นางเติบโตขึ้นมาใน้อ้อมกอดของผู้เป็นแม่และพ่อ จนวันหนึ่งราชินีผู้เป็นแม่ได้สิ้นพระชนม์ไป นั่นเป็นก้าวแรกที่ทำให้นางรู้จักกับคำว่า ว่างเปล่า นางเคยพูดเจื้อยแจ้ว เคยยิ้มร่าเริง วิ่งเล่นซนไปทั่วปราสาท

หลังจากวันนั้นนางก็ไม่แสดงสีหน้าหรือท่าทีอะไรอีก ไม่แม้กระทั่งพูดคุยกับผู้คน

นางอาศัยอยู่กับยายในปราสาทเพียงสองคนเท่านั้น ท่านยายและท่านพ่อต่างจงเกลียดจงชังกัน ทุกครั้งที่ยายของนางโมโหมักจะบอกให้นางรีบตายๆไปซะ หรือไม่ก็ไปอาศัยอยู่กับพ่อ ไม่ต้องอยู่ที่นี่อีก

ชีวิตของเจ้าหญิงน้ำแข็งดำเนินไปเรื่อยๆ ช่วงวัยประถมตอนปลาย นางมีทั้งเพื่อนที่รักนาง และเพื่อนที่จงเกลียดจงชังนาง นางก้าวเข้าห้องทุกครั้งด้วยคำด่าทอของเพื่อน

นางกลับไปที่ปราสาททุกครั้งด้วยรอยแขนที่ช้ำ และอาการเจ็บที่หลัง เพราะเพื่อนๆต่างรุมแกล้งนาง คิดว่ามันเป็นเรื่องสนุก เด็กผู้ชายที่โรงเรียนน่ะชอบเรื่องต่อยตีกันมากเลย และพวกเขาคงคิดว่านางจะทนกับเรื่องพวกนั้นได้

ใช่ นางทนได้ ร่างกายน่ะ แต่จิตใจนางมันค่อยๆเปลี่ยนไป นางรู้สึกถึงความบิดเบี้ยว บางอย่างที่มันอยู่ในจิตใจของนาง มันกำลังเปลี่ยนไป

เจ้าหญิงน้ำแข็งค่อยๆโตขึ้น แม้จะย้ายโรงเรียน ขึ้นมัธยมต้นแล้วแต่นางก็รู้สึกว่าผู้คนไม่มีอะไรเปลี่ยนไป โลกใบนี้จะใจดีกับคนที่ผอม สวย หรือเก่งมากๆเท่านั้นแหละ

" โลกใบนี้ช่างกว้างใหญ่ แต่กลับรู้สึกเล็กเกินกว่าที่จะหายใจ "

สิ่งที่เรียกว่าความเศร้าค่อยๆกลืนกินหัวใจของนางทีละนิด

"ถ้าแม่ยังอยู่ จะเป็นแบบนี้ไหมนะ"

เสียงในหัวของนางจากเสียงเล็กๆเริ่มกลายเป็นเสียงที่ใหญ่และหนักแน่น

"ลองตายดูสิ"

"คนอย่างแกตายๆไปก็ดีแล้วไม่ใช่หรอ"

"ไม่มีอะไรให้ต้องห่วงแล้วนี่ ทำเลย"

ทุกครั้งที่เลิกเรียนนางจะซื้อใบมีดเล็กๆติดตัวกลับไปด้วย

และทุกครั้งที่ได้กรีดมันลงบนร่างกายของตัวเอง "นางมีความสุข"

ความรู้สึกมันเหมือนกับ ได้ปลดปล่อยบางสิ่งบางอย่างออกไป

นางเสพติดการทำร้ายตัวเองอยู่ซ้ำๆ ทัั้งกรีดแขน ชกกำแพง ทำทุกอย่างให้ตัวเองเจ็บปวด ติดอยู่อย่างนั้นเป็นเวลาสองปี

นางเติบโตขึ้นด้วยหัวใจที่ว่างเปล่าและบิดเบี้ยว นางรู้จักความรักดี แต่นางไม่เคยรู้สึกถึงมันได้เลย

เวลาล่วงเลยจนนางเติบโตขึ้นอยู่ในช่วงวัยของมหาวิทยาลัย นางใช้เวลารักษาจิตใจของตัวเองจนตอนนี้มันดูปกติดี นางมีความรัก มีคนที่นางอยากจะใช้ชีวิตที่เหลือด้วย

ยายไม่เอาแต่ดุด่านางเหมือนตอนเด็กๆ นางไม่มีเพื่อนในห้องที่คอยรังแกหรือคอยด่านางอีกแล้ว

แต่เจ้าหญิงน้ำแข็งไม่เคยลืม ว่าหัวใจนางเคยอยู่ในจุดที่มืดมิดอย่างไร และไม่เคยลืมว่านางเคยย่ำแย่ขนาดไหน บางครั้งเจ้าเสียงในหัวก็กลับมาพร้อมกับความเศร้า แต่นางไม่เคยยอมแพ้ให้กับมันอีก เจ้าหญิงน้ำแข็งคงไม่สามารถรู้ได้ว่าในอนาคต นางจะยังรับความรู้สึกพวกนี้ไหวอยู่ไหม แต่ในปัจจุบัน นางแค่ใช้ชีวิตต่อไปเหมือนคนธรรมดา พยายามไม่ให้ความเศร้าทำร้ายนางได้อีก