ผ้าม่านพลิ้วไหวตามแรงลม

"แจมิน ช่วยยกกระถางต้นไม้หน่อยสิ"

เจ้าของร่างโปร่งในชุดนอนสีเทาย่อตัวลงอย่างพยายามจะยกเจ้ากระถางเจ้าปัญหานี่ แต่ดูท่าหลังของเขาจะเคล็ดจากการนอนผิดท่าไปเสียหน่อย เช้าวันนี้เจโน่มีสภาพอย่างที่เห็น, มือเรียวไพล่หลัง นวดเบาๆ บริเวณที่รู้สึกปวดตึง และนั่นทำให้เขาดูเป็นวัยชราก่อนวัยอันควร

"ไปนั่งเลย เดี๋ยวฉันยกเอง"

เสียงทุ้มของแจมินดังขึ้นให้ได้ยิน ก่อนที่เจ้าตัวจะโผล่มาจากด้านหลังจนทำเอาเขาตกใจ แขนแข็งแรงโอบอุ้มกระถางต้นไม้นั่นอย่างสบายๆ จนคนที่ได้แต่ยืนไพล่หลังอดหงุดหงิดใจไม่ได้ แจมินวางมันลงใกล้ๆ กระจกหน้าต่าง, ที่ที่แสงแดดส่องถึงอย่างเต็มที่

"ปวดหลังหรือ ทายาให้ไหม"

"อือ... รบกวนหน่อย"

สัมผัสเย็นๆ จากเจลบรรเทาอาการปวดนวดไล้ไปตามแผ่นหลังช่วงล่าง เจโน่จากที่เคยนั่งหลังตรงกลับเริ่มโงนเงนคล้ายคนง่วงนอน แจมินมือเบาชะมัด, อีกทั้งยังเขายังรู้สึกเพลินจนเคลิ้มหลับได้เลยด้วยซ้ำ

"พิงมาเลยก็ได้"

"ไม่เอาอะ เพิ่งตื่นเอง จะนอนต่อก็ยังไงอยู่"

"อยากนอนก็นอน พักสักงีบจะเป็นไรไป" แจมินว่า พลางรั้งร่างของคนตัวขาวให้พิงอกเขา ดึงผ้าห่มผืนบางมาคลุมขาให้อีกฝ่าย "วันหยุดทั้งที ทำตัวสบายๆ เถอะ"

ไม่พอ, เจ้าของเสียงทุ้มกดจูบลงบนขมับอีกฝ่าย

ริ้วสีแดงพาดผ่านแก้มลามไปจนถึงใบหู

"ก็ได้"

จากนั้น, ก็นอนหลับสบายในอ้อมกอดของแจมินอีกตามเคย

#octxmn ♡