จริงๆแล้วการถูกสุ่มเมืองในการทำงาน ก็เหมือนกับการแทงหวยซึ่งจะถูกหวย หรือถูกแด๊กนั้นเราไม่มีทางรู้เลยจนกว่าหวยจะออก จะต่างกันตรงที่หวยเราเป็นคนเลือกเองแต่การสุ่มเมืองนั้นเป็นการที่ใครหน้าไหนก็ไม่รู้มาสุ่มให้พวกเรา ไม่มีใครรู้ว่า Suwalki (สุวอลกิ) เป็นยังไงไม่มีใครรู้ชะตาชีวิตมึง จะดีหรือไม่ดี ก็แล้วแต่ผลบุญในชาติปางก่อน

                วินาทีแรกที่ผมรู้ว่าซัมเมอร์ที่นี่แม่งก็คือหน้าหนาว แบบแอ๊ดว๊านส์ของเมืองไทย ผมคงไปทำกรรมเลวๆในชาติปางก่อนเป็นแน่ ไปแช่ มดหมาแมวตัวไหนในช่องฟรีสอันนี้ก็ไม่แน่ใจ แต่ที่แน่ๆคือ ผมคือบุคคลที่กำลังหนาวตายในหน้าร้อน (มันคงเศร้ามากถ้ามีข่าวบอกว่ามีคนหนาวตายในหน้าร้อน)

                หลังจากนั้นไม่นานโฮสก็ได้ขับรถมารับพวกเราที่สถานี โฮสชื่อฮันน่า ตอนนั้นรู้สึกจะมีฮันน่า  ซีม่อนและแอนนา มารับที่สถานี โฮสพวกเราและซีม่อนเป็นคนสมัยเก่าดังนั้นเขาจึงพูดภาษาอังกฤษไม่ได้เลย ส่วนแอนนานั้นเธอเป็นเพื่อนของลูกสาวโฮส การมาครั้งนี้เธอก็ทำหน้าที่เป็นล่ามดีๆให้พวกเรากับโฮสนั่นเอง ซึ่งก็พอจะถูๆไถๆไปได้ในระดับภาษาอังกฤษเบื้องต้นของแอนนา

                โฮสขับรถมาถึงโรงเรียนอนุบาลหมีน้อยแห่งหนึ่งใน Suwalki เธอก็คือไดเรกเตอร์ของโรงเรียนแห่งนี้นี่เอง เธอทำห้องเรียนเล็กๆห้องนึงเป็นห้องนอนสำหรับพวกเรา 4 คน มี 2 ฟูกนอนให้นอนซึ่งผมก็ต้องนอนกับเอเรน ก็ต้องทำใจ (ปกตินอนคนเดียวตลอด)

                และแล้วการทดสอบด่านแรกก็มาถึงนั่นก็คือการอาบน้ำ อย่างที่รู้ๆ กันว่าพวกเรานอนในโรงเรียนและสิ่งที่เราคาดเดาไว้มันก็เป็นเรื่องจริง ไม่มีห้องอาบน้ำในโรงเรียนอนุบาลแห่งนี้

                ดังนั้นถ้าใครจะอาบน้ำก็ต้องไปอาบที่บ้านโฮส จากโรงเรียนขับรถไปประมาณ 5-10 นาทีเห็นจะได้ เดชะบุญที่ยังมีห้องส้วมให้ผมใช้ฮ่าๆ เมื่อรู้ว่าการไปอาบน้ำจะต้องดั้นด้นไปไกลถึงขนาดนั้น ทุกคนเลยลงความเห็นกันว่าจะอาบน้ำกันแค่วันละ 1 ครั้ง นั่นก็คือตอนเย็น (หรือตอนกลางคืนนั่นแหละ) เพราะความเกรงใจล้วนๆเลย แต่อย่างว่ามนุษย์เอเชียอย่างเราๆโดยเฉพาะคนที่มาจากเมืองร้อนอย่างผมก็อยากจะอาบน้ำวันละ 2 หน แต่มาที่นี่โควตามึงคือวันละ 1 รอบ! นี่กูกำลังแบกรับผลกรรมในชาติปางก่อนแน่ๆและ You know what? You have no choice. มึงไม่มีทางเลือกกกก