แก้วกาแฟถูกยกขึ้นจรดริมฝีปาก

บ่ายแก่ๆ ในร้านหนังสือกึ่งคาเฟ่นับว่าเป็นสิ่งจรรโลงใจไม่น้อย เขาทอดสายตาออกไปนอกหน้าต่างเมื่อเริ่มรู้สึกปวดขมับและเปลือกตา ในตอนนั้นเองที่เขามองเห็นร่างของใครอีกคนยืนรอข้ามถนนอยู่ตรงฟุตปาธฝั่งตรงข้าม

ใบหน้าของผู้ชายคนนั้นมองมาที่เขา

และมีรอยยิ้มบางประดับอยู่

ชายหนุ่มเบิกตากว้าง

อัตราการเต้นของหัวใจถี่ขึ้นจนน่ากลัว

รถบรรทุกคันใหญ่ขับผ่านไป, ตัดผ่านสายตาเพียงเสี้ยววินาที แต่กลับกลายเป็นเสี้ยววินาทีนั้นได้พาร่างของผู้ชายคนนั้นหายไปด้วย เขากำมือแน่นจนขึ้นข้อขาว

ตาฝาด... แค่ตาฝาดเท่านั้น

เริ่มรับรู้ได้ถึงความร้อนที่ขอบตา เขากลั้นมันไว้, และยกแก้วกาแฟจรดริมฝีปากอีกครั้ง หนังสือเล่มที่เพิ่งซื้อมาใหม่ถูกคั่นเอาไว้, เขาหลับตาลง พยายามเรียกสติตัวเองกลับมา

แต่มันไม่เป็นผล เมื่อเขาลืมตาขึ้น และมองเห็นรอยยิ้มของผู้ชายอีกครั้ง

เขาคนนั้นนั่งอยู่ตรงข้ามเขา, เก้าอี้ตัวเดิม

หนังสือวรรณกรรมที่มักซื้อเป็นจำ

รอยยิ้มน่ารัก และสายตาที่กวาดไปทั่วร้าน

เสียงนุ่มๆ เด่นชัดขึ้นมาราวกับอีกคนมาพูดอยู่ข้างๆ เขา

"ไม่เคยเบื่อเลย..." เขานวดเปลือกตา สะกดกลั้นความร้อนผ่าวไม่ให้กลั่นออกมาเป็นน้ำตา

เป็นเขาเองที่ไม่เคยเดินหน้า, ไม่เคยคิดที่จะหลุดออกจากวงโคจรนี้

พาตัวเองมาอยู่ในที่ที่เป็นความทรงจำ,

ซ้ำไปซ้ำมา

#octxmn ♡