Title : Winter is coming... | ลมหนาวมาแล้วนะ

Author :  Sean

Pairing : Colin Firth x Hugh Grant

Rating : No Rate

แสงแดดในยามสายกับแก้มขาวซึ่งโผล่พ้นผ้าห่มผืนหนาที่ปิดขึ้นไปไม่ถึง

มือเรียวขยับถกปลายผ้าห่มที่ว่าขึ้นมาหวังจะปิดแก้มของตัวเองให้พ้นจากเศษเสี้ยวความร้อนของดวงอาทิตย์ที่กำลังเลียแก้มของเขาราวกับไอศกรีมในฤดูร้อน

'ครืด..ครืด..'

เสียงแหลมเล็กๆของเหล็กบางที่กระทบกันดังขึ้นอยู่ไม่ไกล

ถ้าให้เทียบกับสิ่งของที่ใหญ่กว่าคงไม่ต่างอะไรกับเสียงของล้อรถไฟที่เสียดสีกับรางเหล็ก

 เป็นเสียงของราวผ้าม่านที่กำลังเลื่อนเปิดออกนั่นเอง

“ตื่นได้แล้ว ขี้เซา” พื้นเตียบยุบลงตามน้ำหนักของคนเพิ่งมาใหม่

ไอความอุ่นที่แผ่ออกมาจากผิวขาวซึ่งถูกพรมด้วยหยดน้ำค้างจากฝักบัวเป็นตัวดึงดูดมนุษย์แม่เหล็กท่อนหนาที่ซ่อนตัวอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนาได้เป็นอย่างดี

เจ้าก้อนแม่เหล็กที่ว่ากลิ้งตัวไหลเข้ามาชาร์ตกับแผ่นหลังกว้างแทบจะทันที

“ไม่ต้องมาอ้อนเลย สายแล้ว” หมีตัวใหญ่ตะปบมือปริศนาที่กำลังโอบรอบเอวของเขา

“ขออีกครึ่งชั่วโมง..” เสียงงัวเงียที่อัดอยู่กับหมอนนุ่มเอ่ยตอบ

หมีตัวใหญ่เปลี่ยนจากตะปบมือเป็นดึงผ้าห่มแทน

แย่หน่อยนะฮิวจ์ แกรนท์..ที่เจ้าหมีตัวนี้ชอบแกล้งคนขี้เซา

“ลุก”

ครั้งที่หนึ่ง หวังเป็นแค่คำเตือนเฉยๆแน่นอนว่าเจ้าคนขี้เซายังไม่ยอมขยับไปไหน

“ลุกได้แล้ว”

ครั้งที่สอง หมียักษ์ก้มเข้าไปใกล้ๆมนุษย์ที่ขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม

เจ้าหมีคอลินนิ่งรอหยดน้ำบนเส้นผมเปียกๆได้หยดลงบนแก้มเนียน

'ตึ๋ง..'

“…” เจ้าหมีตัวโตเงียบ

และเจ้าคนขี้เซาก็เงียบเช่นกัน “…”

เจ้าหมีจ้องมองปฏิกิริยาของคนตรงหน้าที่เริ่มขยี้ตา

ใช่..ดวงตาสีฟ้าใสของฮิวจ์คู่นั้นที่ทำให้เจ้าหมีคอลินหลงรักเสียเหลือเกิน

ทำไมไม่ทะนุถนอมเอาเสียเลย- เจ้าหมีคิดในใจ

เขามองดูคนขี้เซาที่กำลังเช็ดแก้มเปียกๆของตัวเอง

เจ้าหมียื่นมือไปวางบนเส้นผมยุ่งๆของคนตรงหน้าอย่างเอ็นดู

“น่ารัก..” หมียักษ์งึมงำเหมือนเสียงหมีที่กำลังกินน้ำผึ้ง

เขาทำหน้ามุ่ยแล้วปัดมือ “ไม่ต้องมายุ่งเลย เปียกหมดแล้ว”

“ขอโทษ” หมียักษ์ก้มลงไปจุ๊บแก้มคนขี้เซา “รีบไปอาบน้ำได้แล้ว จะได้ไปกินข้าว”

“..รู้แล้วหน่า”

“รู้แล้วก็ลุกซี- หรือจะให้ปลุกอีกรอบ”เจ้าหมีคอลินมองเจ้าเล่ห์ “คราวนี้ไม่ปลุกแบบเมื่อกี้แล้วนะ”

ฝ่ามือยาวๆฟาดลงบนแผ่นหลังกว้างจนเป็นรอยนิ้วมือแดงๆ “..หยุดอยู่ตรงนั้นเลย”

“หยอกแค่นี้ ทำไมต้องตีผมแรงขนาดนี้ด้วย”คอลินจับแก้มของอีกคนดึงไปดึงมา

“ปล่อยเดี๋ยวนะคอลิน ผมเจ็บ” เจ้าตัวดีโวยวาย

“ถ้ายอมไปตามที่ผมบอกตั้งแต่แรกก็จบแล้วมั้ย” คอลินยอมปล่อยมือ

ฮิวจ์หน้ามุ่ยอีกแล้ว “แล้วยุ่งอะไรด้วย”

“สายแล้ว จะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหน หืม”

“ช่างผมเถอะหน่า”

“ช่างไม่ได้ เดี๋ยวคุณพ่อคุณก็มาบ่นว่าผมดูแลลูกชายเขาไม่ดีอีก”

“งั้นผมก็จะไปฟ้องคุณพ่อว่าคุณแกล้งผม”

“งั้นผมก็จะแกล้งคุณให้คุณไม่มีแรงไปฟ้องคุณพ่อเลยดีไหม” คอลินยิ้มเจ้าเล่ห์

“ไม่ดีเว้ย”

“พูดไม่เพราะ”

“อยากตายหรือไง”

“ไม่อยากครับ”เจ้าหมีชูแขนไปข้างหน้า “ปะ ไปอาบน้ำกันเด็กดีของผม”

“ไอ้บ้า” คว้าหมอนได้ก็ปาใส่หน้าเจ้าหมีคอลินทันทีแถมยังมือไวดึงผ้าเช็ดตัวที่อีกคนผูกคาดเอวเอาไว้ติดมือวิ่งเข้าห้องน้ำไปด้วย

“เอาคืนมานะ!”

“ฝันไปเหอะ”

end.