ้าแมวตัวโต อีกฝ่ายหันมากะพริบตาปริบๆ ใส่เขาราวกับแกล้งให้หัวใจทำงานหนัก ริมฝีปากสีสดเคี้ยวหนุบหนับจนน่ามันเขี้ยว⏤น่าบีบปากให้ยู่จริงๆ 

"จะสนใจแต่ไอศกรีมจริงๆ หรือ"

ไม่มีเสียงตอบรับ

โอเค, เขาชักรู้สึกว่าตัวเองเป็นอากาศขึ้นมายังไงยังงั้น

เหลือเพียงไม่กี่ช้อน, ไอศกรีมก็จะหมดถ้วยในที่สุด เจโน่เบือนหน้ามาทางเขา เอียงคอ, และจ้องมองราวกับใช้ความคิด เขาอดสงสัยกับพฤติกรรมนั้นไม่ได้แต่ก็ไม่ทำอะไรไปมากกว่าจ้องกลับ อยากจะรู้เหมือนกันว่าเจโน่คิดจะทำอะไร

"น้อยใจ?"

แจมินอ้ำอึ้ง, ถ้าให้ตอบตรงๆ ก็ไม่

แค่อยากเรียกร้องความสนใจเฉยๆ เท่านั้น

เขากำลังจะปฏิเสธ หากแต่สัมผัสเย็นเฉียบติดจะนุ่มนิ่มบริเวณข้างแก้มนั่นทำให้เบิกตากว้างขึ้นโดยไม่ได้ตั้งใจ ริมฝีปากนุ่มของเจ้าแมวตัวโตกดแนบลงมาบนแก้มเขาเต็มๆ, ไม่มีท่าทีจะผละออก ซ้ำร้ายยังขยับปลายจมูกไปมา ถูไถข้างแก้มเขาราวกับแมวอ้อนเจ้าของ

ให้ตายเถอะ, แจมินรู้สึกหน้ามืดขึ้นมาเสียดื้อๆ

โอเค, ถ้าล้มลงไปก็ฝากแครี่ด้วยแล้วกัน

หัวใจจะวายตายกับความน่ารักของเธอ, เจ้าแมวเอ๊ย

ฟลัฟฟี่ได้มั้ย มูๆๆ เจ้าแมวโอ้น

#octxmn ♡